zaterdag in week 31 door het jaar

GEMEENSCHAP IN CHRISTIS

Tekst overweging: Kris

We lezen vandaag het slot van de brief van Paulus aan de christenen van Rome. Mooi hoe hij daar heel wat mensen benoemt en hen prijst in wat ze goed gedaan hebben. In deze laatste verzen noemt hij niet minder dan zesentwintig mensen bij naam: mannen en vrouwen die samen de eerste gemeenschap dragen. Hij spreekt over mensen die elkaar steunen, voor elkaar zorgen en samen één lichaam vormen in Christus. Men vertelde me onlangs dat, als je alle namen in zijn brieven optelt, het er al gauw tachtig à negentig zijn. Dat is veelzeggend: achter zijn theologie schuilt een netwerk van vriendschap, trouw en geloof. Een mooi beeld van de Kerk die niet gebouwd is op stenen, maar op mensen - op hartelijkheid, gastvrijheid en zorg voor elkaar. Het slot van zijn brief mondt uit in lof aan God, aan wie alle eer toekomt. Alsof Paulus wil zeggen: al die namen, al die inzet, zijn ten diepste genade.

De namen die Paulus noemt – Febe, Prisca, Aquila, Maria, Andronikus en Junia, en de vele anderen – zijn niet zomaar opsommingen. Achter elk van hen schuilt een verhaal van geloof, inzet en verbondenheid. Samen vormen zij het levende weefsel van de eerste christengemeente, een huis van broederlijkheid waarin Christus woont. Paulus’ woorden ademen warmte. Hij kent de mensen bij naam, hij heeft oog voor hun werk, hun liefde, hun volharding. Hij schetst een Kerk waarin niemand anoniem blijft. Ieder draagt iets bij aan het geheel, ieder wordt gedragen door de ander. Dat onderlinge vertrouwen is voor Paulus een teken van het evangelie zelf.

Naar het einde toe schrijft hij: “Groet elkaar met een heilige kus.” Geen formele groet, maar een gebaar van verbondenheid in de Heer, een teken dat de gemeenschap echt leeft van verzoening en vrede. Het is een kus die verwijst naar een geloof dat niet enkel in woorden blijft, maar een houding uitdrukt van nabijheid en respect. In de liturgie heeft dit later vorm gekregen in de vredewens die we elkaar toewensen voor de communie: een handdruk, een knik, een omhelzing — altijd met dezelfde bedoeling: elkaar als broeder of zuster erkennen, vrede wensen en de onderlinge verzoening bezegelen vóór we samen aan de tafel van de Heer plaatsnemen.

In het evangelie van vandaag zegt Jezus: “Geen enkele knecht kan twee heren dienen. Jullie kunnen niet God dienen én de mammon.” Het is alsof Paulus’ brief levend illustreert wat Jezus leert: deze mensen dienen God, niet de mammon. Hun geloof krijgt gestalte in concrete daden van gastvrijheid en dienstbaarheid. Hun huizen staan open, hun tijd is beschikbaar, hun hart is vrij. Zij gebruiken wat ze hebben en wie ze zijn om gemeenschap te bouwen.

Leven is kiezen. Ofwel voor gemeenschap, voor delen, voor elkaar dragen. Of voor eigenbelang, de ander en alles gebruiken om de god van de mammon te dienen. Wie leeft voor het tweede raakt opgesloten in zichzelf. Wie leeft voor het eerste - vanuit de Heer dus - vindt vrijheid in de gave van zichzelf. De mammon belooft zekerheid, maar laat ons leeg achter. God vraagt overgave, en schenkt ons een vrede die geen bezit kan geven.

Laat ons kiezen voor die weg van trouw in het kleine, voor openheid van hart en eerlijke omgang met elkaar. Laat ons kiezen voor een geloof dat zichtbaar wordt in gastvrijheid, mildheid en vrede. Laat ons kiezen om elkaar te groeten met een heilige kus, met een blik die verzoent en een hand die vrede brengt. Zo wordt de Kerk een levende gemeenschap waarin Gods liefde gestalte krijgt.

Laten we bidden

Heer Jezus
U kent ons bij naam
en roept ons tot gemeenschap
met met elkaar in U.
Leer ons elkaar te dragen in liefde,
met open handen en een zacht hart.
Laat ons trouw zijn in het kleine
opdat U groot wordt in ons midden.
Moge wij elkaar groeten
met een heilige kus van uw liefde.
In uw naam.
Amen.

Geliefde mensen, moge elke groet die wij elkaar geven een groet van vrede zijn.
Een mooi weekend,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe groeten wij elkaar? Onze partner, onze kinderen, onze medebroeder of -zuster, collega’s op het werk, onze buren, mensen bij de bakker… Is het louter formeel, enkel een teken van beleefdheid? Of mag het van onzentwege iets meer zijn: een groet die vrede draagt, een groet van verbinding, een groet die de ander doet ervaren dat hij gezien en gewaardeerd is?