vrijdag in week 34 door het jaar

DE VIJGENBOOM EN DE BEESTEN: EEN BLIK OP VANDAAG

Tekst overweging: Kris

De eerste lezing komt zwaar over, al zit ze vol beelden die ons vertrouwd voorkomen. Ze werd neergeschreven in een tijd waarin het Joodse volk onder grote druk leefde en verlangde naar een teken van hoop. Heel het boek Daniël ontstond in een periode van vervolging, toen mensen zochten naar houvast en naar een woord dat hen kon dragen. De verhalen en visioenen wilden een geestelijke krachtbron zijn op het moment dat de grote rijken rondom hen oppermachtig leken.

Vandaag lezen we over een visioen waarin vier dieren opkomen uit de woelige zee, elk een symbool van een wereldmacht die zijn kracht ontleent aan geweld. De zee staat voor chaos en bedreiging, een plaats waar alles onvoorspelbaar blijft. De oude traditie ziet in deze dieren machten die Israël doorheen de geschiedenis overheerst hebben: Babel, Meden, Perzen en Grieken. Het vierde dier staat boven de anderen door zijn meedogenloze kracht, als een macht die zich verzet tegen God en mensen verscheurt. Dan verschuift het visioen naar een hemelse scène waar de oude wijze plaatsneemt, een beeld van God die grenzen stelt aan elke vorm van onderdrukking. Het kwaad krijgt een eindpunt, hoe machtig het zich ook voordoet. Op dat moment verschijnt iemand die uitziet als een mens, gedragen door de wolken en opgenomen in het koningschap van God. In de Joodse traditie wordt dit verstaan als een teken dat het volk recht wordt gedaan, en in de christelijke traditie wordt deze figuur herkend in Jezus, door God gezonden om de mensheid ten diepste te verlossen.

Laten we dit visioen spiegelen aan onze tijd. De beesten waarover gesproken wordt zijn vandaag maar al te herkenbaar. De wereld kent systemen en krachten die mensen klein maken, soms luid en zichtbaar, soms stil en onderhuids. Oorlogen verscheuren samenlevingen, economische druk tast waardigheid aan, en vele vormen van onrecht veroorzaken diepe ellende. Te midden van deze pijnlijke realiteit zien we een beeld van een God die alle menselijkheid wil herstellen, Hij die kwam en komt in Christus met zijn gave en boodschap van gerechtigheid en barmhartigheid.

Het evangelie van vandaag nodigt precies uit tot deze blik. Jezus wijst op de vijgenboom die uitloopt en een nieuwe tijd aankondigt. Hij vraagt zijn leerlingen om de tekenen van hun tijd te zien, ook wanneer die tekenen pijnlijk zijn: geweld, machtsmisbruik, honger. Zulke realiteiten mogen in de gelovige een innerlijk verzet oproepen tegen het kwaad, een verlangen om het evangelie tastbaar te maken in keuzes die opbouwend zijn. Maar vooral ook om Hem te zien die naar de wereld kwam, en komt, om voor ieder mensenkind te knielen om dienstbaar en reinigend de voeten te wassen.

Naast dit zien van Jezus is het zo belangrijk om - vanuit Hem - ook vooral de vele kiemen van hoop te zien, zoals de knoppen in de vijgenboom die een nieuw seizoen aankondigen; kiemen die hun oorsprong hebben in Christus.
Ik denk aan het 'zien' van de Kerk: ondanks haar menselijke onvolmaaktheid blijft zij een plaats waar barmhartigheid wordt verkondigd en waar het evangelische leven wordt voorgehouden als een weg die vrede brengt. Onze huidige paus geeft, net als zijn voorganger, vele catecheses waarin de leer van de Kerk verwoord wordt vanuit pastorale bewogenheid.
Overal in de wereld bestaan grote en kleine initiatieven waarin mensen iets van God laten zien; zulke daden verdienen onze aandacht en onze steun.
In Medjugorje klinkt al vele jaren de oproep tot bekering, tot gebed en vasten, en tot een leven dat liefde uitstraalt.
Zo zijn er tal van tekenen waarin God zichzelf toont en uitnodigt tot evangelisch leven.

En laten we daarbij vooral onze eigen mogelijkheden en verantwoordelijkheid niet uit het oog verliezen. De weg van het goede begint in wat wijzelf doen, zeggen en kiezen. Ieder mens draagt het potentieel in zich om een bron van vrede te zijn, met een hart dat geopend leeft voor wat broos is in de samenleving en met de blik van Jezus om vanuit barmhartigheid liefde gestalte te geven. Wij hebben een mond gekregen om goede woorden uit te spreken, handen die opbouwende daden kunnen stellen en een verstand dat tot juiste keuzes kan leiden. Dit potentieel, dat wij allemaal in ons dragen, moeten we omarmen als een kostbaar goed, als een instrument om Gods liefde te zijn. Ieder van ons draagt die verantwoordelijkheid op de plaats waar hij leeft, in de situatie of levensstaat waarin hij zich nu bevindt.

Laat ons dit doen vanuit Christus, die ieder van ons bewoont met zijn verrijzenisgenade. Laat ons Paasmensen zijn, mensen van het licht, die doorheen gebed en daad God een gezicht geven. Laat ons dit in vreugde en eenvoud doen, in het spoor van en in eenheid met de Heer zelf.
Kom, laat ons christen zijn!

Laten we bidden

Heer,
Wij richten ons tot U.
Leer ons de tekenen van deze tijd verstaan.
Schenk ons een hart dat hoop herkent in kleine kiemen.
Vervul onze woorden met uw goedheid.
Laat onze handen werktuigen van vrede zijn.
Bewaar in ons het verlangen naar gerechtigheid.
Draag ons wanneer de wereld zwaar aanvoelt.
Moge uw Geest ons verbinden met Uzelf;
U, ons licht en ons behoud.
Amen.

Geliefde mensen, laat ons positieve mensen zijn die zich richten op het goede en vanuit Gods nabijheid licht brengen waar wij leven.
Een vredevolle vrijdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Ervaar je soms die stille weemoed in je hart wanneer je het vele kwaad in onze wereld ziet?
Kun je midden die realiteit toch de kiemen van God herkennen in de vele kleine tekenen die spreken van zijn aanwezigheid?
Laat je je erdoor raken om doorheen gebed, daad en woord, zelf mee drager van die hoop te worden?