dinsdag in de Goede Week

ALS HET STIL WORDT TUSSEN VRIENDEN

We worden meegenomen naar het Laatste Avondmaal. Jezus zit met zijn leerlingen aan tafel. Wat een intiem moment van verbondenheid is, wordt doorkruist door spanning. Jezus kondigt aan dat een van hen Hem zal verraden, en dat Petrus Hem heel binnenkort zal verloochenen. Jezus is zichtbaar bedroefd. Het moet Hem diep gekwetst hebben: juist in de kring van zijn meest nabije vrienden komt het verraad aan het licht.

En dan de spiegel. Want natuurlijk denk je eerst: ik zou Jezus nooit verraden. Dat is begrijpelijk – het klinkt als een verraad dat zich ver buiten jouw leven afspeelt. Maar verraad is vaak veel subtieler aanwezig dan je denkt. Het is niet altijd een daad met opzet, soms is het gewoon een moment van nalatigheid. Je weet wat juist is, maar je zegt niets. Je ziet iets gebeuren wat niet door de beugel kan, maar je kijkt weg. Je denkt: iemand anders zal wel iets doen.

Verraad zit soms in kleine dingen. In een gesprek waarin je over iemand praat alsof die er niet toe doet. In een relatie waarin je niet meer luistert naar de ander, maar vooral met jezelf bezig bent. Een vriendschap die je verwaarloost omdat het je te veel moeite kost. In een team of een gemeenschap waar onrecht gebeurt, maar waar het gemakkelijker lijkt om te zwijgen dan om op te staan.

Soms raak je zo gewoon aan bepaalde gewoontes dat je niet eens meer beseft dat je aan het wegkijken bent. Je verliest je aandacht, je schuift je geweten stilletjes opzij.

Een schrijnend voorbeeld op grote schaal is het misbruikschandaal binnen de Kerk. Daarbij zijn talloze kwetsbare mensen geschaad in hun vertrouwen; het is een diep en collectief verraad geweest, juist omdat er zo vaak is gezwegen en weggekeken door degenen die hadden moeten ingrijpen. Dat laat diepe sporen na en roept om een houding van eerlijkheid, waakzaamheid en de wil tot herstel – niet alleen in structuren, maar ook in de manier waarop we als Kerk omgaan met verantwoordelijkheid en vertrouwen.

Maar het blijft dus niet beperkt tot zulke grote en pijnlijke hoofdstukken. Verraad sluipt ook binnen in het kleine, het haast onzichtbare: een subtiele vorm van ontrouw, een verzwegen waarheid, een verhard hart. Juist daar, in het dagelijkse leven, gebeurt het vaak onopgemerkt.

Dit vraagt waakzaamheid en oprechte zelfreflectie. Niet om jezelf te veroordelen, maar om de eerlijkheid op te brengen om in je binnenste te kijken: waar in mijn leven heb ik Jezus laten staan? In wie heb ik Hem miskend, genegeerd, verraden – al was het maar door afstand te houden of mijn hart te sluiten?

Toch eindigt het daar niet. Jezus blijft wie Hij is: trouw tot het einde. Hij keert zich niet af van zijn vrienden, zelfs niet van degene die Hem verloochenen. Judas koos een andere weg. Hij stapte uiteindelijk uit het leven, verteerd door spijt. Wist hij maar dat de liefde van de Heer ook voor hem bleef bestaan. Geen mens is te ver gevallen om niet opnieuw geroepen te worden tot liefde en trouw. Zelfs na verraad blijft de deur open. Dat is geen goedkoop excuus, maar een diep geheim van genade en barmhartigheid. Wat verbroken is, kan worden geheeld. Wat verstild is, kan weer tot leven komen.

Op Ignis-webmagazine stond vorige week een sterk stukje over de liefde tussen Petrus en Jezus. Daarin werd beschreven hoe Jezus, na de verloochening, Petrus aankeek met een liefde die bleef. Geen beschuldiging, maar een blik vol tederheid en trouw. Petrus werd niet afgewezen, maar uitgenodigd om die liefde opnieuw te beantwoorden. Het is diezelfde liefde die ook jou blijft aankijken, ook wanneer jij tekortschiet.

Moge dat de hoop zijn die je meedraagt, vanuit het evangelie van vandaag: dat er altijd een weg terug is, dat liefde meer vermag dan falen, en dat Gods trouw jou blijft dragen, ook als jij wankelt. Want Jezus houdt niet op met liefhebben. Of zoals we treffend lezen in de tweede brief van Paulus aan Timoteüs: "Als wij Hem ontrouw zijn, blijft Hij ons trouw, want zichzelf verloochenen kan Hij niet." (2 Tim 2,13)

Laten we bidden

Heer Jezus,
U kent de stilte aan tafel,
het verraad van wie U nabij waren,
de pijn van verlatenheid.

Toch blijft U liefhebben,
ook als wij zwijgen of wegkijken.
Uw blik zoekt ons op, liefdevol,
met genade die de deur openhoudt.

Heel ons in uw barmhartigheid,
opdat wij mogen groeien
in onze trouw naar U.

In Uw naam.
Amen.

Geliefde mensen, ook als wij de Heer verlaten, blijft Hij naar ons uitzien — moge die trouw ons kracht geven, elke dag opnieuw.
Met een genegen groet,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Sta stil bij de vraag: zijn er momenten of situaties waarin ik de Heer verraad? Hoe ga ik daarmee om – loop ik ervan weg, of durf ik ermee naar Hem toe te gaan? Jezus wijst niet af, zoals blijkt uit zijn blik naar Petrus: Hij blijft liefdevol naar ons uitzien. Hij nodigt ons telkens opnieuw uit, ook als we gefaald hebben. Laten we ons toevertrouwen aan zijn barmhartigheid, dat zoveel groter is dan ons klein verraad.