zondag 20 door het jaar - C
Het evangelie is het zaad bij uitstek wat betreft leven in vrede en eenheid. En nu horen we spreken over verdeeldheid en vuur, dat Jezus zelf is komen brengen.
Is het evangelie in deze perikoop dan inconsequent aan zichzelf?
Nee, integendeel. Jezus vraagt juist om wél consequent te zijn aan zijn oproep.
Wie consequent doet wat het evangelie vraagt komt soms in woelige wateren terecht, namelijk in die wateren waar de liefde gekwetst wordt.
Heel concreet: wanneer je vindt dat Europa z’n deuren meer moet openen voor ieder die vlucht voor oorlog, honger of wat dan ook, komt al snel in conflict met bepaalde ideeën die momenteel heersend en dikwijls bepalend zijn; ideeën die stellen dat de Europese landsgrenzen juist toe moeten voor vluchtelingen. Om conflict te vermijden zou je kunnen meeheulen met dat gedachtengoed. Maar ben je consequent aan de oproep van het evangelie, dan ontstaat er sowieso conflict en verdeeldheid.
Is dat slecht? Helemaal niet. Dat is de consequentie van het evangelie, het vuur en de twist waarover Jezus vandaag spreekt.
En dat heeft zo z’n gevolgen; gevolgen die ver kunnen gaan. Zozeer zelfs, dat je je leven er misschien voor moet geven. Dat zien we soms gebeuren in de wereld. Een goede vijf jaar geleden werd de jezuïet Frans van der Lugt doodgeschoten in de Syrische stad Homs. Mensen verhongerden, bommen sloegen dag en nacht in. Ze leefden voortdurend in de angst slachtoffer te worden van terreur. Maar pater Frans bleef. Daar koos hij voor. Hij wilde bij zijn mensen blijven, tot het uiterste. Hij liep niet weg van de liefde. Hij wilde trouw zijn aan het evangelie; heel concreet door niet weg te vluchten van zijn mensen, door hen van eten en goederen te voorzien, door hen veiligheid te bieden, onderdak,… Met moord tot gevolg.
Het vuur van de consequentie aan het evangelie hoeft natuurlijk niet altijd zo fel te zijn, of ver van huis. Het zit soms in heel kleine dingen, in het hart van ons eigen leven. Bewust roddel stoppen op de werkvloer, aandacht vragen voor een klasgenoot die moeilijk meekan, met je kinderen de soms moeilijke discussie aangaan om tijdens de maaltijd geen gsm te gebruiken.
Kom je daardoor in moeilijk vaarwater terecht? Brengt dit een zekere verdeeldheid met zich mee? Zo ja, dat is dan zo.
Van belang is dan we dan de wapens van het geloof opnemen en de goede strijd strijden. Of anders gezegd: dat we de liefde altijd voor ogen houden en deze consequent maar warm blijven beleven. Met je pubers het goede gesprek blijven voeren over het gsm-gebruik aan tafel, je directie van je school aanspreken aangaande de leerling die niet meekan en waar weinig rekening mee wordt gehouden, die mensen durven aanspreken die de roddel op de werkvloer gaande houden.
Het is werken aan menselijkheid, aan zingeving, aan positieve verbinding. Het is de liefde omarmen; zowel in jezelf als in de samenleving. Het is dicht bij de Heer blijven om zelf staande te blijven in de liefde, maar ook om deze uit te dragen daar waar ze gekwetst wordt.
Het is niet pretentieus als christen te denken het geweten te moeten zijn in de samenleving. Dit heeft met liefde te maken voor God, voor zijn oproep; liefde voor de liefde. En zijt gij dat steentje dat pijn doet in de schoen van de samenleving… dat is dan zo.
Maar wees een liefdevol steentje; bescheiden en altijd met het diepste respect voor ieder.
Een mooie en gezegende zondag voor ieder van u.
kris
Is het evangelie in deze perikoop dan inconsequent aan zichzelf?
Nee, integendeel. Jezus vraagt juist om wél consequent te zijn aan zijn oproep.
