donderdag in week 3 advent
Zacharias werd door de engel letterlijk door stomheid geslagen toen deze hem de vraag stelde hoe hij kon weten of dit spreken van hem wel waar was. Misschien vinden we dat Zacharias overdreven behandeld werd. Negen maanden niet mogen spreken... dat is nogal wat...
En toch...
Deze negen maanden waren voor Zacharias beslist een tijd van diepe genade; een tijd waar hij in stilte kon nadenken over Gods beloften. En uit het prachtige gebed bij de geboorte van zijn zoon kunnen we opmaken dat dit inderdaad geen verloren tijd was.
Wij leven in een tijd waarin veel gepraat wordt, en alles schijnbaar bepraat moet worden. Iedereen is maar aan de praat, letterlijk met de mond, of via sms, of andere kanalen via de zogenaamde ‘sociale’ media. Alsof het heil voort zal komen uit al dat menselijke getater.
Natuurlijk kan God ook aanwezig zijn doorheen ons spreken, maar soms is het ook goed af en toe te zwijgen zonder alsmaar te denken te moeten praten. Kierkegaard (Deens protestants theoloog en filosoof uit de 19e eeuw) zei: “Ik ontdekte dat ik minder en minder te zeggen had, tot ik uiteindelijk stil werd en begon te luisteren. En in die stilte hoorde ik de stem van God.” Inderdaad, ik denk dat het dikwijls zo gaat. Echte en diepe stilte is rust voor ons hele zijn, zoals slaap dat is voor ons lichaam: versterkend en verkwikkend, een rust die tevens een weg is die God dikwijls gebruikt om van zich te laten horen; als een zachte bries, amper hoorbaar, maar in wezen heilig en groots.
Het zou misschien niet slecht zijn moest de wereld, zoals bij Zacharias, gedurende negen maanden door stomheid worden geslagen.
Wat zou het stil zijn ... heerlijk stil ...
Misschien leren we alzo terug luisteren naar Gods stem diep in ons hart, die we over het algemeen maar dàn kunnen waarnemen wanneer het echt ten diepste stil is rondom ons, en vooral ook wanneer we zelf stil zijn, wanneer we zelf innerlijk zwijgen.
We zouden misschien een geweldige rijkdom in dat zwijgen ontdekken, een vermogen ontwikkelen dat ons tot écht luisteren aanzet...
Het zal een tijd van genade zijn: een tijd waarin God z'n tijd neemt, en ons de tijd geeft, om Hem héél diep te ontmoeten, bij Hem te vertoeven, naar Hem te luisteren...
Wat we kunnen doen is zelf dagelijks tijd maken om te zwijgen, om in stilte bij God te verwijlen. Dit kan in expliciet gebed zijn, maar ook tijdens een wandeling of wat dan ook.
Als de kinderen slapen, en vrouwlief is bezig met het ene of het andere, muis ik er soms onderuit voor een avondwandeling, geheel alleen. Het geboerte (zoals men dat hier zegt in Bazel) leent zich prachtig om in eenheid met moeder natuur te verwijlen bij God. Dikwijls bereid ik tijdens die wandelingen het ‘Van Woord naar leven’ voor. Ik zeg niet dat ik daar een held in ben, maar ik ervaar wel op deze wandelingen dat uiterlijke én innerlijke stilte werkelijk gebed kan zijn of worden, gewoon door zelf te zwijgen en je hart in vrede tot God te wenden.
Het is niet makkelijk je agenda stil te leggen, of een rem te zetten om je voortdurend denken over van alles dat je bezig houdt. Het is niet makkelijk echt de weg van de stilte te gaan. Het heeft met armoede te maken, met leegte, met openheid, met uitkijken naar. Het is misschien een goede oefening om die enkele dagen die ons nog resten van Kerstmis zinvol door te gaan door de stilte te ‘beoefenen’.
Bij Paul van den Bergh (Nederlands schrijver) lees ik: 'Wie de melodie van de stilte kent, kent ook de volheid van de leegte.' Woorden om mee te nemen...
kris
En toch...
Deze negen maanden waren voor Zacharias beslist een tijd van diepe genade; een tijd waar hij in stilte kon nadenken over Gods beloften. En uit het prachtige gebed bij de geboorte van zijn zoon kunnen we opmaken dat dit inderdaad geen verloren tijd was.
Wij leven in een tijd waarin veel gepraat wordt, en alles schijnbaar bepraat moet worden. Iedereen is maar aan de praat, letterlijk met de mond, of via sms, of andere kanalen via de zogenaamde ‘sociale’ media. Alsof het heil voort zal komen uit al dat menselijke getater.
