donderdag in week 18 door het jaar
‘Wie zeggen de mensen dat de Mensenzoon is? En wie ben Ik volgens jullie?’
Een vraag die ons allemaal raakt: ‘Hoe wordt er over mij gedacht, hoe wordt er over mij gepraat?’
Jezus stelt die vraag voor zichzelf aan de orde. Daarbij lijkt het Hem minder te deren wat de mensen zeggen, dan wat de kleine kring van leerlingen - die Hem van nabij kennen - ervan vindt! Petrus antwoordt: ‘Gij zijt de Christus – d.i. gezalfde - de Zoon van de levende God’ (Willibrordvertaling).
In Handelingen 11 wordt verteld, dat in Antiochië - waar Paulus meer dan een jaar onderricht gaf - de leerlingen voor het eerst ‘christenen’ werden genoemd. Die naam wordt hun door medeburgers gegeven die vinden dat ze op Christus lijken. Waarom? Wat hadden ze van Paulus geleerd? Dat zij als leerlingen van Christus hun diepste identiteit alleen kunnen ontlenen aan zijn navolging en zo uitgroeien tot gezalfden, christussen zeg maar in het klein.
Als ook ik zo mijn identiteit wil vinden wat houdt dat dan voor mij in? Dat ik net als Jezus, Paulus en vele anderen het lijden niet uit de weg ga, mijn kruis opneem en, als het moet, mijzelf verloochen, en zo uitgroei tot een Christusdrager.
Is dat niet de sleutel waarmee wij het Rijk van God voor anderen toegankelijk maken? Zodat de mensen om ons heen gaan zeggen: ‘Jij bent een christen, een navolger en drager van Christus'.
De overweging van vandaag is van de hand van Anne Koole-Bart
Een vraag die ons allemaal raakt: ‘Hoe wordt er over mij gedacht, hoe wordt er over mij gepraat?’
Jezus stelt die vraag voor zichzelf aan de orde. Daarbij lijkt het Hem minder te deren wat de mensen zeggen, dan wat de kleine kring van leerlingen - die Hem van nabij kennen - ervan vindt! Petrus antwoordt: ‘Gij zijt de Christus – d.i. gezalfde - de Zoon van de levende God’ (Willibrordvertaling).
In Handelingen 11 wordt verteld, dat in Antiochië - waar Paulus meer dan een jaar onderricht gaf - de leerlingen voor het eerst ‘christenen’ werden genoemd. Die naam wordt hun door medeburgers gegeven die vinden dat ze op Christus lijken. Waarom? Wat hadden ze van Paulus geleerd? Dat zij als leerlingen van Christus hun diepste identiteit alleen kunnen ontlenen aan zijn navolging en zo uitgroeien tot gezalfden, christussen zeg maar in het klein.
Als ook ik zo mijn identiteit wil vinden wat houdt dat dan voor mij in? Dat ik net als Jezus, Paulus en vele anderen het lijden niet uit de weg ga, mijn kruis opneem en, als het moet, mijzelf verloochen, en zo uitgroei tot een Christusdrager.
Is dat niet de sleutel waarmee wij het Rijk van God voor anderen toegankelijk maken? Zodat de mensen om ons heen gaan zeggen: ‘Jij bent een christen, een navolger en drager van Christus'.
De overweging van vandaag is van de hand van Anne Koole-Bart
Het wordt moeilijk, daar in de woestijn. Er is geen voedsel, er is zelfs geen water. Het volk komt in opstand: ‘Waren we maar in Egypte gebleven!’ Dan gebiedt de Heer Mozes op de rots te slaan. En Mozes slaat, tweemaal, en er stroomt water uit voor mens en dier. De woestijntocht van Israël is een beeld van ons leven. We zijn op weg naar de hemel, maar de tocht gaat met ups en downs. Als wij retraite doen en stil worden, of zelfs gewoon maar de rozenkrans bidden, dan komt ook van alles op ons af, beproevingen en bekoringen van alle aard. Want retraite en gebed zijn een stukje woestijn en daar ontbeer je van alles. De bekoring wordt dan ook groot om zelf je van alles te voorzien. Wat het ook is. Er komen verlangens naar gezelschap, voor Godgewijden naar een huwelijk, naar een luxeleventje, naar een status die telt, naar carrière en persoonlijk bezit. Zo heeft Israël ons geleerd op God te vertrouwen. En op God alleen. En God zorgde werkelijk voor al het nodige: manna, kwartels, vandaag voor water. Maar Mozes begon zelf te twijfelen. Hij sloeg tweemaal op de rots. Daarom zal hij het beloofde land zelf niet binnen mogen gaan. Slechts vanuit de verte zal hij het land mogen zien. Zie Deuteronomium 34, 4-5.