Wie consequent doet wat het evangelie vraagt komt soms in woelige wateren terecht, namelijk in die wateren waar de liefde gekwetst wordt.
Heel concreet: wanneer je vindt dat Europa z’n deuren meer moet openen voor ieder die vlucht voor oorlog, honger of wat dan ook, komt al snel in conflict met bepaalde ideeën die momenteel heersend en dikwijls bepalend zijn; ideeën die stellen dat de Europese landsgrenzen juist toe moeten voor vluchtelingen. Om conflict te vermijden zou je kunnen meeheulen met dat gedachtengoed. Maar ben je consequent aan de oproep van het evangelie, dan ontstaat er sowieso conflict en verdeeldheid.
Is dat slecht? Helemaal niet. Dat is de consequentie van het evangelie, het vuur en de twist waarover Jezus vandaag spreekt.
En dat heeft zo z’n gevolgen; gevolgen die ver kunnen gaan. Zozeer zelfs, dat je je leven er misschien voor moet geven. Dat zien we soms gebeuren in de wereld. Een goede vijf jaar geleden werd de jezuïet Frans van der Lugt doodgeschoten in de Syrische stad Homs. Mensen verhongerden, bommen sloegen dag en nacht in. Ze leefden voortdurend in de angst slachtoffer te worden van terreur. Maar pater Frans bleef. Daar koos hij voor. Hij wilde bij zijn mensen blijven, tot het uiterste. Hij liep niet weg van de liefde. Hij wilde trouw zijn aan het evangelie; heel concreet door niet weg te vluchten van zijn mensen, door hen van eten en goederen te voorzien, door hen veiligheid te bieden, onderdak,… Met moord tot gevolg.
Het vuur van de consequentie aan het evangelie hoeft natuurlijk niet altijd zo fel te zijn, of ver van huis. Het zit soms in heel kleine dingen, in het hart van ons eigen leven. Bewust roddel stoppen op de werkvloer, aandacht vragen voor een klasgenoot die moeilijk meekan, met je kinderen de soms moeilijke discussie aangaan om tijdens de maaltijd geen gsm te gebruiken.
Kom je daardoor in moeilijk vaarwater terecht? Brengt dit een zekere verdeeldheid met zich mee? Zo ja, dat is dan zo.
Van belang is dan we dan de wapens van het geloof opnemen en de goede strijd strijden. Of anders gezegd: dat we de liefde altijd voor ogen houden en deze consequent maar warm blijven beleven. Met je pubers het goede gesprek blijven voeren over het gsm-gebruik aan tafel, je directie van je school aanspreken aangaande de leerling die niet meekan en waar weinig rekening mee wordt gehouden, die mensen durven aanspreken die de roddel op de werkvloer gaande houden.
Het is werken aan menselijkheid, aan zingeving, aan positieve verbinding. Het is de liefde omarmen; zowel in jezelf als in de samenleving. Het is dicht bij de Heer blijven om zelf staande te blijven in de liefde, maar ook om deze uit te dragen daar waar ze gekwetst wordt.
Het is niet pretentieus als christen te denken het geweten te moeten zijn in de samenleving. Dit heeft met liefde te maken voor God, voor zijn oproep; liefde voor de liefde. En zijt gij dat steentje dat pijn doet in de schoen van de samenleving… dat is dan zo.
Maar wees een liefdevol steentje; bescheiden en altijd met het diepste respect voor ieder.
Een mooie en gezegende zondag voor ieder van u.
