woensdag in week 32 door het jaar

JE WEG VERVOLGEN IN DANKBAARHEID
(Bij Lc 17, 11-19)

Tekst overweging: Ricky Rieter

Beste vrienden,
onlangs hoorden we hetzelfde evangelie over de tien melaatsen die Jezus tegemoet kwamen toen Hij een dorp binnentrok met zijn leerlingen. Was het een melaatsendorp? Of hadden de melaatsen zich buiten het dorp begeven?

De melaatsen, die ‘onrein’ waren, hielden zich, zoals dat voorgeschreven was, aan de regels om afstand te bewaren. Ze kenden Jezus blijkbaar wel, minstens van de verhalen, en klaagden dringend over hun grote nood, luid roepende: Jezus, meester, heb medelijden met ons!

Wat moeten ze een vertrouwen in Hem hebben gehad. Misschien waren ze al lange tijd op zoek naar Hem, de genezer bij uitstek. Ze hadden over Hem gehoord dat Hij zieken beter kon maken.

Jezus moet in zijn hart geraakt zijn door deze mensen die buiten de gewone gemeenschap hun lijden moesten dragen. Onrein, en uitgestoten. Hij benaderde hen echter niet, legde geen handen op. Sprak geen troostwoorden, maar gaf op afstand te kennen dat ze zich aan de priesters moesten laten zien. Ongelofelijk dat ze meteen uit zijn woorden begrepen dat ze zouden worden genezen. Er was geen enkel bewijs tot nu toe, maar zij geloofden Hem. Hij had alleen gezegd ‘Ga u aan de priesters laten zien’.   En ze gingen, richting Jeruzalem. Wat moet dit spannend zijn geweest, de tocht naar de tempel zonder dat er al iets gebeurd was. Ze geloofden, zonder te weten hoe en op welk moment ze genezen zouden zijn. Er staat niets beschreven over hun verbazing en ook niets over het feit of ze misschien toch even twijfelden aan de goede afloop. Ze gíngen. De meester had het gezegd.

Zonder dat wij kunnen weten of onze gebeden verhoord worden, kunnen we een voorbeeld nemen aan deze mannen. Onvoorwaardelijk geloofden ze.

Als wij terugkijken op ons leven, zijn er dan ook momenten te ontdekken waarin wij onvoorwaardelijk geloofden in de goede afloop van iets wat heel moeilijk te accepteren was? Daar moet je dan wel een geloof voor hebben gehad dat bergen kan verzetten.

Tot zover kunnen we alle bewondering hebben voor de tien melaatsen.

Pas wat later ontdekken ze dat ze genezen waren. Wat een grote ontdekking moet dat geweest zijn. Misschien zijn ze door het dolle heen en gaan ze met versnelde pas verder richting Jeruzalem. Het is best een heel eind lopen vanaf het grensgebied tussen Galilea en Samaria waar Jezus zich bevond.

Dit verhaal krijgt een vreemde wending. Misschien merken negen van de tien melaatsen niet eens dat een van hen achterblijft, en teruggaat met een hart dat overvloeit van dankbaarheid. Die ene man wil Jezus bedanken. Hebben de anderen hem op een gegeven ogenblik gemist? Of heeft hij de anderen de vraag gesteld of ze mee terug wilden gaan om hun blijdschap en dankbaarheid uit te drukken? Het is ook mogelijk dat hij altijd een eenling in de groep was en ging hij wel vaker zijn eigen weg? Hij moet van binnen gevoeld hebben dat het zijn eerste behoefte was, om zijn dank uit te spreken tegenover die Redder, en zo eer te geven aan God. Terwijl hij terugliep loofde hij God met luide stem, staat er. Hij viel voor Jezus’ voeten neer, zal diep gebogen hebben in overgrote dankbaarheid.

Jezus heeft iets groots gedaan aan tien onreine mannen, verschoppelingen in de maatschappij. Alleen deze vreemdeling, nog wel een Samaritaan, heeft in de diepte van zijn ziel uitdrukking willen geven aan zijn dankbaarheid ten opzichte van Degene die hem gered heeft, Jezus, en via Jezus ook aan God.

Wij zijn allemaal pelgrims onderweg, vreemdelingen. We lopen met lasten rond waar we graag van bevrijd zouden worden. Soms gebeurt het ook dat er op totaal onverwachte manier iets verandert aan onze situatie en dat we onzinnig blij worden dat dingen goed gekomen zijn zonder dat je er zelf iets aan kon doen. We vertellen het meteen aan onze buren en familie hoe blij we ermee zijn, en dan leven we in die roes van vreugde. Zijn wijzelf soms één van die negen anderen die vergaten om terug te keren en met een hart, overvloeiend van dankbaarheid eer te geven aan de God die ons redde, of beleven we onze redding als toeval dat zo uit de lucht is komen vallen?

Danken is eren, danken is teruggeven,
danken doet recht aan wat er gebeurd is,
danken is herkennen en erkennen,
danken roept tranen van ontroering op.

Danken is de slotfase van een geschenk ontvangen.
Met danken ronden we een groots geschenk af,
ook in ons eigen leven.

Jezus zegt tegen deze vreemdeling : Sta op en ga.
Hij zegt er niet bij ‘naar de priesters’, maar: Uw geloof heeft u gered.

‘Sta op’ maakt dit verhaal tot een opstandingsverhaal dat voortvloeit
uit de voltooiing en resulteert in de dankzegging.  

Door Jezus, de hogepriester bij uitstek, is deze vreemdeling gezien en wezenlijk aanvaard als een mens met een nieuwe toekomst. Hij mag in vrijheid, en vreugdevol zijn weg  in grote dankbaarheid vervolgen.

Laten we bidden met enkele woorden uit het danklied van Maria:

Mijn ziel prijst en looft de Heer,
mijn hart juicht om God, mijn redder:

… Ja grote dingen heeft de Machtige voor mij gedaan,
Heilig is zijn naam.
Barmhartig is Hij van geslacht op geslacht
voor al wie Hem vereert.

Amen

Beste vrienden, leef in dankbaarheid, elke dag. Dankbaar voor al onze dagen, voor de mooie dingen en ook voor datgene wat moeilijk is. Alles is geschenk. Geloof het maar en dank ervoor!
Ricky

---

Suggesties om je weg te vervolgen

Heb aandacht voor je levensweg, precies zoals die loopt. Dankbaar voor alles. Ga vandaag eens na wat deze woensdag je te bieden heeft. Dank de Ene voor alles, en bijzonder voor zijn nabijheid in goede én kwade dagen. Danken schept nieuwe verrassende ruimte.