Natuurlijk kan God ook aanwezig zijn doorheen ons spreken, maar soms is het ook goed af en toe te zwijgen zonder alsmaar te denken te moeten praten. Kierkegaard (Deens protestants theoloog en filosoof uit de 19e eeuw) zei: “Ik ontdekte dat ik minder en minder te zeggen had, tot ik uiteindelijk stil werd en begon te luisteren. En in die stilte hoorde ik de stem van God.” Inderdaad, ik denk dat het dikwijls zo gaat. Echte en diepe stilte is rust voor ons hele zijn, zoals slaap dat is voor ons lichaam: versterkend en verkwikkend, een rust die tevens een weg is die God dikwijls gebruikt om van zich te laten horen; als een zachte bries, amper hoorbaar, maar in wezen heilig en groots.
Het zou misschien niet slecht zijn moest de wereld, zoals bij Zacharias, gedurende negen maanden door stomheid worden geslagen.
Wat zou het stil zijn ... heerlijk stil ...
Misschien leren we alzo terug luisteren naar Gods stem diep in ons hart, die we over het algemeen maar dàn kunnen waarnemen wanneer het echt ten diepste stil is rondom ons, en vooral ook wanneer we zelf stil zijn, wanneer we zelf innerlijk zwijgen.
We zouden misschien een geweldige rijkdom in dat zwijgen ontdekken, een vermogen ontwikkelen dat ons tot écht luisteren aanzet...
Het zal een tijd van genade zijn: een tijd waarin God z'n tijd neemt, en ons de tijd geeft, om Hem héél diep te ontmoeten, bij Hem te vertoeven, naar Hem te luisteren...
Wat we kunnen doen is zelf dagelijks tijd maken om te zwijgen, om in stilte bij God te verwijlen. Dit kan in expliciet gebed zijn, maar ook tijdens een wandeling of wat dan ook.
Als de kinderen slapen, en vrouwlief is bezig met het ene of het andere, muis ik er soms onderuit voor een avondwandeling, geheel alleen. Het geboerte (zoals men dat hier zegt in Bazel) leent zich prachtig om in eenheid met moeder natuur te verwijlen bij God. Dikwijls bereid ik tijdens die wandelingen het ‘Van Woord naar leven’ voor. Ik zeg niet dat ik daar een held in ben, maar ik ervaar wel op deze wandelingen dat uiterlijke én innerlijke stilte werkelijk gebed kan zijn of worden, gewoon door zelf te zwijgen en je hart in vrede tot God te wenden.
Het is niet makkelijk je agenda stil te leggen, of een rem te zetten om je voortdurend denken over van alles dat je bezig houdt. Het is niet makkelijk echt de weg van de stilte te gaan. Het heeft met armoede te maken, met leegte, met openheid, met uitkijken naar. Het is misschien een goede oefening om die enkele dagen die ons nog resten van Kerstmis zinvol door te gaan door de stilte te ‘beoefenen’.
Bij Paul van den Bergh (Nederlands schrijver) lees ik: 'Wie de melodie van de stilte kent, kent ook de volheid van de leegte.' Woorden om mee te nemen...
kris
Kinderen geboren uit onvruchtbare vrouwen, is een geliefd thema in de Bijbel. Denk maar aan Isaac, de langverwachte en lang beloofde erfgenaam van onze aartsvader Abraham. Abraham was wel 100 jaar eer zijn vrouw die zoon baarde. 100 jaar is wel niet letterlijk te verstaan, denk ik, het betekent: heel oud, te oud. Maar waarom is dat thema zo geliefd in de Bijbel? Omdat het goed uit doet komen dat het kind van God komt en alleen van Hem, en dat het ook een bijzondere zending zal hebben. Vandaag ook: twee onvruchtbare vrouwen die een zoon krijgen. De moeder van Simson en de moeder van Johannes de Doper. Heel mooi zijn de aankondigingen van het kind door engelen. De moeder van Simson krijgt het bezoek van een engel, bij Johannes de Doper is het de vader die het goede nieuws mag horen. De moeder van Simson gelooft, Zacharias niet. Zacharias zal dan ook een tijd stom zijn en niet kunnen spreken. Het is typisch voor priesters en hooggeleerden dat ze niet gemakkelijk zulke bijna onmogelijke dingen kunnen geloven. Maar dan hebben ze ook niets meer te vertellen. Ik denk aan een voorval toen ik klein was. Mijn jongste zusje weende altijd maar door krampen in de buik. Ze kon bijna niets binnenhouden. Er kwam een seminarist langs van Don Bosco om een kalender te verkopen. Mijn moeder vertelde hem haar probleem met haar pasgeboren kind en hij gaf haar een gebed voor een novene ter ere van de H. Don Bosco. Tijdens die noveen kwam de verpleegster van het kinderwelzijn nog eens langs en ze zei: ‘Maar dat kind verdraagt die zware koemelk niet. Schakel over op karnemelk en zend uw man naar de apotheker om Soldorbloem en roer die bloem in de karnemelk’. Na twee dagen was mijn zusje kerngezond, krampjes weg en honger als nooit tevoren. Toen kwam de dorpspastoor langs. Dat was een heel geleerde priester. Mijn moeder vertelde van de noveen en van de verhoring van haar gebed. Denk je dat onze pastoor enthousiast was? Neen. Schamper zei hij lachend: ‘En jij denkt dat je verhoord bent? Haha…’ Mijn moeder had daar geen deugd van. Het weze die priester vergeven, maar Zacharias was ook zo iemand. ‘Kan dat wel, wij oude mensen?’ Maar dan had hij, zoals ik al zei, ook niets meer te vertellen.