kris
Vuur is Jezus komen brengen op aarde. Het vuur van de H. Geest, het vuur van Gods liefde. En Zijn grootste verlangen is dat het al oplaait: een Rijk van vrede en vreugde rond Hem. De zalige priester Poppe zegt daarvan: ‘Het Rijk Gods begint reeds op aarde: ’t is de innige omgang met Jezus en Maria. Dat Rijk moet komen; dat Rijk moet een waar Rijk zijn, een schoon Rijk, een Wereldrijk. Vlammende zielen rond de Hostie, een zoete wereldbrand. Het schoonste en gelukkigste leven zegt mij niets, tenzij in voor zover het dienstig kan zijn voor dat Rijk!’ Priester Poppe zegt het nog met woorden van zijn tijd, de tijd van de heilige paus Pius X die opriep tot een vurige dagelijkse communie. Nu zouden wij daar ook een meer sociale betrokkenheid aan toevoegen: vanuit de eucharistie gaan leven voor de kleinen, de zwakken, de zieken. Dat was toen zeker ook niet afwezig, maar het accent lag op het vertoeven bij Jezus die leeft in de heilige hostie. Hoe dan ook, Jezus voegt er onmiddellijk aan toe: ‘Ik moet een doopsel ondergaan en hoe beklemd voel Ik Mij tot het volbracht is’. Dat doopsel is Jezus’ lijden, het is Zijn kruisdood. Het komen van Gods Rijk gaat niet vanzelf.
BeantwoordenVerwijderenBeste broeders en zusters, Jezus brengt ons een diepe vrede, als wij leven met Hem, en door Hem met Zijn en onze hemelse Vader. Maar die vrede is niet gegarandeerd. Want zodra wij Jezus verlaten en weer onze eigen wegen gaan, dan komt er weer een grote onvrede over ons. De rust die wij vinden in het geloof is ook niet aller deel. Hoeveel ouders en grootouders moeten het niet meemaken dat hun kinderen en kleinkinderen die weg van hun geloof niet volgen? Ze zijn daarvoor niet slecht, maar je mag niet over het geloof met hen praten. Zelfs aan veel nog kerkgaande mensen mag je ook niets meer vragen dan dat wekelijkse uurtje zondagsmis. Dat noemen zij hun ‘plicht’ en eenmaal die plicht vervuld, hebben zij genoeg gedaan. Ze voelen zich in orde met zichzelf en met God. Dat je thuis ook nog moet bidden, dat je van je geloof moet getuigen en ervan leven ook op de werkvloer, dat gaat er bij hen niet in. ‘Mijnheer pastoor’, zullen ze zeggen, ‘ik vind het genoeg als ik elke zondag naar de mis ga en jullie, priesters, moeten ons dat geven: onze wekelijkse mis en liefst zo dicht mogelijk bij ons, zoals het vroeger was, en op het uur dat wij gewoon zijn’.
(vervolg)
BeantwoordenVerwijderenDat kan de Kerk niet meer geven, beste broeders en zusters, er zijn veel te weinig priesters en vooral veel te weinig kerkgaande gelovigen. Wij moeten wel parochies samenvoegen tot pastorale eenheden, wij moeten missen laten vallen. Het concilie van de jaren 1962 – 65 heeft ons de mogelijkheid gegeven om actief deel te nemen zowel aan de liturgie – in de volkstaal! – als aan het pastoraat. En toch heeft het concilie de bloei niet gebracht die de kerkleiders van toen ervan hadden verwacht. Eigenlijk staan we veraf van wat Jezus wilde brengen en waar ook priester Poppe van droomde: een vurige gemeenschap rond de H. Hostie.
Onze wereld is een andere weg opgegaan: onze wereld is werelds geworden, ‘seculier’ noemen wij dat. De Kerk heeft aan die wereld niet veel meer te zeggen. En als ze al iets zegt, een zeldzame keer, dan schiet het onze media nog vaak in het verkeerde keelgat. Wij, priesters, moeten zo voorzichtig zijn. En de bisschoppen nog meer, ook de paus. Onlangs zei een bejaarde man uit ons WZC mij: ‘Maar hebben wij nog een bisschop? Hebben wij nog een kardinaal? Je hoort daar nooit iets van. Als ik burgemeester was, nu jaren geleden, zo zei hij, dan hadden we Mgr. Lamiroy en kardinaal Van Roey; en als die mannen gesproken hadden, viel alles stil, was alles gezegd’. Ja, beste broeders en zusters, die tijd is voorbij en komt wellicht nooit meer terug. Onze bisschoppen moeten zwijgen, anders staat het land op zijn kop. Jezus heeft ook moeten zwijgen. Ze hebben Hem monddood gemaakt op het kruis. Ook de profeet Jeremia gooiden ze in een put, we hoorden het in de eerste lezing. Zelfs je eigen broer of zus denkt anders dan jij met je geloof. Ook je kinderen denken anders. Is Jezus dan geen vrede komen brengen? Ten diepste wel, maar als die vrede niet wordt aanvaard, krijg je opnieuw de diepste onvrede. Trouwens, die verdeeldheid zit al in ons eigen hart. Jezus navolgen vraagt een beetje jezelf opzijzetten. Dat gaat niet zonder strijd en inspanning.
