woensdag in week 1 advent
Vandaag horen we de gebeurtenis van de broodvermenigvuldiging. Met zeven broden en enkele visjes gaf Jezus de hele mensenmassa te eten tot ze verzadigd waren. En er was zelfs nog over.
Zeven broden en enkele visjes …
Dat is niet veel. En toch kon Jezus er een waar wonder mee verrichten.
Is het in ons dagelijks leven ook niet zo? Laat ons eerlijk zijn: wat hebben we de Heer te bieden? In vergelijking met de liefde die wij van Hem mogen ontvangen is het gewoonlijk niet al te veel.
En toch kan Jezus wonderen van liefde verrichten wanneer wij dat beetje in onszelf aan Hem schenken. Maar we moeten het willen schenken. Niet denken van: ‘Jezus kan met mij weinig doen’. Of: ‘Ik ben het niet waardig’. Das flauwe kul. Jezus wacht op ons. Hij wacht tot we onszelf geven aan Hem, ook al is dat in onze ogen niet veel.
Het mooie is dat Jezus met een heel klein beetje van onzentwege wonderen van liefde kan verrichten. Maar we moeten het Hem schenken. Dat vraagt moed, dat vraagt keuze, dat vraagt nederigheid.
We hadden het reeds over kiezen. Wel, ook dit is dus keuze. Onszelf, hoe klein we ons ook wanen, schenken aan Jezus. Opdat wij zijn instrument mogen worden van liefde.
Beroepshalve praat ik ongeveer heel de dag met mensen. En zo vaak hoor ik dat mensen gebukt gaan onder zondebesef. Ze voelen zich klein door foute keuzen die ze vroeger jaren gemaakt hebben. Of ze voelen zich onwaardig. Merkwaardig toch hoe mensen zich zo vaak te neerdrukken.
En Jezus maar wachten.
Allemaal kunnen we iets aanbieden, ongeacht ons verleden. Er is niemand die niets kan aanbieden. Geloven we wel dat Jezus wacht, en dat Hij met ons zijn wonder van liefde wilt en kan doen? Geloven dat wel? En zo ja, kunnen we dat geloof omarmen? Kunnen we die uitnodiging van de Heer liefhebben en koesteren? En wel op zo’n wijze dat we ons inderdaad, uit liefde voor God, uit liefde voor de liefde, schenken aan Jezus?
Met de eenvoudige intentie: ‘Heer, hier ben ik. Ik ben bereid. Ik ben beschikbaar. Neem me maar. Voor U wil ik er zijn. Doe met mij wat Gij goed vindt. In uw dienst wil ik leven. Uw instrument wil ik worden’.
Bid dit vol overgave, en laat toe dat Hij u in zich opneemt. Neem voor dit gebed de tijd. Bemin de stilte. En laat maar gebeuren.
Zo zal de broodvermenigvuldiging niet enkel een gebeuren zijn van tweeduizend jaar geleden, maar zal het ook nu gebeuren, door ieder van ons, opdat de wereld verzadigd mag geraken van liefde.
Kom mensen, laat ons leven !
De Heer in ons, wij in Hem.
Samen.
Dansend.
kris
Zeven broden en enkele visjes …
Dat is niet veel. En toch kon Jezus er een waar wonder mee verrichten.
Is het in ons dagelijks leven ook niet zo? Laat ons eerlijk zijn: wat hebben we de Heer te bieden? In vergelijking met de liefde die wij van Hem mogen ontvangen is het gewoonlijk niet al te veel.
En toch kan Jezus wonderen van liefde verrichten wanneer wij dat beetje in onszelf aan Hem schenken. Maar we moeten het willen schenken. Niet denken van: ‘Jezus kan met mij weinig doen’. Of: ‘Ik ben het niet waardig’. Das flauwe kul. Jezus wacht op ons. Hij wacht tot we onszelf geven aan Hem, ook al is dat in onze ogen niet veel.
