26 dec - Stefanus
Het kerstverhaal, zoals we dat gisteren hoorden, en vierden, is een mooi en zeer diepgaand gebeuren. Het gevaar bestaat er echter in dat we ons gevoelsmatig laten meeslepen in romantische beelden, of sferen die we zelf scheppen. Denkend aan mooie kerststalletjes, allerhande lichtjes in dennegroen, kaarsjes her en der. Op zich is daar uiteraard niets verkeerd aan, maar we moeten goed weten dat de werkelijkheid van zo’n bevalling in een grot waar herders en schapen komen schuilen verre van romantiek moet zijn geweest.
Maar als gisteren de romantiek ons dichter bij het Kind heeft bracht… ach, dan is dat zo erg nog niet.
Het feest dat we vandaag vieren, namelijk de ‘marteldood’ van Stefanus, zet ons in elks geval weer met onze beiden voeten op de grond. Niet voor niets plaatst de Kerk de gedachtenis aan Stefanus, onmiddellijk na Kerst. Wat Stefanus namelijk meemaakt, is de uiterste consequentie van de navolging van het Kind in de kribbe. Niet dat we met z’n allen nu de marteldood moeten gaan sterven, maar het toont wel dat de trouwe liefde aan God gevolgen kan hebben. En dan moeten we spreken over kruisliefde, over consequenties, of minstens over de intentie Jezus’ kruis op te nemen wanneer de liefde dit vraagt.
En de liefde vraagt dat. Heel dikwijls. Liefde vraagt keuze. Het gaat om engagement. Liefde vraagt afsterven aan een zeker oppervlakkig ik dat wilt leven voor zichzelf. Liefde leeft voor de ander. Liefde vergeeft. Liefde kijkt naar God en probeert te begrijpen wat God wilt. Liefde omarmt en koestert die wil van God.
Met andere woorden: liefde en kruis worden synoniem voor zij die vanuit verbondenheid met Christus gaan leven. En in de diepte is dat een blij gebeuren. Geen romantiek, wel blij. Blij omdat dit in wezen te maken heeft met Pasen. Wie kiest voor de liefde, staat reeds in Christus’ Pasen. Het is een weg die leven geeft; aan de ander, aan de Kerk, aan de wereld, aan jezelf.
Maar laten we nooit de held uithangen, en denken het allemaal alleen te kunnen. Nee, dat is geen authentiek christendom. Van een christen wordt juist gevraagd zich te hechten aan de Heer, om in innige verbondenheid met Hem te leven; vanuit Hem, in Hem, door Hem. Dat is de weg waartoe het evangelie uitnodigt. Dat is de weg waartoe u en ik ten diepste worden geroepen.
Ook Stefanus wist zich geroepen om deze weg te gaan. Voor hem had het serieuze gevolgen. Net als zijn Heer moest hij het met zijn leven bekopen. Maar hoor de woorden die hij uitzong tijdens de steniging, net voor zijn dood: ‘Heer, reken hen deze zonde niet aan’. Groots he. Ook dat is christen-zijn. Ten diepste.
Ondanks de marteldood van Stefanus, die we vandaag gedenken, wens ik u nogmaals mooie en vredevolle feestdagen toe.
kris
Maar als gisteren de romantiek ons dichter bij het Kind heeft bracht… ach, dan is dat zo erg nog niet.
Het feest dat we vandaag vieren, namelijk de ‘marteldood’ van Stefanus, zet ons in elks geval weer met onze beiden voeten op de grond. Niet voor niets plaatst de Kerk de gedachtenis aan Stefanus, onmiddellijk na Kerst. Wat Stefanus namelijk meemaakt, is de uiterste consequentie van de navolging van het Kind in de kribbe. Niet dat we met z’n allen nu de marteldood moeten gaan sterven, maar het toont wel dat de trouwe liefde aan God gevolgen kan hebben. En dan moeten we spreken over kruisliefde, over consequenties, of minstens over de intentie Jezus’ kruis op te nemen wanneer de liefde dit vraagt.
En de liefde vraagt dat. Heel dikwijls. Liefde vraagt keuze. Het gaat om engagement. Liefde vraagt afsterven aan een zeker oppervlakkig ik dat wilt leven voor zichzelf. Liefde leeft voor de ander. Liefde vergeeft. Liefde kijkt naar God en probeert te begrijpen wat God wilt. Liefde omarmt en koestert die wil van God.
Met andere woorden: liefde en kruis worden synoniem voor zij die vanuit verbondenheid met Christus gaan leven. En in de diepte is dat een blij gebeuren. Geen romantiek, wel blij. Blij omdat dit in wezen te maken heeft met Pasen. Wie kiest voor de liefde, staat reeds in Christus’ Pasen. Het is een weg die leven geeft; aan de ander, aan de Kerk, aan de wereld, aan jezelf.
Maar laten we nooit de held uithangen, en denken het allemaal alleen te kunnen. Nee, dat is geen authentiek christendom. Van een christen wordt juist gevraagd zich te hechten aan de Heer, om in innige verbondenheid met Hem te leven; vanuit Hem, in Hem, door Hem. Dat is de weg waartoe het evangelie uitnodigt. Dat is de weg waartoe u en ik ten diepste worden geroepen.