Moet dat ons verontrusten? Neen. De brief aan de Hebreeën zegt het heel mooi in de tweede lezing: ‘Laten wij ons aansluiten bij die menigte getuigen van het geloof en elke zonde van ons afschudden. Kijk naar Jezus. Ook Hij kreeg i.p.v. vreugde een kruis’. We zijn op weg naar de hemel, maar de hemel is hier nog niet. Hier is strijd en verdeeldheid, maar al wie met Jezus leeft, staat er niet alleen voor. In de eucharistie, in momenten van aanbidding en van stil gebed, groeit toch Gods liefde in ons hart. Laten wij die liefde vasthouden. Of beter, laten wij ze uitdelen aan al wie op onze weg komt.
In de radio-Mis preekte de pastoor:'Wij christenen kunnen het verschil maken,we zijn met meer dan 1 miljard op deze wereld,niet enkel naar kerk en politiek kijken,maar zelf op de plaats waar we leven,door daad en woord getuigen van onze hoop en geloof',en durven spreken als er moet gesproken worden ,de kleine dagelijkse storende dingen durven bij naam noemen,zoals Kris schrijft.
VerwijderenMijn echtgenoot stoort zich erg aan de afval die men langs de wegen ziet liggen,aan het plastiek dat in de oceanen terecht komt,hij durft dan ook spreken als hij zulke dingen ziet,en de mensen wijzen op hun verantwoordelijkheid tegenover de schepping,en er wordt geluisterd,het is uit onachtzaamheid dat vele attent moeten worden gemaakt op hun gedrag.
Jezus durfde ook spreken ,zoals vandaag zijn er strenge preken,Hij spreekt niet enkel over de lelies en bloemen,maar benoemt de ongerechtigheid die Hij ziet.
Ik kan er in komen dat geestelijke in de wereld het moeilijk hebben ,ze staan in de realiteit,en horen en zien genoeg om zich als een profeet te horen roepen in de woestijn.
Zo hoorde we bij de plaatselijke nieuwszender ,op het feest van Onze Lieve Vrouw Hemelvaart ,dat de meeste ouderen én jongeren op de markt niet wisten waarom ze een vrije dag hadden,weinigen konden de religieuze dag benoemen.
Ja,er zijn veel gelovigen wereldwijd ,maar spijtig genoeg niet zoveel in onze streken.
Pater Daniel,
BeantwoordenVerwijderenhet valt me op hoe pessimistisch u bent.
Alle begrip daarvoor.
Dat zal beslist z'n reden of oorzaak hebben.
Maar het evangelie is toch de 'Blijde Boodschap'?
Zo wil ik het lezen vandaag.
Zo wil ik leven.
Als een forel, dikwijls tegen stroom in.
Ik denk dat we als Kerk inderdaad een 'blijde' Kerk moeten zijn. Niet plat bedoeld, maar in de diepte vreugdevol; geënt op Christus, op zijn Pasen. Zo met elkaar omgaan, zo naar de ander gaan; de wereld in.
BeantwoordenVerwijderenHet gaat niet om onze mistroostigheid, om afvalligheid binnen de kerkgemeenschap, om gedane misstappen van jezelf of anderen.
Zoals Roemi het zegt: "Kom, kom, wie je ook bent, zwerver, aanbidder, minnaar van verre,
wat doet het ertoe? Wij zijn geen karavaan van de wanhoop. Kom, kom, ook al heb je je beloften verbroken, wel honderd maal, kom, kom opnieuw, kom."
