27 dec - Johannes, apostel
We hoorden hoe Johannes en Petrus snel naar het graf van Jezus liepen om te zien of het inderdaad waar was dat het graf - zoals Maria Magdalena hen zei - leeg was. Beiden liepen snel, doch Johannes was sneller, hij rende vooruit. Hij kwam dan ook als eerste bij het graf aan. Hij keek in het graf, zag, stelde vast, maar ging niet binnen. Ondertussen kwam Petrus aan, en deze ging het graf wél binnen. Waarna ook Johannes het graf betrad.
Dit is een prachtig beeld van de Kerk; meer bepaald van de liefde in de Kerk. De liefde, hier belichaamd door Johannes (de evangelist van de liefde!), is sneller dan Petrus die het ambt (het pausambt) belichaamt. De Kerk is altijd iets trager, iets logger. Maar dat doet niets af aan de liefde binnen de Kerk die altijd fris is, en snel.
Neem bijvoorbeeld Lourdes. De verschijningen aan Bernadette deden in de streek zeer snel de ronde. En op enkele dagen tijd kwamen er duizenden mensen afgezakt naar de grot aan de Gave. Deze mensen belichaamden de liefde die sneller was dan de officiële Kerk, die pas later tot bij de grot kwam, vaststelde en bevestigde. Mooi beeld!
De Kerk wordt geleid van bovenuit, maar ze leeft van onderuit. Beiden leven in een voortdurende bevruchting van elkaar, waarvan de liefde (het leven van de Heer) steeds de bron is. Die liefde leeft onder het gewone volk, waar de ambtsdragers binnen de Kerk de taak hebben het gelovige volk te behoeden en te leiden, te onderrichten en indien nodig bij te sturen. Maar bovenal heeft zij de opdracht te bevestigen waar de Heer roept en op welke wijze Hij dat doet.
Het leven van de Heer is de liefde, die altijd fris, blij en snel is. En als de Kerk een roeping heeft in deze wereld, dan is het dit leven te leven. Christus met ons, door ons, in ons.
kris
Dit is een prachtig beeld van de Kerk; meer bepaald van de liefde in de Kerk. De liefde, hier belichaamd door Johannes (de evangelist van de liefde!), is sneller dan Petrus die het ambt (het pausambt) belichaamt. De Kerk is altijd iets trager, iets logger. Maar dat doet niets af aan de liefde binnen de Kerk die altijd fris is, en snel.
Neem bijvoorbeeld Lourdes. De verschijningen aan Bernadette deden in de streek zeer snel de ronde. En op enkele dagen tijd kwamen er duizenden mensen afgezakt naar de grot aan de Gave. Deze mensen belichaamden de liefde die sneller was dan de officiële Kerk, die pas later tot bij de grot kwam, vaststelde en bevestigde. Mooi beeld!
De Kerk wordt geleid van bovenuit, maar ze leeft van onderuit. Beiden leven in een voortdurende bevruchting van elkaar, waarvan de liefde (het leven van de Heer) steeds de bron is. Die liefde leeft onder het gewone volk, waar de ambtsdragers binnen de Kerk de taak hebben het gelovige volk te behoeden en te leiden, te onderrichten en indien nodig bij te sturen. Maar bovenal heeft zij de opdracht te bevestigen waar de Heer roept en op welke wijze Hij dat doet.
Het leven van de Heer is de liefde, die altijd fris, blij en snel is. En als de Kerk een roeping heeft in deze wereld, dan is het dit leven te leven. Christus met ons, door ons, in ons.
kris
Goed gezegd, Kris. Charisma en ambt gaan samen. Het een niet zonder het ander. Charisma zonder ambt kan zweverig worden, ambt zonder charisma kan dor en onvruchtbaar zijn. Petrus en Johannes, de Heer heeft beiden gewild. En elk op zijn eigen wijze hebben ze ook voor Jezus geleefd en van Hem getuigd.
BeantwoordenVerwijderenNu plaats ik mijn beschouwing van de figuur van Johannes. Bijzonder is het niet, het is wat het evangelie mij leert.