Het mooie is dat Jezus met een heel klein beetje van onzentwege wonderen van liefde kan verrichten. Maar we moeten het Hem schenken. Dat vraagt moed, dat vraagt keuze, dat vraagt nederigheid.
We hadden het reeds over kiezen. Wel, ook dit is dus keuze. Onszelf, hoe klein we ons ook wanen, schenken aan Jezus. Opdat wij zijn instrument mogen worden van liefde.
Beroepshalve praat ik ongeveer heel de dag met mensen. En zo vaak hoor ik dat mensen gebukt gaan onder zondebesef. Ze voelen zich klein door foute keuzen die ze vroeger jaren gemaakt hebben. Of ze voelen zich onwaardig. Merkwaardig toch hoe mensen zich zo vaak te neerdrukken.
En Jezus maar wachten.
Allemaal kunnen we iets aanbieden, ongeacht ons verleden. Er is niemand die niets kan aanbieden. Geloven we wel dat Jezus wacht, en dat Hij met ons zijn wonder van liefde wilt en kan doen? Geloven dat wel? En zo ja, kunnen we dat geloof omarmen? Kunnen we die uitnodiging van de Heer liefhebben en koesteren? En wel op zo’n wijze dat we ons inderdaad, uit liefde voor God, uit liefde voor de liefde, schenken aan Jezus?
Met de eenvoudige intentie: ‘Heer, hier ben ik. Ik ben bereid. Ik ben beschikbaar. Neem me maar. Voor U wil ik er zijn. Doe met mij wat Gij goed vindt. In uw dienst wil ik leven. Uw instrument wil ik worden’.
Bid dit vol overgave, en laat toe dat Hij u in zich opneemt. Neem voor dit gebed de tijd. Bemin de stilte. En laat maar gebeuren.
Zo zal de broodvermenigvuldiging niet enkel een gebeuren zijn van tweeduizend jaar geleden, maar zal het ook nu gebeuren, door ieder van ons, opdat de wereld verzadigd mag geraken van liefde.
Kom mensen, laat ons leven !
De Heer in ons, wij in Hem.
Samen.
Dansend.
kris
Heel juist, Kris. Hier plaats ik mijn woord. Eigenlijk zegt het hetzelfde.
BeantwoordenVerwijderenWeer een profetie en in het evangelie de vervulling. Jesaja kondigt een heerlijke toekomst aan: een gastmaal door de Heer aangericht met de beste spijzen en wijnen. Maar de Heer zal ook de sluier verscheuren, de doek die over de mensen ligt. Dat wil zeggen: de Heer zal zich bekend maken en de mens openbaren wie hij, de mens, eigenlijk is: niet een geëvolueerde aapmens, niet een product van een toevallige evolutie, maar een teergeliefd en gewild kind van God. Zelfs de dood zal de Heer vernietigen. Alle tranen, elke schandvlek van de zonde zal Hij van ons wegnemen. Op die dag zullen we de Heer kennen als onze grote beschermheer. Over God zullen we terecht verheugd zijn. En als Jezus komt, wordt al dat voorspelde werkelijkheid. Jezus heeft het O.T. goed gelezen en al wat erin staat, doet Hij ook, alsof God zelf het doet en zoals God het doet. Jezus neemt al onze gebreken en ziektes weg, alle redenen tot tranen neemt Hij van ons af. En zo toont Hij Zijn diep medelijden met ons. In Jezus komt God namelijk met ons meeleven en meelijden. Hij zendt ons ook niet heen met lege handen, Hij laat ons niet op onze honger. Hij richt een feestmaal aan, een gastmaal met vele gangen. En dat doet Hij met zeven broodjes en wat visjes, het weinige dat wij hebben. Maar is dat weinige precies niet onze nood? Zijn die zeven broodjes niet onze diepste noden? Jezus maakt er zeven sacramenten van. Onze nood aan verlossing uit een bestaan ten dode vormt Hij om tot een herschepping tot eeuwig leven in het doopsel. Onze nood aan