BeantwoordenVerwijderenIk denk bij deze lezingen van vandaag aan onze Kerk. Ze lijkt ook op een onvruchtbaar geworden vrouw. Ze krijgt geen kinderen meer, haar ledenaantal zakt voortdurend. En toch geloof ik dat ook haar dorre schoot weer zal bloeien. Er komt een nieuwe lente in de Kerk. Misschien is zij er nu al. Gisteren kwam een jonge gedelegeerde (en toevallig zwangere) vrouw vanwege het bisdom met onze directie, onze pastorale werkgroep en mezelf eens kennis maken. Dat was een deugddoende ontmoeting. Dan dacht ik: ‘God, wat bent U wonderbaar. Zoveel enthousiasme en gedrevenheid bij die jonge mensen, ook bij mijn pastorale helpsters. Neen, het zijn geen zusters meer, maar het geloof en de Kerk zijn niet dood. Als zelfs pure OCMW – instellingen onze bisschoppelijk gedelegeerden een bijscholing vragen van drie uur rond pastoraal en zingeving voor al hun personeelsleden, is dat niet hoopvol?’
Moeder Kerk, verheug u maar. Verheug u met Elisabeth, verheug u met de mama van Simson. Uw dorre schoot zal weer bloeien.
De Leestip van deze dag,zet me tot nadenken en maakt me stil ---hebben al die mensen die een halt willen toeroepen aan ongecontroleerde migratie,en angst hebben dat ons land op termijn door immigranten wordt bestuurd---geen christelijke wortels meer?---bv V B stemmers?
BeantwoordenVerwijderenik ben bezig met een kerstgedicht, maar t past zo mooi bij vandaag
BeantwoordenVerwijdereno herders, o zoekende zielen
als altijd gingen zij de wegen van hun leven
aldoor hopend op iets beters dan de pijn van alledag
hun verlangen vliedend tussen droom en daden
zo vervloog hun de hoop met ieder uur, met iedere lach
pas in t diepste donker van de nacht
werd uw schijnsel zichtbaar, zacht
in hun beproefde en bedroefde ogen
pas in een stilte nauwelijks te horen
openden zich hun gespitste oren voor
het lichte zuchten van uw eerste adem
pas in het teder tasten van hun harde handen
werd hen uw leven voelbaar, hun lichaam
hoofd en hart tot één in U herboren
s r dec 2019
Stefan wat een prachtig gedicht. Ik zie de herders voor mij, verweerd door het altijd buiten zijn. Bedankt daarvoor.
VerwijderenEr is niet enkel sprake van de 9 maanden stomheid van Zacharias, er is nog een andere tijdsperiode waarvan sprake in dit stukje evangelie, namelijk die over Elisabeth: "Ze leefde vijf maanden lang in afzondering". We mogen niet vergeten dat we te maken hebben met een joodse familie. Ook Jezus was door en door Jood, opgevoed in een joods gezin, helemaal volgens de joodse tradities. Een aantal keren komt dat in de evangelieverhalen duidelijk naar voor. Jezus gebruikt joodse spreekwoorden en gezegdes, stelt joodse gebaren (voor genezing en andere) enz... Hij leest in de synagoge voor uit de boekrol Jesaja (vrijwillige lector van de dag die commentaar mag geven op het schriftgedeelte - parasja - van die dag, dat veel langer was dan het stukje dat in het evangelie werd opgenomen), alles volgens de joodse gebruiken. Een Joods vrouw in verwachting maakt slechts vanaf de 6de maand het blijde nieuws kenbaar. Spijtig, zéér spijtig, hebben wij in de Kerk onze joodse wortels verloochend/verloren en begrijpen daarom de bijbel moeilijk of zelfs verkeerd. Er wordt, ook in het verhaal van Maria en Elisabeth én in het kerstverhaal, veel gefantaseerd en geromantiseerd (het was helemaal geen winter op dat moment en de sneeuw lag niet op de daken zoals wij zingen. In de winter liggen de herderkens niet bij nacht in het veld). Een betere kennis van joodse gebruiken en leefgewoonten zou ons veel helpen. In de evangelies is daarvan niet altijd veel te bespeuren (alhoewel!), omdat ze binnen de joodse gemeenschap en cultuur ontstaan zijn en al deze dingen vanzelfsprekend waren. Neem nu de eucharistie, voortkomend uit de joodse cedermaaltijd, waarin we nog altijd eeuwenlange joodse gebeden, zegengebeden en lofzeggingen gebruiken. (Wie de cedermaaltijd kent, begrijpt bv. waarom je tijdens de consecratie het brood niet kunt breken, maar slechts op een later ogenblik in het verloop van de liturgie. Enz... enz...)
BeantwoordenVerwijderen