donderdag in week 33 door het jaar

Toen Jezus Jeruzalem voor zich zag liggen, begon Hij te huilen om de stad. Hij zei: ‘Had ook jij op deze dag maar geweten wat vrede kan brengen!'

De betekenis van deze woorden is duidelijk; het had betrekking op Jeruzalem; het Romeinse leger had immers de stad bezet. Men was niet ontvankelijk voor Jezus' boodschap.
En Hij weende... Jezus weende om haar verblinding.

Het Jeruzalem waarover Jezus weende, gaat echter ook ons ieder van ons. Ons hart, en wij als gemeenschap, zijn het nieuwe Jeruzalem.
Jezus weent over hen die het weten, maar het niet doen, over hen die 'het' gehoord hebben, maar het niet volbrengen.
Ja, Hij weent over hen aan wie Hij zich heeft laten kennen, maar in de realiteit niet van Hem willen weten.
Hij weent over hen die dagelijks naar zijn Woord luisteren, maar het niet volbrengen.
Hij weent over hen die de eucharistie vieren en ontvangen, maar niet eucharistisch leven.
Hij weent over hen die gemeenschapsleven belangrijk vinden, maar toch hun eigen mensen kiezen.
Hij weent over hen die de mond vol hebben over liefhebben, maar in werkelijkheid hun eigen ego volgen.
Hij weent over hen die dagelijks voor Hem knielen in gebed, maar verder hun eigen leventje leiden los van Hem.
Hij weent over hen die spreken over de waarde van vergeving schenken, maar het niet doen.
Hij weent over hen die slaaf zijn van de letter van de Kerk, en daardoor de geest van deze letter totaal uit het oog verliezen.
Hij weent over hen die Hij begenadigd heeft met zichzelf bij het doopsel, maar die de bron van deze genade afsluiten.

Weent Jezus ook over u, over mij, over ons ?
Misschien.

Laten we deze vraag ernstig overwegen, haar neerleggen in stil gebed bij de Heer.
En laat ons dankbaar zijn om elk bewust-zijn dat de Heer ons schenkt wat betreft ons mogelijk nee-woord.
Gezond berouw is geen maaksel van de mens. Het is puur genade; een springplank tot bekering, het begin van zich laten vinden door de Heer.

Dit berouw gaat misschien gepaard met tranen; innerlijke tranen of zelfs echte tranen. Misschien weent de Heer, in zekere zin, ook om onze nee-woorden.
Moge onze tranen, ons berouw, ons aanzetten tot een zich innerlijke wenden naar de Heer. Vlij je tegen Hem aan; Hij die ons in zijn barmhartigheid heel zeker in z'n armen sluit, Hij die het verloren schaap terug aan het vinden is, het schaap dat bereid was en is zich te laten vinden.
Meer en meer zullen we binnen geleid worden in een innig feest in en met God, omdat we (weer) de weg en de deur hebben gevonden naar onze diepste thuis, ons leven ‘in God’.

Geliefde mensen,
Nog anderhalve week scheidt ons van de advent. Laten we ons nu reeds keren naar God, en het feest van de bekering bewandelen, en wel 'in Christus'.

Genegen,

kris