BeantwoordenVerwijderenDe rots in de woestijn is een zinnebeeld van Christus. Sint Paulus zegt in zijn eerste brief aan de Korintiërs dat al onze vaderen onder de wolk zijn geweest en dronken uit een geestelijke rots die met hen meeging. Die rots was de Christus, zegt Paulus (1 Kor. 10, 1-5). In het evangelie wordt Sint Petrus de nieuwe rots waarop Jezus Zijn Kerk zal bouwen. Die rots Petrus heeft nl. Jezus goed beleden als de Christus, de Zoon van de levende God. En in die woorden had Jezus de stem van Zijn hemelse Vader herkend. Daarom kon Jezus zeggen: ‘Niet vlees en bloed hebben je dit geopenbaard, Petrus, maar Mijn Vader die in de hemel is’. Maar omdat deze goede belijdenis het fundament zal zijn van de nieuwe gemeenschap die Jezus aan het vormen is, daarom zal op deze belijdenis de Kerk rusten. En Petrus zal als het fundament dienen voor de Kerk van alle tijden. Toch is Petrus ook niet zo standvastig. Net zoals Mozes in de eerste lezing, slaat ook Petrus, om zo te zeggen, tweemaal op de Rots die Christus is. Hij had moeten blijven bij Zijn eerste oorspronkelijke belijdenis. Dat doet hij echter niet, want als Jezus over Zijn lijden en sterven gaat vertellen, krabbelt Petrus terug: ‘Dat verhoede God, Heer, zoiets mag U nooit overkomen’. Hier volgt Petrus Jezus niet meer. Hij wil Jezus afhouden van de weg die de Vader voor Hem gewild heeft. Jezus zegt dan ook: ‘Petrus, terug! Je bent Mij een aanstoot, jij bent voor Mij een satan, een bron van beproeving’.
Beste broeders en zusters, ook wij hebben die beproeving. Waarom moet het evangelie toch zo moeilijk zijn? Waarom doet Jezus niet gewoon mee met de wereld? En waarom mogen wij ook niet gewoon doen zoals iedereen in de wereld en hier al volop gelukkig zijn? Dat is omdat dat Gods Wil niet is, niet Gods Weg. Door lijden en dood heen gaan we met Jezus op weg naar de Vader. Door vele kwellingen, zal Sint Paulus in Hand. 14, 22 zeggen, moeten we het Koninkrijk Gods binnengaan. De hemel is ons erfdeel, maar de weg erheen is een smalle weg. Het evangelie is vreugde en vrede, maar te midden van vele beproevingen. We zijn op weg naar de hemel, maar de hemel is hier nog niet.
In de Lezingen van vandaag vinden we mensen die opstandig zijn. Eigenlijk is het heel begrijpelijk : het volk van Israël heeft geen water in de woestijn en heeft dorst en de leerlingen van Jezus moeten horen dat Hij naar Jeruzalem gaat om te lijden en te sterven. Je zou voor minder kwaad worden.
BeantwoordenVerwijderenGeef ons Heer dat we leren geloven dat alles terecht komt
vandaag viel me voor het eerst op dat in een en dezelfde lezing Petrus door Jezus op twee wel heel verschillende manieren wordt toegesproken. eerst zegt Hij: 'jij bent Petrus, de rots waarop Ik mijn kerk zal bouwen." en een paragraaf verder volgt: ‘Ga terug, achter mij, Satan! Je denkt niet aan wat God wil, maar alleen aan wat de mensen willen.’ Is dat rationeel te vatten? ik denk niet op de gebruikelijke manier van goed en slecht. maar wellicht wel zo: dit betekent betekent dat ook ik, net als Petrus, zowel Gods' koninkrijk als de hel in mij draag, en dat de scheidslijn daartussen flinterdun is. welk een paradox om in te leven! wat een heftige leerschool!
BeantwoordenVerwijderenZo is het, Stefan.
Verwijderen
BeantwoordenVerwijderenakkoord met de uitleg van Daniël en Stefaan ! God diep in mij ....! en soms niet !
Paradox om in te leven !Dit vertrouwvol in stilte leren beleven ! Geef ons Heer dit vertrouwen (Daniel)