Allerzielen

Wanneer ik met onze mensen praat in het woonzorgcentrum dan uiten zij dikwijls hun verdriet vanwege het overlijden van iemand die hen dierbaar was: hun partner, soms hun kind, een zus, broer, vriend, vriendin. Men mist hen. En de mogelijke tranen die dan vloeien zijn mooi; het zijn immers tranen van liefde. Want men zag die persoon graag. En scheiden doet lijden. Maar in de diepte is het een mooi verdriet, getekend door een innige liefde.

Uiteraard luister ik op de eerste plaats naar hun gemis, naar hun verdriet, en tracht doorheen het luisteren en de nabijheid hen te ontvangen als persoon mét hun verdriet. Het gebeurt dat ik met hen verder in gesprek ga, in de zin van: het gemis van die persoon - met het gepaard gaande verdriet - is een feit. Maar dat hoeft niet te betekenen dat je die persoon 'kwijt' bent. Ik zou zelfs zeggen: integendeel. Vanuit de hemel zijn ze ons eigenlijk intiemer nabij dan toen ze nog bij ons waren. We mogen en kunnen zeer diepgaande vriendschap beleven met zij die overleden zijn. In zekere zin zijn ze altijd bij ons, en kunnen we met hen 'praten'; waar en wanneer ook.

Elisabeth van Dijon (misschien beter gekend als Elisabeth van de Drieëenheid, een Franse Karmelietes, gestorven in 1906 en door paus Franciscus heilig verklaard in 2016) zei dat wij de hemel binnenin meedragen, en dat dus alle heiligen en overledenen als het ware in ons binnenste aanwezig zijn. Da's geen vrome theorie, maar een blijde werkelijkheid. Wij mogen in relatie gaan met de heiligen en allen die zijn overleden. We kunnen tegen hen spreken, hun gebed vragen, met hen meebidden, van hen leren, hun liefde ontvangen en van op aarde hen beminnen. Het gaat hier niet om een fysieke nabijheid, maar minstens even reëel. Ik zou zelfs durven zeggen: het is een innigere nabijheid dan in de periode dat we hen fysiek bij ons hadden.

Is dat niet ons christelijk geloof? Dat de hemel - het eeuwig leven - een realiteit is? Misschien is nog niet iedereen 'aangekomen', is nog niet iedereen 'klaar', en is het goed en belangrijk voor onze overledenen te bidden. Maar ondertussen mogen we onze relatie met hen gaande houden, niet minder en zelfs diepgaander dan toe zij nog bij ons waren.

Lieve mensen,
praat met je dierbare overledenen; bij het graf of thuis, biddend of tussen de kookpotten. Zeg hen maar hoe graag je hen zag en ziet, hoeveel je hen mist. En als je nog iets moet goed maken met hen: doe dat dan gewoon. En bid dat ze in de hemel mogen zijn, dat ze mogen zijn 'aangekomen'. Vraag ook hun gebed voor jou. Ja, wees samen met hen. En ik zou zeggen: beleef - ondanks je verdriet - vreugde aan dat samenzijn. Pink een traan weg, en glimlach naar hen. Wees blij en dankbaar om het eeuwig leven, om hun voortbestaan, om je blijvende vriendschap met hen.

Zegt de Heer niet vandaag in het evangelie: ‘Ik ben de opstanding en het leven. Wie in Mij gelooft zal leven, ook wanneer hij sterft, en ieder die leeft en in Mij gelooft zal nooit sterven.' 

Anders gezegd: ieder die lief heeft gehad, in de diepte en oprecht, geleid (soms is men zich daar helemaal niet bewust van) door de Heer, zal leven in eeuwigheid. En heel zeker heeft niemand de liefde volmaakt beleefd tijdens zijn aards bestaan. Maar bij de Heer gaat het ook niet om perfectie, maar wel om de gelovige ingesteldheid van: 'God, ik heb U nodig'. Wie zo geleefd heeft, heeft de weg van de liefde bewandeld, groeiend, met vallen en opstaan.
En wie niet zo geleefd heeft, mag rekenen op Gods barmhartigheid, die voor elke overledene heel zeker zijn hart wijd open zet om ieder te ontvangen. Het enige dat de overledene moet doen is zich werpen in die liefde, in die barmhartigheid.

Wanneer iemand - op welk tijdstip - dan werkelijk de hemelpoorten binnentreedt (ik zeg het nu heel menselijk; de realiteit is beslist meer omvattender), da's voor God. Hoe Hij dat daarboven regelt... da's zijn zaak. Daar weten we ook weinig van.
Wat we wel weten is dat we voor onze overledenen mogen bidden. Het gebed voor de gestorvenen is een hele diepe vorm van naastenliefde. Laten we er dagelijks tijd voor maken.

Mensen,
ik wens ieder van u, op deze Allerzielen, een mooi samenzijn met jullie dierbare overledenen. Moge het feest zijn in ieders hart, omwille van het thuiskomen bij God.

Genegen,

kris