Sint Jan is een sterke getuige van de Heer Jezus voor ons. Johannes was een leerling van Johannes de Doper en hij was met Andreas Jezus achternagegaan (Joh. 1, 35 - 40). Zo leerde hij Jezus kennen. En hij zag wat Jezus allemaal deed, wondere werken van barmhartigheid, genezingen en bekeringen. Johannes heeft veel geleerd van Jezus. Eerst was hij met zijn broer Jacobus wel iemand die bij Jezus een mooi postje zocht: ‘Laat ons links en rechts van U zitten’ (Mc. 10, 35 - 45). Hij wilde ook vuur uit de hemel afroepen als men in een Samaritaans dorp Jezus niet wilde ontvangen (Lk. 9, 54). Dat wilde Jezus niet. Jezus dringt Zijn leer en visie niet op. Jezus is geen moslim die met een sharia Zijn opvattingen doordrukt. Geloven is een vrije zaak die je wel heel gelukkig maakt. Johannes was ook getuige van Jezus’ gedaanteverandering op de Thabor. Toen Jezus over Zijn aanstaande lijden sprak, heeft Hij eens laten zien wie Hij in werkelijkheid was: de heerlijke Zoon van God. Johannes heeft ook Jezus’ doodsstrijd meegemaakt in de Hof van Olijven en hij was er met Petrus en Jacobus in slaap gevallen. Hij heeft Jezus gearresteerd zien worden en weg zien voeren ter kruisiging. Met Jezus’ moeder stond hij onder Jezus’ kruis. En dan maakte hij Zijn verrijzenis mee. We hoorden er iets van in het evangelie van vandaag. Het graf was leeg. De lijkwade lag daar ineengezakt, Jezus’ lichaam was eruit en de hoofddoek lag netjes opgerold op een aparte plaats. Johannes zag. Johannes geloofde: ‘Hier is God aan het werk. Jezus is opgestaan, zoals Hij altijd voorspeld had’. Johannes zal bij een verschijning van Jezus aan het meer ook onmiddellijk tot Petrus zeggen: ‘Die man daar op het strand, het is de Heer’ (Joh. 21, 7). Vandaag lezen wij in de eerste lezing zijn diepe reflectie. Hij heeft lang geleefd en heeft lang tot Jezus gebeden en over Hem nagedacht. Hij had ook veel van Jezus’ moeder vernomen, want hij had haar bij zich in huis opgenomen (vgl. Joh. 19, 27). Zeer mooi zegt hij vandaag in zijn eerste brief: ‘Wij hebben Hem gezien, wij hebben Hem aangeraakt, Hij die het leven is. Want het leven van God, het eeuwige leven is onder ons verschenen’. Dat is echt een Kerstverhaal. Dat is Jezus: het leven in volheid. Johannes nodigt ons uit, ook vandaag nog, om echt in Jezus te geloven. Dan, als je dat kunt, dan heb je het leven gevonden, zegt Johannes. En zo is het ook.
mij blijft verbazen waarom juist in het evangelie van Johannes géén geboorteverhaal van Jezus is overgeleverd, terwijl juist hij, als 'nieuwe zoon' van Maria die haar in haar verdere leven begeleid moet hebben, uit de eerste hand over de geboorte en jeugd van Jezus gehoord moet kunnen hebben.
BeantwoordenVerwijderenMij verbaast ook enigszins waarom géén geboorteverhaal van Jezus, met de geboorte die nieuw leven is hebben we het hier over het lijden.
BeantwoordenVerwijderenIn het Johannes-evangelie wordt heel dikwijls met weinig woorden veel gezegd.
BeantwoordenVerwijderenWanneer bv de proloog begint met 'In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Het was in het begin bij God. Alles is erdoor ontstaan en zonder dit is niets ontstaan van wat bestaat. In het Woord was leven en het leven was het licht voor de mensen.', spreekt hij op een geheel andere wijze dan de andere evangelisten over het kerstgebeuren. Anders, maar daarom niet minder. Waar de ene het verhalende meer naar voor brengt, brengt de ander meer het mystieke naar voor. Beiden hebben we nodig om de essentie van de geboorte van Jezus gelovig te verstaan.
De lezingen van vandaag gaan inderdaad over het lijden en de opstanding, omdat het feest is van Johannes en men hem wilt typeren als degene die snel en fris is in de liefde, waar dit mooi tot uiting komt in het lopen naar het graf.
Zo dacht ik ...
Heel juist, Kris. Johannes schrijft later dan de andere evangelisten en veronderstelt veel gegevens als al gekend. In zijn evangelie zegt hij eigenlijk: 'Je weet al veel, maar dat moet je ook nog weten; dat wat ik nu schrijf, is u nog niet bekend'. Interessant in de proloog van het Sint-Jansevangelie is het vers 1, 13: 'Zij zijn niet uit bloed noch uit begeerte van het vlees of de wil van een man, maar uit God geboren'. Dat gaat over de mensen die Jezus wel aanvaard(d)en. Maar als kerkvaders van vóór de vierde eeuw dit vers citeren, staat het dikwijls in het enkelvoud: 'Hij is niet uit bloed...' Dan heeft Johannes ook een weergave van de maagdelijke geboorte van Jezus. Het vers 14 is dan ook voor hem het Kerstgebeuren: 'Het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond'. En ook niet onbelangrijk: 'WIJ hebben Zijn heerlijkheid aanschouwd'. Als hij in zijn proloog ook zegt: 'Hij kwam in het zijne, maar de zijnen aanvaardden Hem niet', dan horen wij in Mattheus 2 precies hetzelfde in het verhaal van het bezoek van de Wijzen aan het Kind en wat eruit voortvloeit: de moord op de onschuldige kinderen die we morgen gedenken. Jezus' eigen koning, Herodes, aanvaardt Hem niet. Later zullen de leiders Hem ook aan het kruis hangen. Je ziet, de evangeliën hangen wonder samen, ze vormen één mooi geheel, een mooie symfonie en harmonie. En wat dat evangelie over de verrijzenis betreft dat vandaag geplaatst wordt op het feest van Johannes, het hangt nauw samen met Jezus' menswording. Jezus werd juist mens om ons door Zijn lijden en verrijzen te verlossen van zonde en eeuwige dood. Meer nog: de maagdelijke geboorte van Jezus en Zijn verrijzenis zijn twee punten waar God ingegrepen heeft tot in het lichaam van Jezus toe. Wij houden van een God die voor onze spiritualiteit iets betekent, maar God toont Zijn kracht tot in het lichamelijke toe. Jezus is lichamelijk verrezen, niet alleen spiritueel. Jezus is ook maagdelijk geboren. Hij is helemaal van God en zelfs zelf God. Gelukkig zij die daar geen aanstoot aan nemen, maar knielend verwijlen bij de kribbe en bij het kruis. Beide zijn uit hetzelfde hout gesneden. Beide horen bij elkaar.
Verwijderen