maandag in week 33 door het jaar

IN CHRISTUS VERBONDEN, IN DE WERELD AANWEZIG

Tekst overweging: Kris

De eerste lezing brengt ons naar de tijd van koning Antiochus IV, rond het jaar 167 vóór Christus, toen een harde hellenistische eenheidspolitiek werd opgelegd en de joodse gebruiken stelselmatig werden onderdrukt. Het volk leefde onder zware druk: de Tora werd verboden, altaren werden ontwijd en wie trouw wilde blijven aan Gods verbond liep gevaar. Binnen dit gebeuren lezen we hoe sommige joden zelfs een lichamelijke reconstructie ondergingen om hun besnijdenis te verbergen in de Griekse gymnasion, waar naakt werd gesport en waar dit dus meteen zichtbaar was. Die ingreep toont hoe zwaar de culturele druk woog en hoe mensen tot verregaande keuzes kwamen om niet herkend te worden als behorend tot Gods volk. Zo valt te zien hoe diep deze crisis sneed in de identiteit van Israël en hoe het volk zich geplaatst zag voor keuzes die het hart van het verbond raakten.

Wanneer we naar onze eigen tijd kijken, herkennen we echo’s van dat spanningsveld, al ligt de context volledig anders. Veel mensen schrijven zich uit de Kerk omdat zij zich niet meer verbonden voelen met het leven van de Kerk, vaak om redenen die begrijpelijk lijken wanneer men ziet wat sommigen hebben meegemaakt binnen de geloofsgemeenschap. Men kan zich vragen stellen bij die uitschrijvingen, maar voor velen voelt het als een noodzakelijke stap om hun leven weer op te nemen. Tegelijk ervaren christenen hoe sterk geloof in onze samenleving naar de privésfeer wordt geduwd, alsof het nauwelijks nog betekenis mag hebben in het publieke domein. Dat schept een reëel spanningsveld voor wie gelovig leeft. De Kerk draagt immers een roeping om de Blijde Boodschap te beleven en te delen in de wereld waartoe zij zich gezonden weet, een zending die haar telkens opnieuw uitnodigt tot openheid naar de wereld toe.

Midden deze spanningen mogen we de waarde van onze kerkbeleving niet onderschatten. De ervaring van gemeenschap binnen het grote geheel van de Kerk is niet louter een gevoel, maar heeft een diepe werkelijkheid, namelijk het geloof of het weten dat Christus ons samenbrengt in Hem. In de eucharistie, waar wij gevoed worden en gezonden, in het gebed thuis of in het samenzijn van een geloofsgemeenschap ervaren we kracht uit een verbondenheid die groter is dan onszelf. Christus zelf is de bron van deze verbondenheid en Hij voedt ons met zijn leven. Het besef dat wij deel uitmaken van zijn Lichaam schenkt houvast en vreugde, ook wanneer de omgeving deze beleving niet deelt.

Toch blijft het een uitdaging hoe wij hiermee omgaan in het dagelijkse leven, op de werkvloer of in een omgeving waar geloof soms argwaan oproept. Daar rijst telkens opnieuw de vraag hoe wij aanwezig kunnen of moeten zijn.

Een defensieve is uitgesloten. Het verengt het hart en verstoort de innerlijke vrede. In veel situaties helpt het om kalm te blijven en te vertrouwen op de genade die voortkomt uit ons leven in Christus, zodat onze aanwezigheid rust en vrede weerspiegelt.

Ook oordelen is uit den boze. Oordeel sluit de deur nog vóór er een ontmoeting kan plaatsvinden. Wanneer wij aandacht schenken aan de mens die voor ons staat, groeit er ruimte waarin iemand zich gezien weet en waarin vertrouwen kan ontstaan. In die openheid vindt Gods licht zijn weg en kunnen harten zich openen, vaak op manieren die wij zelf niet voor ogen hadden.

Wat siert is een nederige houding. Nederigheid is geen onderdanigheid, maar een wijze van zijn waarin wij de ander waardig benaderen en hem hoger achten dan onszelf. Zij weerspiegelt de gezindheid die Christus zelf toonde en blijft dienstbaar, zachtmoedig en innerlijk stevig. Zacht en aandachtig in onze omgang met de ander, moedig vanuit ons geweten, standvastig in het geloof en bewust kiezend voor de liefde ... dat is nederigheid.

Liefde vormt de grondtoon van alles. Liefde zoekt het goede voor ieder mens, ook wanneer overtuigingen uiteenlopen. Zij opent ruimte waar de ander kan ademhalen en waar de vrede van Christus kan neerdalen. Vanuit deze liefde groeit een houding die de ander nooit loslaat, maar hem meedraagt in Gods blik en in het verlangen dat ieder mens tot leven komt in waarheid en goedheid.

Het gebed blijft in deze onmisbaar. In het gebed ontvangen wij kracht voor ons eigen leven, en tegelijk leggen wij de wereld in Gods handen. Wij bidden om genade om staande te blijven, verbonden met elkaar in Christus, midden in deze wereld. Zo wordt onze levensweg een plaats waar zijn licht kan doorstromen.

Wie met de blik van Christus naar de wereld kijkt, merkt dat velen zoeken naar richting, zoals schapen zonder herder, een beeld dat Jezus zelf gebruikt in Mt 9,36. Dit hoeft geen oordeel te zijn; het is een vorm van gelovig zien met een bewogen hart, een manier van kijken die voortkomt uit mededogen en die de ander nooit loslaat. Liefde wordt zo het innerlijke kompas van een hart dat steeds gericht blijft op de ander.

In het evangelie horen we vandaag de roep van de blinde man bij Jericho, een roep die uit het hart komt en die de weg naar Jezus zoekt. Die roep klinkt ook vandaag, soms luid, soms stil, in de vele vragen naar zin, helderheid en richting die wij in onze samenleving opmerken. Voor ons als christenen is dit een uitnodiging om met aandacht te erkennen dat deze roep bestaat en om werkelijk te luisteren naar wat mensen innerlijk zoeken. Het vraagt dat wij met elkaar het gesprek blijven voeren over wat ons antwoord kan zijn op deze roep, in trouw aan het evangelie en in verbondenheid met de Kerk.

Laten we bidden

God,
U bent het licht
dat de weg opent voor wie zoekend is.
Wij leggen de wereld neer in uw schoot.
Ontferm U over ons allen.
Wij bidden om een luisterend hart
dat gevoelig blijft
voor de vragen van mensen.
Vervul ons met uw vrede
en laat ons getuigen van hoop,
zodat wie naar richting verlangt
iets van uw nabijheid
mag ervaren door ons heen.
Door Christus, onze Heer.
Amen.

Geliefde mensen, mogen wij vervuld raken van de vreugde waarmee de Heer ons aanspreekt en leidt.
Zegen over deze nieuwe week.
kris

---

Om mee op weg te gaan

Voel je ook die spanning in je leven door bewust als christen te leven in een samenleving waar geloof steeds vaker naar de privésfeer wordt geduwd en nauwelijks nog een plek krijgt in het gedeelde leven?
Hoe ga je daarmee om?
Geven de evangelies je hierop een antwoord? Zo ja, welk dan?
Ervaar je steun in het feit dat de Kerk - ook al ben je fysiek niet altijd samen in die grotere gemeenschap - leeft met Christus als het hart van haar bestaan?