vrijdag in week 19 door het jaar
Jezus sprak: ‘Daarom zal een man zijn vader en moeder verlaten en zich hechten aan zijn vrouw, en die twee zullen één worden; ze zijn dan niet langer twee, maar één. Wat God heeft verbonden, mag een mens niet scheiden.’
Wanneer twee mensen verliefd worden kan het ervan komen dat ze kiezen om te trouwen. Zij kiezen, zij geven zich aan elkaar, zij beloven trouw, maar wat er gebeurt bij het altaar is in wezen niet van hen. Huwelijk is gave; gave voor de gehuwden, voor de Kerk, voor de samenleving. Het is een gave waarin God zichzelf geeft, waarin Hij werkzaam is, waarin Hij zijn liefde en trouw toont. Huwelijk is in die zin een teken van Gods aanwezigheid.
Bedoeling is dat de twee geliefden dagelijks putten uit dit sacrament. Elk sacrament is een bron van levend water dat niet ophoudt genade te schenken. Vandaar het belang bij deze bron te blijven, in goede en kwade dagen.
Dit laatste is niet vanzelfsprekend, een hele opdracht.
Liefde is gave, maar tevens opgave, waar dagelijks aan gewerkt moet worden, waar veel in ver- en gedragen moet worden. Het is een weg waaraan getimmerd moet worden doorheen alle fases van het leven, met hart en verstand.
In het huwelijk kan een koppel getuigen van Gods trouw aan de mens. Zij zijn als het ware beeld van deze trouw.
Laat ons bidden voor de gehuwden. Mogen zij dagelijks drinken van de bron van het huwelijkssacrament hen ooit gegeven.
Laat ons ook bidden voor die koppels waar het huwelijk gestrand is. Moge zij God niet verliezen. Moge hun band met Christus steeds inniger worden, ondanks het stranden.
En moge de Kerk, wij allen, hen met Christus’ liefde omarmen, zonder het minste oordeel.
kris
Wanneer twee mensen verliefd worden kan het ervan komen dat ze kiezen om te trouwen. Zij kiezen, zij geven zich aan elkaar, zij beloven trouw, maar wat er gebeurt bij het altaar is in wezen niet van hen. Huwelijk is gave; gave voor de gehuwden, voor de Kerk, voor de samenleving. Het is een gave waarin God zichzelf geeft, waarin Hij werkzaam is, waarin Hij zijn liefde en trouw toont. Huwelijk is in die zin een teken van Gods aanwezigheid.
Bedoeling is dat de twee geliefden dagelijks putten uit dit sacrament. Elk sacrament is een bron van levend water dat niet ophoudt genade te schenken. Vandaar het belang bij deze bron te blijven, in goede en kwade dagen.
Dit laatste is niet vanzelfsprekend, een hele opdracht.
Liefde is gave, maar tevens opgave, waar dagelijks aan gewerkt moet worden, waar veel in ver- en gedragen moet worden. Het is een weg waaraan getimmerd moet worden doorheen alle fases van het leven, met hart en verstand.
In het huwelijk kan een koppel getuigen van Gods trouw aan de mens. Zij zijn als het ware beeld van deze trouw.
Laat ons bidden voor de gehuwden. Mogen zij dagelijks drinken van de bron van het huwelijkssacrament hen ooit gegeven.
Laat ons ook bidden voor die koppels waar het huwelijk gestrand is. Moge zij God niet verliezen. Moge hun band met Christus steeds inniger worden, ondanks het stranden.
En moge de Kerk, wij allen, hen met Christus’ liefde omarmen, zonder het minste oordeel.