Laten we de draad van het leven, de draad van Christus, altijd opnieuw opnemen, en gaan. In het Pasen van de Heer, in zijn vreugde. Daarin zal de Liefde zich openbaren.
Van harte, kris
Hierboven spreekt Daniël zijn zorg maar ook zijn waardering uit voor een kerk die nooit meer terugkomt.
BeantwoordenVerwijderenOf het al dan niet goed is dat deze kerk verdwijnt, laat ik hier buiten beschouwing. Maar het zal in elk geval goed zijn als er een kerk komt waar leken de kerk dragen. Ik droom van een kerk waar in waarheid gebeden wordt en mensen gelijkwaardig zijn, Een kerk waarin iedereen in zijn talenten aangemoedigd wordt en de gekwetste -op een of andere manier- verzorgd wordt. Heer, geef ons de moed om samen daaraan te werken.
Marie-Roos? dragen de leken de kerk niet voldoende?
VerwijderenWorden de gekwetsten niet genoeg verzorgd? ik denk hier aan al de verenigingen die in een parochie werkzaam zijn,diakens die stervende bijstaan de communie ronddragen bij zieken en stervenden,er is Welzijnszorg ,of Samana voor de zieken, St Vincentius,voor de armen,Orka -voor de gepensioneerden,er zijn leken die het doopsel en het vormsel 1 é communie en schoolvieringen in de kerk voor bereiden,lectoren, enz
In elke parochie zijn het de leken die de Kerk dragen,de priesters hebben we nodig om de H.Eucharistie-de Goddelijke Eredienst op te dragen.Al zijn er weinig priesters de kerk is van Jezus en de H.Geest zal 'haar'(vrouwelijk) blijven leiden op geestelijke wijze.
Als je de tv missen bekijkt dan zie je nog volle kerken,met eerbiedige gelovigen die aandachtig mee bidden en zingen,ook in de parochie's blijven de mensen niet onverschillig tegenover de Goddelijke Eredienst,het is dan ook samen met de ontelbare engelen en heiligen dat we God danken loven prijzen en aanbidden.
Wat kan een mens nog méér verlangen van de Kerk?en van de priesters?
bedankt weer voor je warme woorden maar ook voor je leestip. Dirk de Wachter zegt daarin een aantal zeer wijze dingen ten aanzien van zingeving, en het verdwijnen van godsdienst en de kerk uit onze westerse samenleving. in de blik van de ander, in het 'gij' zeggen tot de ander vinden wij westerlingen nog iets van zin, iets van Gods aanwezigheid, Christus nabijheid.
BeantwoordenVerwijderenHet woord van Chris is zo hartverwarmend evangelisch. Ik dacht meteen: "de mooiste preek die ik over dit evangelie ooit heb gehoord!"
BeantwoordenVerwijderenMaar het woord van Daniël toont hoe ik vaak de realiteit van de kerk, en van mezelf in onze kerk ervaar. Beide woorden zijn zeer waar en zinvol.
Maar het is beter na het woord van Daniël opnieuw dat van Chris te lezen als een antwoord op de pijn van de onvrede die we toch niet kunnen ontkennen en waar we doorheen moeten.
De weg van Chris is een doorleefd christen zijn, het evangelie totaal aanvaarden en incarneren, met al zijn consequenties.
In ieder van zijn dagelijkse woorden voelen wij de vreugde en vrede die hij uitstraalt, niettegenstaande de dagelijkse strijd. Die vreugde wil Jezus ons geven
Ik verschiet ervan dat jullie mijn woord vandaag zeer pessimistisch vinden. Ik vind het gewoon realistisch. Ik ben niet pessimistisch, ik ben altijd hoopvol. Ik heb alleen naar aanleiding van de lezingen gezegd wat ik meemaak: dat de Kerk vaak moet zwijgen. Ik heb het zelf toch ook al zoveel meegemaakt zelfs hier op Bijbelcitaat? Mijn woord eindigde zeker met een positieve noot.
BeantwoordenVerwijderenhet is gevaarlijk of niet goed te zeggen....dat geloof...die christen tijd, die tijd..."komt nooit meer terug":jawel, het geloof komt wèl terug !
Verwijderen