verlichting en vertroosting door de H. Geest van God wordt gelenigd in het vormsel. Onze honger wordt gestild in de eucharistie, hoogtepunt van een christelijk leven. Daar geeft Jezus Zichzelf als spijs. Hij is ons goddelijk voedsel. Onze nood aan vergeving wordt geheeld in het sacrament van de verzoening en onze nood aan genezing krijgt in het ziekensacrament een antwoord. Dan zijn er nog onze relaties, die met een partner, maar ook alle andere relaties in de samenleving, van knecht tot heer, van werkgever tot werknemer, van therapeut tot patiënt en omgekeerd, van leverancier van diensten en goederen tot consument. Al deze relaties worden door de Heer geheiligd. Het huwelijkssacrament is er een teken van en het wijdingssacrament is een aanreiken van toegewijde bedienaren van heel die toerusting Gods voor Zijn volk. De visjes zijn misschien de sacramentaliën: een bedevaart, een retraite, een processie, een gebedsdienst, een zegening van personen of zaken, wat wijwater, wat gezegende olie, enz. Dat is wat Jezus ons in die wondere spijziging van de menigte allemaal geeft. Niet weinig hé? Dat is wat de Kerk te bieden heeft. Je kunt vragen: ‘Is dat alles? Hebben jullie maar wat schamele tekenen zoals brood en wijn?’ Neen, we hebben niets meer dan dat. Maar dat is dan ook alles, daarin geeft God zichzelf aan de wereld!
Dank u broeder Daniël, wat kunt gij het goed uitleggen.
VerwijderenVandaag horen we het nieuws dat uit de statistieken blijkt dat onze bevolking aan een snel tempo de kerk verlaat. Dus al die noden die u opsomt worden steeds minder in de kerk vervuld. Mensen gaan het elders zoeken. En er zijn heel veel aanbieders : professionele, commerciële, gesubsidiëerde, enz... (de ganse zorgsektor bvb. Kost miljarden...)
Eén van de aanbieders waar ik geestelijke kracht ga putten, heet Timoteus. De stichters zijn christelijk opgevoed, en ze hebben een aanbod ontwikkeld voor de noden die u opsomt, maar in hun trainingen verwijzen ze haast nooit naar Jezus of God.
Alle sacramenten, rituelen, taal, gezangen,... die de kerk rijk is, worden in Vlaanderen massaal verlaten, opgegeven, vergeten, soms ook weggegooid. En dat zie ik als een groot verlies. Maar hopelijk is dit proces slechts een herfst en winter... die gevolgd zal worden door een nieuwe lente vervuld van nieuwe geluiden - taal, rituelen, zingeving, heling en...
Hopelijk werpen we met het badwater het kind niet weg. Nieuwe wijn in nieuwe zakken. Blijft Liefde de onuitputtelijke bron
Een hele mooie aanvulling voor de broodvermenigvuldiging van pr Daniél.
VerwijderenVanmorgen meende ik iets te horen op de radio over het tegengaan van ontkerkelijking ,de spreker vond het de moeite om te vermelden dat er nog altijd méér kerkgangers zijn dan voetbalsupporters die naar een stadion gaan,nl 200.000 wekelijkse kerkgangers tegenover 100.000 voetbalsupporters,hoopvol toch .
Maar zo jammer vindt ik het dat men meer en meer kiest voor een crematorium of funerarium om een laatste groet aan de overledene te brengen, zo bitter weinig nog die voor de kerkelijke uitvaart kiezen,er is dan ook maar weinig of geen verschil meer,wat gebeden betreft,maar jammer dat de zangkoren met het mooie lied Ten Paradijze de engelen niet meer kunnen uitnodigen de ziel ten paradijze te begeleiden naar Gods Huis.
Moge ook daar een ommekeer komen.