kris
Jozua verhaalt Gods wondere daden. Hij heeft Israël uit Egypte weggeleid. Hij heeft voor hen volken uitgeroeid. Nu mogen ze wonen in een land waarvoor ze niet hebben gezwoegd, in steden die zij zelf niet hebben gebouwd, eten van vruchten die zij zelf niet hebben doen groeien. Is dit ook niet wat wij onze kinderen en mensen voor moeten houden: dat alles ons gegeven is? Onze Vlaamse filosoof Ignace Verhack zegt dat meerdere keren: in onze katholieke dialoogscholen kun je niet zomaar over God praten en over Jezus Christus, zegt hij, want atheïsten geloven dat niet en moslims steigeren. We moeten als katholieke school de kinderen voorhouden dat alles ons gegeven is: de stad of het dorp waarin we wonen, de straat, zelfs het huis waarin we geboren zijn. Het is ons allemaal gegeven. Zo kom je tot de Gever van dit alles. Deze Gever is de Oneindige, Hij is onze God. Ook de partner die mensen hebben, hebben zij ontvangen van Onze Lieve Heer. Die gooi je niet zomaar overboord. En zelfs als het samen niet meer lukt, dan moet je je ex eigenlijk graag blijven zien en voor hem of haar bidden. Het schoonste wat een mens kan doen, is zich helemaal aan God geven. Alles prijsgeven voor Hem: elke relatie, elk bezit, zelfs je vrijheid. In gehoorzaamheid aan de bisschop of de overste, in armoede en soberheid, zonder een exclusieve band met één iemand, leven we dan voor God alleen. Zo heeft Jezus gedaan, zo doen de priesters en nog meer de Godgewijden. Je moet daarvoor wel geroepen zijn, een bijzondere genade hebben ontvangen van Onze Lieve Heer. En als je dan nog een sympathie of een innig gevoel hebt voor een andere, dan moet dat een inclusieve vriendschap zijn, geen exclusieve. Een priester, een zuster bemint vanuit God alle mensen en niemand mag tussen de priester of zuster en God in komen te staan. Laat het een insluitende liefde blijven en geen relatie die anderen uitsluit. Wij openen onze armen voor alle mensen, niet voor één persoon. En God moet boven elke relatie blijven staan.
BeantwoordenVerwijderenHet onverbreekbare huwelijk is een probleem. Ondanks alle gegevens waarover we beschikken is het onduidelijk wat mag en niet mag. Elke cultuur het dient opnieuw uit te zoeken. In dat zoeken staat de trouw centraal maar ook de zorg voor de vrouw; de zorg dat zij
BeantwoordenVerwijderenhet materieel goed zou hebben.
Zou de onverbreekbaarheid van het huwelijk door Jezus bedoeld zijn voor hen die Hem willen volgen ?Zou het niet bedoeld geweest zijn voor koppels zoals bij de bruiloft van Kana?Echt diep gelovigen?
BeantwoordenVerwijderenDat er zoveel huwelijken stranden heeft voor de meeste niets te maken met geloof,alhoewel er wel gevallen zijn ,waar de man of de vrouw gevoelens heeft gekregen voor het andere geslacht,zelfs kerkelijke mensen,kunnen ze dan nog samen blijven?
Ik geloof dat bij de meeste gevallen er door een 'derde 'het huwelijk mislukt,zovelen die het gras aan de overkant groener vinden,maar later toch spijt hebben dat ze zich zo vergist hebben.
Ik wil over deze mensen niet oordelen,elk geval is apart,maar zou toch aanzetten om eerst goed na te denken en te bidden voordat men zo een definitieve stap zet.
Dank u Daniél voor het commentaar bij de eerste lezing,ja alles is gegeven,men zou kunnen veronderstellen dat de Israelieten alles gestolen hadden van andere volkeren,maar als men het van deze zijde beziet ,dan komt werkelijk alles uit Gods hand,zelfs onze eigen werken,zonder Zijn Geest zouden we niet meer leven.
BeantwoordenVerwijderenIk ben gescheiden, maar wel gelovig.
BeantwoordenVerwijderenFout? Ja, waarschijnlijk.
Wil de kerkgmeenschap, zoals Kris dat uitdrukt, mij omarmen?
Aan anoniem van 8.45
BeantwoordenVerwijderenIk denk dat Jezus jou zeker in Zijn Armen sluit en zegt 'bij mij ben je altijd welkom, vrees niet'.
Ik draag jou zeker mee in mijn gebed.
Ik heb een vrouw gekend die korte tijd lid geweest is van de loge, gescheiden later, maar daarna als een diepgelovige, getuigende, biddende en lijdende christen geleefd en heilig gestorven is. Dat God haar oneindig lief gehad heeft hoeft dus niet betwijfeld te worden. Dagelijks vierde zij mee eucharistie zolang haar gezondheid dit toeliet.
BeantwoordenVerwijderenGeregeld zie ik ook een vrouw in de weekviering, die wellicht gescheiden is, maar zeer intens meebidt en reeds geruime tijd vóór aanvang aanwezig is om te bidden. Zij gaat niet te communie, maar is diep verzonken in gebed. Zou de kerkgemeenschap deze mensen niet omarmen ?