Van Woord naar leven

'Het is met het Koninkrijk van God als met een mens die zaad uitstrooit op de aarde: hij slaapt en staat weer op, dag in dag uit, terwijl het zaad ontkiemt en opschiet, ook al weet hij niet hoe', zegt Jezus ons vandaag in een gelijkenis. God is de zaaier. En dikwijls gebruikt Hij de mens om zijn zaad uit te zaaien. Wij mogen zijn instrument zijn. Het gevaar bestaat er echter in dat een mens prat gaat op wat hij doet, dat hij het zaad – inclusief de vruchten - gaat toe-eigenen. Al snel voelt die mens zich de grote weldoener die toch wel veel goeds doet in deze wereld... En ja… hij praat daar zo graag over... Dat is jammer, omdat dat veel stuk maakt. De kans bestaat er namelijk in dat je je voeling met God verliest, en hoogmoedig wordt. Je eigent je toe wat God je gaf, en speelt als zodanig een beetje god. Het liefhebben zelf verliest dan z'n schoonheid, omdat ze wordt uitgehold. Het hart, God, wordt eruit gehaald. Het liefhebben mag uiterlijk dan wel een mooie daad zijn, do...

'Je steekt toch geen lamp aan om hem onder de korenmaat te laten uitdoven of onder een bed weg te bergen? Nee, je zet hem op een standaard.' Ook al heeft ieder huisje zijn kruisje, en dragen wij allemaal ons eigen leed, in wezen is het leven wonder-schoon. En als onze samenleving de dag van vandaag naar iets dorst heeft, dan is het naar dat 'zien' van dat wonder-schone. Wij als christenen kunnen hierbij een belangrijke bijdrage in leveren. Het evangelie is immers een 'blijde' boodschap, wat wil zeggen dat zij niet enkel in blijheid kan beleefd worden, maar ook hen blij kan maken die de vruchten plukken van hen die leven naar het evangelie. Zien de mensen aan ons dat God ons bevrijd heeft in Christus?  Zien ze in onze daden, in de keuzes die we maken, in onze gemeenschapsbeleving, in de manier waarop wij mensen ontmoeten, dat het christendom in wezen een bevrijdend gebeuren is? Ziet de wereld aan onze wijze van leven dat de Kerk een vreugdevolle boodschap in...

Het woord van God valt in de aarde, het valt in de Kerk, het valt in de harten van de gelovigen, maar ook van de anders- en ongelovigen. Het valt in àlle harten, als zaad in de akker. Het wordt niet enkel in die harten gezaaid die erom vragen... elk mensenhart krijgt z'n deel. Bedoeling is dat het zaad van God de goede bedding vindt waar het wortel kan schieten, in vrede kan gedijen en vruchten kan voortbrengen; voor velen. Het zou een vergissing zijn te denken dat het woord van God enkel de Bijbel zou zijn zoals we die kennen. Dat is het natuurlijk ook. Maar in wezen is het woord van God zoveel meer. In zekere zin is elk langskomen van God, iedere aanraking, elke oproep,... zijn woord dat Hij zaait op de aarde van ons bestaan. Laten we persoonlijk, én als gemeenschap, resoluut kiezen tegen anticonceptie wat Gods zaad betreft. Laten we als een vruchtbare eicel diep en sterk verlangen bevrucht te worden door God zelf. Moge Hij ons leven bezielen, leiden, behoeden, dragen. Moge Hij h...

Vandaag zegt Jezus: 'Ieder die de wil van God doet, die is mijn broer en zuster en moeder.' Broers en zussen zijn we voor elkaar wanneer we ons bewust zijn dat het evangelie, dat de Kerk, ons roept om gemeenschap met elkaar te vormen. Kerk kun je nooit op je eentje vormen, maar enkel in broederschap met allen die de Heer rond Hem samenbrengt. Broers en zussen zijn we ook voor elkaar wanneer we elk mensenkind als dusdanig zien en ontvangen. Onze huisgenoten, buren en collega’s, maar ook bedelaars en vluchtelingen. Ja, elk mensenkind, zonder onderscheid. Moeder zijn wij voor mekaar wanneer we elkaar tot en in het hart van het leven brengen, tot bij God dus. Het is de missionaire zending die iedere christen in zich draagt, ieder naar zijn persoonlijke roeping. Zoals een moeder waakt over haar kinderen, en hen liefdevol leidt naar het hart van het bestaan, zo mogen wij elkaar en allen nabij zijn, elkaar dienend leiden en dragen, in een geest van innige broederschap, geleid ...

Vandaag zegt Jezus: 'Alle wandaden en godslasteringen, hoe erg ook, kunnen de mensen worden vergeven, maar wie lastertaal spreekt tegen de heilige Geest, krijgt in alle eeuwigheid geen vergeving, want zo iemand is schuldig aan een onuitwisbaar vergrijp.' Een onuitwisbaar vergrijp... Wat mag dat wel voor een zonde zijn ? Het is geen bepaalde zonde zoals wij ons dat voorstellen, want in de zonde Jezus komt naar ons toe om ons te genezen en te vergeven. Het gaat hier over zondig zijn tegen de heilige Geest, zonde tegen zondevergiffenis. Het is zeggen dat je die vergeving niet nodig hebt. Het is zeggen dat Hij die gekomen is om de zonden te vergeven door een onreine geest is bezeten. Ja, de toegang tot de hemel staat voor allen open, maar we kunnen hem ook weigeren...

De overweging van deze zondag is van de hand van Frans Mistiaen, SJ De evangelist Matteüs legt er de nadruk op dat Jezus zijn prediking niet in Jeruzalem begon, maar in Galilea, niet in het centrum, wel in de marge. Twee gebieden worden tegenover elkaar geplaatst, vooral echter met een theologische bedoeling. Jeruzalem was een versterkte stad, met erbinnen, op de Sionsberg, de tempel van Jahweh, de God van de joden, die zó hoogheilig was, dat zijn Naam zelfs niet mocht worden uitgesproken. Dit machtige, religieuze centrum van het land werd beheerst door een kaste van priesters die de riten in de tempel verzorgden - dwz. dat zij vooral de offergaven van de mensen ontvingen - en daarnaast door een groep schriftgeleerden, die uit de oude Bijbel voortdurend uiterst gedetailleerde wetten en kleine gedragsregels haalden om de mensen voor te schrijven wanneer zij goed of verkeerd deden. De joodse godsdienst was dus verworden tot uiterlijkheden. Om beschouwd te worden als een goede gelovige...

Vandaag gedenken, en vieren, we dus de bekering van de apostel Paulus. Paulus heeft zich bekeerd niet enkel door de heftigheid waarmee hij van zijn paard is geslagen, (hoewel, van dit paard is nergens iets terug te vinden) maar vooral omdat hij in heel dit gebeuren God erkende. Dat is de kern van zijn bekering, en van elke bekering: God erkennen als God, de stem die je aanspreekt erkennen als de stem van God, het ‘roepen’ van Christus. Eenmaal deze erkenning, kun je eigenlijk bijna niet anders dan gevolg geven aan wat je is aangedaan. Iets dat groter is dan jezelf heeft je ‘te pakken’, en wel in liefde. Eenmaal dit doorvoeld als een reëel gebeuren, zal je gehoor doen geven aan Hem die je ten diepste heeft aangesproken. We zijn niet Paulus, en de meesten van ons zullen niet tegen de grond gesmakt worden door God zelf om tot bekering te komen, en toch … Velen van ons hebben al momenten gekend in hun leven dat ze tegen een muur liepen, en niet zachtjes. Omstandigheden in het leven kunnen ...

Jezus ging de berg op en riep al degenen bij zich op wie Hij zijn keuze had laten vallen, en ze kwamen naar Hem toe. Het evangelie van vandaag gaat over roeping en zending. Maar wat opvalt is dat Jezus voor Hij zendt de leerlingen eerst bij zich roept. Jezus zal nooit roepen en van op afstand zenden. Hij zal altijd de geroepene eerst bij zich roepen, om vanuit het samenzijn met Hem, te zenden. Net zoals de leerlingen roept Hij ook ons. Maar Hij roept ons eerst bij zich. Hij vraagt ons een stap te zetten, een keuze te maken. Hij vraagt van ons een beslissing. Hij spreekt ons aan op onze vrijheid, en vraagt heel persoonlijk te kiezen voor Hem. Naar Hem toegaan is ons eerste ja-woord. Eenmaal bij Hem zal Hij ons uitnodigen in Hem onze woonst te maken. Hierop ingaan is ons tweede ja-woord. Vanuit dit ja-woord zal Hij ons in zich opnemen, om ons nadien te zenden. Ook hier moeten we weer 'ja' op zeggen, de derde keer. Op deze wijze roept Jezus ons wat betreft onze levensroepi...

