donderdag in week 34 door het jaar

Tijdens deze laatste dagen van het liturgisch jaar spreekt Jezus ons apocalyptische woorden toe met betrekking op zijn wederkomst op het einde der dagen. Het zijn woorden die ons stil doen worden, misschien zelfs angstig maken. Stil mogen we worden, maar angst hoeft ons niet in te boezemen.

Vandaag zegt Jezus ons niet: 'Wanneer dit alles op u afkomt, zoek dan dekking in het aangezicht van de komende nood, blijf zitten waar je zit, ga plat op de grond liggen, ga de kelder in, bouw je een atoomschuilkelder of iets in die geest'.
Wat Hij zegt is: wanneer het heel zwaar voor u wordt: "Richt je dan op en hef je hoofd, want jullie verlossing is nabij."

Terwijl velen het besterven van schrik, in spanning om wat de wereld gaat overkomen, kan de gelovige zich oprichten, ondanks oorlogsdreiging, klimaatwissel, veel onrecht waar dan ook,...
Waar haalt de gelovige het vandaan om midden in het onweer met opgeheven hoofd zijn weg te gaan? Omdat hij weet van een Ander, die midden in het onweer op hem toekomt. Omdat het onweer nooit alleen komt, omdat er een stem is die midden in de storm tot ons roept, zoals eertijds op het meer van Galilea: "Wees maar niet bang, Ik ben het". Een hand die ons in de duisternis vasthoudt.

We zouden willen dat er vrede was, geen onrecht, geen onheil. En we mogen dat wensen, en willen. Het is niet evident om je hoofd opgericht te houden midden zoveel brandhaarden. En toch... we mogen ons niet laten gaan. Hoofd en kin omhoog, borst vooruit, een knipoog naar dé Aanwezige, en verder leven. Zelf werkend aan Gods rijk van vrede en liefde; héél daad-werkelijk, in tegenwoordigheid van de Heer.

Een vredevolle donderdag,

kris