Ook Stefanus wist zich geroepen om deze weg te gaan. Voor hem had het serieuze gevolgen. Net als zijn Heer moest hij het met zijn leven bekopen. Maar hoor de woorden die hij uitzong tijdens de steniging, net voor zijn dood: ‘Heer, reken hen deze zonde niet aan’. Groots he. Ook dat is christen-zijn. Ten diepste.
Ondanks de marteldood van Stefanus, die we vandaag gedenken, wens ik u nogmaals mooie en vredevolle feestdagen toe.
kris
Stephanus was vervuld van Gods genade en van Gods kracht. Daardoor deed hij grote wondere werken. Maar zoals de wereld er niet tegen kon dat Jezus kwam als het licht in de duisternis, zo begonnen ook sommige mensen met Stephanus te redetwisten. Hij paste niet in hun kraam, hij was te goed voor deze wereld. Hij droeg in zich de wijsheid en de geest van Jezus, de wijsheid en de geest van God zelf. Hij moest dood. De wijsheid en de gezindheid van God passen niet in de wereld. De wereld wil zelfbeschikking, eigen baas zijn. Een christen leeft in afhankelijkheid van God. Een christen is niet zijn eigen baas, wil dat ook niet, een christen laat God de baas zijn, de Heer van zijn leven. Stephanus was vervuld van die gezindheid die Jezus bracht en die eigenlijk de H. Geest van God is. Hij keek naar de hemel en zag Gods heerlijkheid en Jezus aan Gods rechterhand. Hoorden wij gisteren niet: ‘Aan allen die Jezus wel aanvaardden, gaf Hij het vermogen om kind van God te zijn’? En ook: ‘dat zij uit God zijn geboren’? Sint Jan zei dat het Woord vlees is geworden en dat wij Zijn heerlijkheid aanschouwd hebben, de heerlijkheid van Gods eniggeboren Zoon. Deze heerlijkheid zag Stephanus in het uur van zijn dood. Jezus heeft de hemel opengemaakt voor ons, zoals Hij het zei tot Nathanael, Sint Bartholomeus: ‘Gij zult de hemel open zien en de engelen Gods op zien stijgen en neerdalen in dienst van de Mensenzoon’ (Joh. 1, 51). Stephanus die in dienst stond van die Mensenzoon, die als diaken de liefdewerken deed van Jezus zelf, hij zag de hemel open. Hij zag Gods heerlijkheid en de heerlijkheid van Jezus. Maar dat verdraagt de wereld niet. Jezus zei het in het evangelie: ‘Neemt u in acht voor de mensen, zij zullen u overleveren en mishandelen, maar Ik zal bij u zijn, en wie ten einde toe volhardt, hij zal gered worden’. Wie volhardt in de liefde zoals Stephanus, wie volhardt ook in zijn toewijding aan Jezus, die wordt gered. Die mag de hemel binnen, want voor zo iemand is de hemel open. Stephanus sterft zoals Jezus, met een bede om vergiffenis voor zijn tegenstanders. En Jezus ontving zijn geest. Saulus die passief toekeek en alles maar liet gebeuren, zal later wel doen wat Stephanus deed. Ook Paulus zal de hemel open zien.
BeantwoordenVerwijderenBeste broeders en zusters, wij kijken in deze dagen naar het Kind in de kribbe. Over dat Kind ligt de heerlijkheid van God, ‘een straal van omhoog zij vernamen’, zoals het oude Kerstlied zingt. Leven zoals Stephanus, de diaken, is leven in de liefde, is leven van en in God. Zo iemand sterft niet. Want zoals de H. Theresia zong: ‘Mourir d’amour, voilà mon espérance, quand je verrai se briser tous mes liens, mon Dieu sera ma grande récompense, je ne veux point posséder d’autre bien. De son amour je veux être embrasée, je veux le voir, m’unir à lui toujours, voilà mon ciel, voilà ma destinée, vivre d’amour’. Sterven in de liefde, dat is mijn hoop, wanneer ik al mijn banden zal zien breken, mijn God zal mijn grote beloning zijn, een ander goed wil ik niet. Ik wil ontvlamd worden door Zijn liefde, ik wil Hem zien, één zijn met Hem voor altijd; dat is mijn hemel, dat is mijn bestemming: leven in de liefde.
Leven en sterven in de liefde, dat is Stephanus!
We gedenken vandaag de Heilige Stefanus. die bij zijn sterven vroeg "Heer, reken hen deze zonde niet aan". Dank je Stefanus voor je grootse voorbeeld !
BeantwoordenVerwijderenGisteren hoorde ik in een preek iets dat ik graag door wil geven omdat het mij trof.
BeantwoordenVerwijderen“Doe als Jezus, wordt mens”.
amen!
VerwijderenKerstdag knielde ik voor de kribbe om die goddelijke Baby te aanbidden,vreugde in mijn hart---hoog boven de kribbe in de hoogte hing het kruis---tranen---zo dicht liggen vreugde en lijden naast elkaar---
BeantwoordenVerwijderenOok mijn hart is nu vol vreugde ...lijden in Zijn Naam,Hem liefhebben zo ook élke medemens en"VERGEVEN"die jou pijn doen !
BeantwoordenVerwijderen