vrijdag in week 31 door het jaar

Ik heb u al vaak gezegd, en zeg nu zelfs met tranen in mijn ogen: Velen leven als vijand van het kruis van Christus en gaan hun ondergang tegemoet. Hun god is hun buik, hun eer is schaamteloosheid en hun aandacht is alleen gericht op aardse zaken. 
Zo lezen we bij Paulus vandaag.

Onlangs zat ik op de trein naar Gent. 's Morgens vroeg is het gewoonlijk erg stil op de trein, maar die ochtend zaten er in de wagon waar ik zat vier dames in een hevig gesprek met elkaar verwikkeld. Enfin... een gesprek was het niet echt. De ene vertelde iets wat zij had meegemaakt met betrekking op haar kinderen, waarop de ander inpikte; niet zozeer ingaand op wat de eerste zei, maar ze vertelde iets wat ook zij had meegemaakt met haar klein mannen, en een tikkeltje straffer dan het eerste verhaal. Toen een derde dame het woord nam gebeurde net hetzelfde. Zij ging niet in op wat de andere dames vertelden, maar zei meteen iets over haar eigen kinderen en wat zij met hen moet doormaken. De vierde dame die in eerste instantie schijnbaar een luisterend iemand was nam dan toch ook het woord en begon meteen een verhaal uit haar eigen leven en hoe ook zij bij momenten soms een lijdende moeder was. En zo ging dat een hele treinrit door. Zeer hevig vertelden ze aan elkaar anekdotes uit hun eigen gezinsleven. Op zich natuurlijk niet erg, maar eigenlijk luisterde niemand naar elkaar. Men hoorde wel wat er gezegd werd, men speelde erop in vanuit eigen situaties, maar over de ander ontvangen als persoon, laat staan de pijn en de onmacht waarover die ander vertelde... daar was geen sprake van. Het waren allemaal ik-verhalen, zonder echt naar elkaar te luisteren, laat staan elkaar te ontvangen.

Het is iets waar ik mezelf ook soms op betrap. Je bent meer bezig met het vertellen van je eigen ding dan werkelijk naar de ander te luisteren. Een narcistisch trekje waar velen van ons mee vechten... denk ik. Je eigen vertelsels stil leggen, en even alle aandacht geven aan de ander, hem of haar ontvangen met zijn of haar verhaal... het is het kruis van Jezus heel concreet omzetten in je dagelijks bestaan. Maar velen maken van hun buik een afgod - zoals Paulus het vandaag uitdrukt - en willen alleen hun eigen ik horen, en nog liefst zo dat anderen dit ook horen, en daarvoor applauduseren.

Het treinverhaal is een voorbeeld. Maar zo vaak zetten we ons 'ik' op zo'n wijze centraal dat de liefde amper nog ruimte krijgt. Bevestiging krijgen is mooi, en het is belangrijk daarvoor aandacht te hebben naar elkaar toe, maar als de eigen drang naar bevestiging obsessioneel hoog is wordt de liefde buitenspel gezet. Dan draait het alleen om het eigen 'ik'. En is dat niet triest?

Ik ken mensen die hun likes zo belangrijk vinden op Strava of Facebook dat die zogenaamde sociale media absoluut asociaal worden. Wat gezellige maaltijden kunnen zijn worden vaak check-momenten, avonden worden herleid tot smartphonegebruik, waardoor het gezinsleven of het samenzijn vaak ferme deuken krijgt. 

Uiteraard is er niks mis met likes, en deze af en toe bekijken, maar als het obsessioneel wordt en de ander daardoor amper nog gezien wordt... dan moet je je toch vragen gaan stellen.

Paulus had het niet over ik-gesprekjes op de trein, of over een ongeremd smartphonegedrag. En toch... We moeten ons gedrag durven toetsen op wat de Schrift ons aanbiedt. Laat het maar een spiegel zijn, ook al is dit lastig.

Laten we de liefde van het kruis beminnen, om - in Christus naam - haar te zijn, voor allen die God ons toevertrouwt. En dat zijn allen die we mogen ontmoeten.

Een mooie vrijdag,

kris

Ps: Bijbelcitaat.be is ook actief op Facebook. Je mag wat er gepost wordt altijd liken ;-)