maandag in week 3 advent

Vandaag lezen we: Toen Jezus naar de tempel was gegaan en daar onderricht gaf, kwamen de hogepriesters en de oudsten van het volk naar Hem toe. Ze vroegen Hem: ‘Op grond van welke bevoegdheid doet U die dingen? En wie heeft U die bevoegdheid gegeven?’

Wat was de aanleiding van deze vraag? De tempelreiniging. Jezus dreef iedereen de tempel uit, de kopers en verkopers, de geldwisselaars. De vraag die wordt gesteld is: Wie zegt er dat Hij dit mag doen? Het is een vraag naar een hogere volmacht. Jezus beantwoordt deze vraag met een tegenvraag: 'In wiens opdracht doopte Johannes? Kwam die opdracht van de hemel of van mensen?'
Wie goed naar deze tegenvraag luistert, zal bemerken dat in deze vraag eigenlijk het antwoord vervat ligt op de eerste vraag. Want als ze kleur hadden bekend en zouden zeggen: 'Die opdracht kwam van God', dan zou de weg voor hen vrijgemaakt zijn om te erkennen dat ook Degene van wie Johannes de voorloper was, van de hemel is. Maar zij waren verblind, slaaf van de letter van de wet, en niet gehoorgevend aan de geest van de letter van die wet.

En wij...
Natuurlijk erkennen wij de Heer, wij zijn immers gelovig.
Maar erkennen we Hem ook in zijn uitnodiging tot liefde doorheen al wat arm is in deze wereld, broos, verlaten, aan de kant gezet.
Zijn aanwezigheid erkennen in bijvoorbeeld de eucharistie is niet moeilijk... toch niet voor wie gelooft. Maar Hem herkennen in een mens 'zonder papieren', in een bedelaar, in een vereenzaamde bejaarde, enz... vraagt heel wat meer moed. Toch zou het een logisch gevolg moeten zijn van onze liefde voor de eucharistie.

Christus volgen is naar de kerk gaan, uitkijkend naar de communie, naar het Woord, naar de verkondiging. Da's goed en nodig.
Maar daar moet iets uit volgen: een welgemeende christelijke levenswandel.
Als we eenzelfde eerbied koesteren voor Christus in de arme (en dus voor de arme zelf) als voor Christus in de eucharistie... dan zit het goed.