Wat een mooie verduidelijking van de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging. Dat ik voldoende heb aan datgene wat ik heb ontvangen en dat ik daarvan nog kan overhouden. Ook al ben ik klein en nietig in de ogen van mensen, God geeft mij alles wat ik nodig heb voor datgene waarvoor Hij mij wil gebruiken. Een hele mooie en fijne gedachte waar ik mee verder kan. Dank u wel.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenAlweer "woorden" die ons doen herleven ! Ja àlles is ons gegeven ...geen overvloed van geld noch rijkdom ...(wat ook mogelijk is ,maar dan om te verdelen aan zij die 't nodig hebben) !!! Maar wél Zijn Geest van nederigheid,barmhartigheid ,vriendschap en zichzelf vergetende Liefde !
BeantwoordenVerwijderenDe Sacramenten ontvangen in het bewustzijn van Zijn Aanwezigheid ,om Zijn Liefde tot het uiterste verder te delen met àl onze naasten en medemensen !
Met de glimlach ,ja dansend en zingend van grote vreugde ,ervan overtuigd dat 't aardse leven zal plaatsmaken voor "Het Eeuwig Feestmaal één in Gods Liefde waar pijn en smarten niet meer zijn !
Kom mensen, laat ons leven !
BeantwoordenVerwijderenDe Heer in ons, wij in Hem.
Samen.
Dansend.
Dank je Kris voor die oproep
nog nooit de wonderbaarlijke broodvermenigvuldiging vanuit die hoek bekeken.
BeantwoordenVerwijderenniet makkelijk, want hoezeer denken we niet dat we juist tekort komen en willen we 'ontvangen' van Hem, maar juist als je 'geeft' wat je hebt middels Christus ontstaat de overvloed. heel inspirerend. dank je kris
Ik hoor op het nieuws dat het aantal mensen daalt die wekelijks de eucharistie bijwonen.
BeantwoordenVerwijderenHeel spijtig. De eucharistie is voedsel voor onderweg, op de weg van het leven...
wij zijn een (jong) gezin dat elke week vasthouden om naar de mis te gaan omdat het ons leven zo verrijkt, omdat we het anders soms moeilijk volhouden in deze harde wereld, omdat we God graag danken om alles wat we zomaar geschonken krijgen.
Onze opgroeiende kinderen elke zondag meekrijgen is niet gemakkelijk....
We gaan in een kleine hechte parochiegemeenschap waar de samenhorigheid en de beleving van de eucharistie innig en diepgelovig is.
Met de hervormingen in de kerk (minder parochies, samenkomen in een grote kerk met verschillende parochies samen,...) worden er vele wonden gemaakt onder de gelovigen...
Mensen worden uit mekaar getrokken, sommigen gaan niet meer naar de kerk als de eigen parochie verplicht wordt te stoppen. Een parochiegemeenschap is iets unieks en hechts en dat kun je zomaar niet van de kaart vegen. Ik hoop dat er vele medegelovigen opstaan en hun gedacht zeggen aan de bisschoppen, de dekens, de pastoors en de andere mensen (ook aan die niet naar de kerk gaan). Misschien kan er dan wat veranderen ten goede in de kerk en wordt het kind niet met het badwater weggegooid. Misschien zien jonge mensen dan dat kleine parochies, echte levende gemeenschappen kunnen zijn waar de onderlinge liefde het zegel is van onze lieve God.
Ik bid voor wijsheid en kracht voor de nieuwe bisschop van Gent, Lode Van Hecke, dat hij bezield door de Heilige Geest, goede initiatieven neemt om de kleine parochiegemeenschappen terug een nieuwe toekomst te geven. Het is nooit te laat...
Jezus wacht op ons........tot wij ons geven aan Hem om Brood voor de Anderen te worden !
BeantwoordenVerwijderenDank aan al het voorgaande dat ons mysterievol vult !!!!!