donderdag in week 1 advent

De rots waarover het evangelie spreekt, is Christus zelf. Bedoeling en roeping is ons ‘huis’ te bouwen op Hem. Dit ‘huis’ zal niet instorten, opdat Christus het fundament zal zijn van ons bestaan. Een christen leeft in de hoop en het diepe verlangen dat hij in deze sterkte mag staan: Christus in zich dragen als dé fundering van zijn bestaan.

Wat niet wil zeggen dat hij er zich niet bewust van is dat er tegen het huis niet gebeukt zal worden. Hij weet goed dat dat heel zeker wel zal zijn. Maar hij zal steeds de ondergrond, de rots, Christus, in her-innering houden, in de zin dat hij zich in Hem verankerd heeft, innig met Hem verbonden. Hij draagt de Heer als een  innerlijk fundament waarop hij in vertrouwen mag bouwen.
Op Christus mag hij vertrouwen dat datgene wat tracht in te beuken niet de macht heeft zijn ziel te schaden. Oh ja, misschien wel het lichaam, en vele andere dingen. Maar niet de ziel. Want die is vervuld met de Heer, die ziel is bewoond, en wie zich toevertrouwt aan deze Bewoner – Christus -  mag zich veilig weten.

Veilig… niet door zich te verbergen voor de wereld, met religieuze sfeertjes ergens in een hoekje met heilige boekjes; een soort cocooning, geestelijke zelfbevrediging. Nee, door de wil te doen van de Vader. Het evangelie van vandaag is daarin zeer duidelijk: 'Niet iedereen die “Heer, Heer” tegen Mij zegt, zal het koninkrijk van de hemel binnengaan, alleen wie handelt naar de wil van mijn hemelse Vader.'

Dit laatste vraagt alertheid, een open hart en ogen, steeds met de onderliggende vraag aan onszelf: 'Waar kan ik hier concreet de liefde dienen?' Je antwoord zal je ja-woord zijn, ingaan op wat zich aandient, met Christus als fundament. Veel van wat je als tegenstroom zult ervaren zal lastig zijn, maar niet onoverkomelijk; juist omdat je bouwt op Christus en toelaat dat Hij de spirit is van je ja-woord.

Laten we onze relatie met de Heer goed onderhouden als het kloppend hart van ons bestaan; individueel én als Kerk. Moge de Heer alzo gedragen en gebaard worden, én de wereld gezegend.

Een mooie donderdag,

kris

Reacties

  1. Wij zijn christen mensen. Maar ons christen-zijn kan beproefd worden. Van buitenaf, door tegenstanders of door tegenslagen die ons geloof doen wankelen. Het kan ook vanbinnen gebeuren. Zomaar, ineens. Een twijfel die je overvalt, een vraag waar je geen antwoord op vindt, een levenszin die verloren gaat. Het komt erop aan een stevig houvast te hebben, een stevig fundament. Dat fundament is Jezus. Hij is de Zoon van God. Hij is God. Hij is God met en voor ons. Hij kent de mens, Hij weet wat er in ons omgaat. Hij heeft het zelf aan den lijve ondervonden. De duivel heeft ook Hem bekoord en beproefd, de mensen evenzeer. De Farizeeën en Schriftgeleerden lagen altijd op de loer en belaagden Hem met valstrikken en strikvragen. Maar Jezus wankelde niet. Hij liet zich niet Zijn overtuiging en Zijn wezen ontnemen. Hij wist dat Hij de Zoon was van de eeuwige Vader. Als mens zuchtte Hij wel eens en vroeg dat de lijdenskelk aan Hem voorbij zou gaan. Maar engelen kwamen hem ondersteunen. Hij gaf Zijn leven in Zijn Vaders handen. Altijd was Zijn hart en Zijn denken op de Vader gericht. Hij had een sterk fundament: God zelf. Daarom kan Hij ook voor ons een fundament zijn. Neen, met Jezus aan onze zijde hoeven we niet te wankelen of te twijfelen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Juist het weten dat God mij ten diepste kent en mijn bedoelingen begrijpt geeft mij heel veel moed en rust. Als iets minder goed valt bij de mensen dan weet ik dat Hij mijn rots is . Hij laat mij niet vallen. En bij Hem kan ik ook terecht als ik echt iets verkeerd gedaan heb. Dat is een hoopvolle gedachte. Roosje

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Kom, o Heiland, lang verwacht
    Jezus, kom, de wereld wacht!
    Maak ons hart en geest bereid:
    Heer, kom weer in heerlijkheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Met Jezus aan onze zijde hoeven we niet te wankelen of te twijfelen.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten