maandag in week 33 door het jaar
Een blinde bedelaar langs de kant van de weg...
Bedelend om eten, of geld, want werken zal moeilijk voor hem geweest zijn. Maar hij bedelde ook om liefde, medeleven, mededogen, eigenschappen die Jezus in zich droeg; Jezus waarover hij heel zeker al gehoord had. En nu komt Hij toch wel langs zeker … Hij zette alles op alles Hem te kunnen ontmoeten. Ondanks dat mensen dit probeerden te verhinderen, lukte het hem toch. Met dat mooie vervolg dat we in het evangelie lezen: Jezus geneest hem, hij volgde Hem en loofde God.
Moesten we horen dat Jezus letterlijk in onze buurt zou zijn … zouden we niet alles op alles zetten Hem te ontmoeten ? Ik vermoed van wel.
Maar wat we zo dikwijls vergeten is dat zijn langskomen dagelijks gebeurt. Niet lijfelijk, maar even reëel.
Innerlijke waakzaamheid, ‘kijken’ met de ogen van het geloof, zal ons gevoelig maken voor Jezus’ langskomen in ons leven.
Jezus zal misschien niet altijd langskomen in de hoedanigheid dan dat wij het zouden willen, maar dat neemt niet weg dat Hij wel degelijk langskomt.
Dat langskomen kan zich manifesteren in momenten waarop je diep vanbinnen je uitgenodigd weet iemand te vergeven, of situaties waarin je geweten je oproept verzoening te brengen, of ergens trouw te zijn, of gewoon uw plicht doen, of te zwijgen, of juist te spreken, of geduld te hebben, ...
Maar ook in de armen, in het broze, in het gekwetste komt Jezus op een bijzondere manier langs.
En niet te vergeten: de Kerk, haar sacramenten, het Woord uit de Bijbel, ... allemaal wegen waarlangs de Heer naar ons toe komt.
Op al die momenten ons hart naar Hem richten, met de ziel van een bedelaar ... dat brengt innerlijke genezing daar waar we gevangen zitten in eigen duisternis. Het brengt vrede in ons hart. Het zal ons stuwen in de liefde. Want net zoals de bedelaar uit het evangelie zullen we vanuit onze genezing goesting krijgen Jezus te gaan volgen, volgeling worden van Hem. Dat wil zeggen: leerling worden van Hem, bij Hem in de leerschool gaan, leren wat het betekent 'liefhebben', beminnen vanuit zijn inwoning in ons, dag na dag, met vallen en opstaan, groeiend in Hem, genade ontvangend vanuit kruis en opstanding.
En wat het lof brengen aan God betreft … dat zal als vanzelf gebeuren. Je weet je immers diep bemind en gedragen door God, en dat zal je hart tot dankbaarheid stemmen, tot stille lof jegens Hem. Je hart zal getekend zijn door die stille innerlijke vredevolle glimlach, omdat je leeft in het besef dat God liefde is: in zichzelf, maar ook in u, door u, met u, heel de mensheid beminnend.
kris
Bedelend om eten, of geld, want werken zal moeilijk voor hem geweest zijn. Maar hij bedelde ook om liefde, medeleven, mededogen, eigenschappen die Jezus in zich droeg; Jezus waarover hij heel zeker al gehoord had. En nu komt Hij toch wel langs zeker … Hij zette alles op alles Hem te kunnen ontmoeten. Ondanks dat mensen dit probeerden te verhinderen, lukte het hem toch. Met dat mooie vervolg dat we in het evangelie lezen: Jezus geneest hem, hij volgde Hem en loofde God.
Moesten we horen dat Jezus letterlijk in onze buurt zou zijn … zouden we niet alles op alles zetten Hem te ontmoeten ? Ik vermoed van wel.
Maar wat we zo dikwijls vergeten is dat zijn langskomen dagelijks gebeurt. Niet lijfelijk, maar even reëel.
Innerlijke waakzaamheid, ‘kijken’ met de ogen van het geloof, zal ons gevoelig maken voor Jezus’ langskomen in ons leven.
Jezus zal misschien niet altijd langskomen in de hoedanigheid dan dat wij het zouden willen, maar dat neemt niet weg dat Hij wel degelijk langskomt.
Dat langskomen kan zich manifesteren in momenten waarop je diep vanbinnen je uitgenodigd weet iemand te vergeven, of situaties waarin je geweten je oproept verzoening te brengen, of ergens trouw te zijn, of gewoon uw plicht doen, of te zwijgen, of juist te spreken, of geduld te hebben, ...
Maar ook in de armen, in het broze, in het gekwetste komt Jezus op een bijzondere manier langs.
En niet te vergeten: de Kerk, haar sacramenten, het Woord uit de Bijbel, ... allemaal wegen waarlangs de Heer naar ons toe komt.
Op al die momenten ons hart naar Hem richten, met de ziel van een bedelaar ... dat brengt innerlijke genezing daar waar we gevangen zitten in eigen duisternis. Het brengt vrede in ons hart. Het zal ons stuwen in de liefde. Want net zoals de bedelaar uit het evangelie zullen we vanuit onze genezing goesting krijgen Jezus te gaan volgen, volgeling worden van Hem. Dat wil zeggen: leerling worden van Hem, bij Hem in de leerschool gaan, leren wat het betekent 'liefhebben', beminnen vanuit zijn inwoning in ons, dag na dag, met vallen en opstaan, groeiend in Hem, genade ontvangend vanuit kruis en opstanding.
En wat het lof brengen aan God betreft … dat zal als vanzelf gebeuren. Je weet je immers diep bemind en gedragen door God, en dat zal je hart tot dankbaarheid stemmen, tot stille lof jegens Hem. Je hart zal getekend zijn door die stille innerlijke vredevolle glimlach, omdat je leeft in het besef dat God liefde is: in zichzelf, maar ook in u, door u, met u, heel de mensheid beminnend.
kris
- In de eerste lezing wilde men in de tweede eeuw voor Chr. wat sommige regeringsleiders ook op vandaag willen: dat we zwijgen over God, zwijgen over de diepere zinvragen, een eenheidsworst voor ieder gelijk: opvoeding tot burgerschap. Godsdienst brengt verdeeldheid, zegt men. Jezus zei het ook: 'Denk niet dat Ik vrede ben komen brengen op aarde, neen, juist verdeeldheid' (Lk. 12, 51), want de een zal geloven, de ander niet. Toch brengt Jezus ons heel wat. Hij brengt ons God en ook de vervolgde apostelen die moesten zwijgen zeiden al: 'Men moet God meer gehoorzamen dan de mensen' (Hand. 5, 29 en 4, 19).
BeantwoordenVerwijderen- Toch brengt Jezus ons een heel diepe spiritualiteit. Hij leert ons leven uit onszelf weg om te leven voor God en de anderen. Dat is leven in de liefde. Dat is leven zoals God zelf leeft. God leeft voor Zijn schepping, anders had Hij ze niet gemaakt. Onze godsdienst staat een vreedzame samenleving niet in de weg. Hij is integendeel een stimulans om elke mens graag te zien en met hem of haar, welke gezindheid hij of zij ook heeft, samen te werken. Men moet zo bang niet zijn van ons. Een christen pleegt geen geweld. Een christen leeft voor God en de anderen. Daar wordt de christen zelf beter van. Dat maakt een mens gelukkig. Maar dat maakt ook de hele samenleving beter.
- De blinde langs de weg naar Jericho zag ook niet meer de zin van zijn bestaan. De ontmoeting met Jezus verandert hem totaal. Nu ziet hij dat het zinvol is voor God te leven en voor de medemens, ook als die weg soms een kruisweg is. Jezelf vergeten en rekening houden met God en de mensen, is vaak een kruis. Jezus gaat echter vastberaden die weg van het kruis en de blinde mag zien dat deze weg zinvol is. Hij sluit zich bij Jezus aan en gaat mee op Zijn kruisweg. Hij bedelt ook niet meer, want de leerlingen van Jezus ondersteunen mekaar. Hij zit ook niet meer passief langs de weg, hij komt in beweging: Hij volgt Jezus naar Jeruzalem. En wij?
dank kris voor je mooie overweging. zij raakt mij. laten we allen biddend roepen, 'met de ziel van en bedelaar': "Jezus, zoon van David, heb medelijden met mij!"
BeantwoordenVerwijderen