woensdag in week 34 door het jaar

'Bedenk wel dat jullie je verdediging niet moeten voorbereiden. Want Ik zal jullie woorden van wijsheid schenken die door geen van je tegenstanders kunnen worden weerstaan of weersproken.'

Onder christenen zijn er nogal wat mensen die denken dat ze met woorden, discussies, of zelfs ruzies Christus moeten verdedigen wanneer ze menen dat de Kerk nog maar eens ten onrechte kritiek heeft gekregen. Vaak heeft dat te maken met emoties, of met 'zich aangevallen' voelen. En ja hoor, zelfs met liefde; liefde voor de Heer, liefde voor de Kerk. Maar de vraag is of dit soort van verdediging de juiste weg is die we moeten bewandelen. Moeten we niet veeleer, wanneer bijvoorbeeld de Kerk tegenstand ervaart, de Heer verheerlijken in plaats van te denken Hem te moeten verdedigen vanuit ons eigen ikje. We gaan daar zo dadelijk wat dieper op in.

Een andere valkuil waar we wel eens dreigen in te belanden is dat, wanneer we woorden gebruiken ter verdediging, we deze woorden ons toe eigenen. Alsof ze van ons zijn. 'Wij' spreken, 'wij' zijn heer en meester over wat we zeggen, 'wij' zijn de helden in wat we zeggen. Dit in tegenstelling tot bovenstaand citaat waarin de Heer zegt: 'Ik zal jullie woorden van wijsheid schenken die door geen van je tegenstanders kunnen worden weerstaan of weersproken.'

Wanneer men de Kerk op een of andere wijze vervolgt, of wanneer je jezelf gekwetst voelt omdat men spreekt op je geloof, moeten we dus trachten op zo'n wijze in de Heer te leven, dat we toelaten dat Hij door ons heen spreekt en handelt. Dit is snel gezegd. Het is lang niet evident. En toch is het de weg waartoe Jezus uitnodigt.

In de Bijbel horen we op meerdere plaatsen waar God zegt dat we de regie van ons spreken best uit handen geven. Zo lezen we bijvoorbeeld in het boek Exodus God tot Mozes zeggen: 'Ga nu, Ik zal bij je zijn als je moet spreken en je de woorden in de mond leggen.' (Ex.4,12). Of in boek Handelingen lezen we dat leden van de synagoge het zwaar hadden met de houding van Stefanus: 'Ze konden niet op tegen zijn wijsheid en tegen de Geest die hem bezielde.'
Het is dus wel degelijk mogelijk dat een mens zich in zijn spreken, in zijn begeestering, kan laten leiden door Gods Geest.

Hoe doen we dit?
Naar mijn mening is leven in diepe overgave aan de Heer, de sleutel bij uitstek om Hem de regie van ons spreken in handen te geven. Natuurlijk zullen het onze woorden zijn, maar we spreken ze uit in Christus; niet enkel in zijn gezindheid, maar werkelijk 'in genade'. Onze woorden zijn als het ware vervuld van Hem. Niet als een gedachte dat goed klinkt, maar heel reëel: als een werkelijkheid. Het zijn Gods woorden.
Natuurlijk voelen we ons daar te klein voor, of denken we al snel dat we hier niet waardig voor zijn. Maar dan vergis je je: God wil niet anders dan spreken en werkzaam zijn door ons mensen heen; ook door u. En dit zowel tijdens momenten van vreugde en evidentie, alsook tijdens momenten van 'vervolging'; want over dit laatste gaat het evangelie van vandaag.

Neem nu, dat we wat ons spreken betreft, we zuivere instrumenten zouden zijn van God, wil dat dan betekenen dat het voor ons goed zal aflopen? Absoluut niet. De Bijbel belooft nergens dat ons leven een succesverhaal zal zijn; toch niet 'werelds' gezien. Jezus zelf is het mooiste voorbeeld van hoe slecht het kan aflopen: vermoord aan een kruis. En zovele martelaren na Hem hebben hetzelfde lot moeten ondergaan. En dat gebeurt tot op vandaag.
Wat ons betreft zullen de meesten niet vermoord worden, maar dat ons 'spreken in de Heer' nu per definitie goede gevolgen kent... Op korte termijn heel vaak niet.
Mijn gedachten gaan uit naar woorden van Vaclav Havel waar hij zegt dat leven in hoop niet de overtuiging is dat iets goeds zal aflopen maar dat je leeft en werkt in de zekerheid dat iets zinvol is, hoe het ook afloopt. 'Hoop', zo zegt hij verder, 'is een vermogen om ergens voor te werken omdat het goed is'.
Iets soortgelijks gaat op wanneer we spreken 'ter verdediging' van de Heer: we doen het omdat het zinvol is, omdat het hoort bij 'de waarheid', los van succes.
Het ware succes zit 'm trouwens in de trouw aan God, waar we vaak op aarde geen vruchten van zien, zoals Jezus die ook niet zag op Goede Vrijdag. Maar Pasen was er ook; voor Hem, en voor ieder die leeft en spreekt 'in God'.

Laten we als Kerk, als christenen wereldwijd, op de eerste plaats biddende mensen zijn; een biddende gemeenschap, die leert te leven in diepe ontvankelijkheid door haar overgave aan de Heer van alle leven, om dan vanuit Hem te leven, te spreken te handelen.

Een mooie woensdag voor ieder van u,

kris