Jezus week met zijn leerlingen uit naar het meer, en een grote menigte uit Galilea volgde Hem. Het moet een mooi zicht geweest zijn: Jezus die met zijn leerlingen richting meer van Galilea trok en die grote menigte die Hem volgde. Wat een dorst moet er geleefd hebben onder de mensen om Hem te willen ontmoeten, naar Hem te luisteren. a Ik denk dat het vandaag niet anders zou zijn. Neem dat Jezus plots hier in onze streken zou zijn, in lichamelijke gestalte: wandelend van dorp naar stad, woorden van leven sprekend, vergeving schenkend, zieken genezend. Velen zouden Hem willen zien, zijn woorden willen horen. Velen zouden Hem willen aanraken, of door Hem aangeraakt willen worden. Velen zouden alles laten vallen om naar Hem toe te gaan. Maar God heeft gewild dat Jezus niet onder die gedaante bij ons is. Zelfs na de weg die Hij moest gaan is Hij als Verrezene maar korte tijd onder de mensen geweest. Na z'n hemelvaart was het gedaan met de zichtbare Jezus. God heeft gewild dat we d...

Jezus zei tegen de man met de verschrompelde hand: ‘Kom in het midden staan.’ Hoeveel mensen lopen er vandaag niet rond met een verschrompelde hand, met een verschrompeld hart... Velen, zeer velen. En misschien horen we er zelf ook wel bij. Zijn we bereid om net als Jezus, en vanuit Jezus, tot hen te zeggen: 'Kom, kom in het midden staan. Je bent niet uitgesloten, je hoort erbij, ik vind je de moeite waard, voor mij ben je mijn broeder-zuster,...' Daarom niet met woorden, maar door je blik, je gebaren, door je wijze van zijn. Al te vaak komen de verschrompelden over als 'lastige' medemensen, terwijl ze in zekere zin de Heer belichamen die zegt: 'Ik heb dorst'. Laten we naar hen toe gaan; niet als meerderen, maar als broeders en zusters, als één van hen, om samen met hen de Heer te ontmoeten en te verheerlijken in ons samenzijn waarin Hijzelf ons gebracht heeft. kris

Vandaag horen we Jezus zeggen: ‘De sabbat is er voor de mens, en niet de mens voor de sabbat; en dus is de Mensenzoon ook Heer en meester over de sabbat.’ De meeste wetten zijn belangrijk en bestaan om nageleefd te worden. Maar vraag is daarbij: wat leven we precies na? Leven we de letter van de wet na, of leven we naar de geest van de letter? Slaaf zijn aan de letter van bepaalde regels maakt het leven koud en harteloos. De binnenkant dienen daarentegen, maakt het leven warm, liefdevol en aangenaam. In het evangelie gaat het vandaag over de sabbat. Deze is er om nageleefd en geheiligd te worden. Maar: in dienst van God, in dienst van de mens. Dus de sabbat onderhouden (voor Joden is dat de zaterdag, voor ons christenen is dat de zondag) is een heilige plicht, maar altijd in dienst van God, dus nooit tegen de liefde, maar juiste ten dienste van de liefde. De zondagse 'rust' zou ons tijd moeten geven om ons bewustzijn aan te scherpen dat God het middelpunt is van ons leve...

'Niemand verstelt een oude mantel met een lap die nog niet gekrompen is, want dan trekt de nieuwe lap de oude stof kapot en wordt de scheur nog groter. Niemand giet jonge wijn in oude leren zakken, want dan scheuren ze open en gaat de wijn verloren, net als de zakken zelf. Jonge wijn hoort in nieuwe zakken' , zegt Jezus ons vandaag. De 'nieuwe wereld', de 'nieuwe schepping', waar wij hopelijk deel van willen uitmaken, heeft Jezus als het levend centrum van haar beleving. Dat was nieuw. Dat is nieuw. De Kerk is geroepen om van binnenuit dit nieuwe, Jezus zelf, te belichamen. In de geloofsbelijdenis bidden we: 'Ik geloof in de heilige katholieke Kerk'. Heilig, ja, dat is ze, toch de Kerk met een hoofdletter, want Jezus is haar hart. De kerk met een kleine kerk is de belichaming die dikwijls zwak en lauw is, ook soms nalatend of zelfs zondig. Doch in wezen is de Kerk heilig en het is haar roeping dat heilige te belichamen door een gemeenschap te vormen die ...