dinsdag in week 5 van de veertigdagentijd

WIE OPKIJKT, LEEFT

De veertigdagentijd is een oefening in loslaten. Niet alleen van gewoonten of comfort, maar vooral van een blik die te veel op onszelf gericht blijft. In de stilte van deze dagen worden we uitgenodigd om dieper te kijken, naar de Ander. Dieper - niet naar beneden, naar onze eigen tekorten, onrust of mislukkingen, maar omhoog, naar Hem die verhoogd werd.

In de woestijn - zo lezen we vandaag in de eerste lezing - waar het volk Israël murw werd van de tocht en zijn vertrouwen verloor, verschenen giftige slangen. Het volk had genoeg van de honger, van het wachten, van het uitzichtloze. Ze klaagden, keerden zich af van God en verloren de richting.  Maar midden in hun weemoed, hun bitterheid, hun lijden, maakte God een teken zichtbaar: een bronzen slang op een staak, door Mozes opgericht. Wie opkeek, bleef in leven, zo lezen we. Het was geen magisch middel. Het was een uitnodiging om zich los te maken van het eigen verwrongen binnenste, en het hoofd op te tillen naar iets dat hen moest herinneren aan het feit dat een mens niet op zichzelf leeft.

In het evangelie van vandaag spreekt Jezus over zijn verheffing aan het kruis: “Wanneer u de Mensenzoon omhooggeheven hebt, dan zult u weten dat Ik het ben.” Zijn woorden roepen het beeld op van redding die tot stand komt door op te zien naar Hem die zich geeft uit liefde - zoals het volk in de woestijn moest opkijken naar de bronzen slang om te leven. Het kruis wordt de plaats waar Gods liefde zichtbaar wordt - niet als macht, maar als zelfgave. Wie naar het kruis kijkt, kijkt voorbij zichzelf. Het nodigt uit om alles wat in ons leeft - ook onze pijn, ons verdriet, ons gemis - niet als eindpunt te beschouwen, maar open te houden voor wat groter is dan wijzelf. Zo leert het kruis ons om niet te blijven cirkelen rond wat ons neerdrukt, maar om onze blik te richten op Hem die redt, die draagt, bemint en geneest.

Velen van ons hebben thuis een kruisbeeld. Vaak hangt het stil aan een muur, bijna onopgemerkt. Het kruis is meer dan een herinnering van lang geleden. Het is een uitnodiging. Wie af en toe, heel bewust en biddend, de blik richt op het kruis, merkt dat dit schouwen iets zal losmaken. We mogen onze blik naar het kruis wenden met alles wat ons bezighoudt - onze zorgen, onze vermoeidheid, onze schuld. Het kruis is geen magisch tovermiddel dat ons lijden wegneemt. Maar wie zijn pijn en onrust bij het kruis neerlegt, kan ervaren dat het kruis, of beter: de Gekruisigde, alles in zich opneemt. Hij draagt wat wij niet kunnen dragen. Zelfs voor onze schuld deinst Hij niet terug. Ook die neemt Hij in zich op - om haar aan te raken, te helen, te keren naar Gods licht.

Op het kruis zegt Jezus: je gaat niet alleen door het leven. Ik ben bij je - altijd en overal. Niet als een toeschouwer op afstand, maar als iemand die jouw weg kent, van binnenuit. Wat jij misschien verborgen houdt, mogelijk uit schaamte, neem Ik in mijn armen. Wat jij te zwaar vindt, til Ik met je mee. Christus' liefde breekt niet onder het gewicht van onze last, maar draagt haar.

In deze veertigdagentijd worden wij - meer dan anders - uitgenodigd tot dat eenvoudige, diepe gebaar: kijken naar wat verheven is, kijken naar het kruis, de Gekruisigde. Niet staren op onszelf, niet blijven hangen in onze eigen binnenwereld, maar opzien naar Christus. In het opkijken - en daar gaan de lezingen van vandaag over - wordt onze blik verruimd. Daar groeit hoop, namelijk dat we niet alles alléén hoeven te dragen, maar dat er Iemand is die óns draagt, en wel van binnenuit.

Hoop begint waar we geloven dat we niet onszelf hoeven te redden. Ze groeit waar we de ruimte laten aan Christus om ons te dragen, aan te raken, te leiden, te helen. En telkens wanneer we met onze ogen en ons hart kijken naar het kruis, erkennen we opnieuw: wij zijn niet het middelpunt. Maar we zijn gekend, bemind, geroepen. Wie naar de Gekruisigde kijkt, leert niet alleen Hem meer kennen, maar gaat ook anders naar zichzelf kijken: niet veroordelend, maar vanuit Gods inwoning in je. Anders gezegd: met hoop.

Laten we bidden

Heer Jezus,
U die draagt wat wij niet kunnen dragen,
richt onze ogen op U,
en wek in ons de hoop die heelt.
Leer ons kijken met het hart,
los te komen van wat ons neerdrukt,
en onze pijn neer te leggen aan het kruis.
Leer ons kijken naar U,
zoals U naar ons kijkt.
Vandaag en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, mogen we onze blik steeds opnieuw richten op Hem die leven geeft en hoop wekt.
Zegen over deze dinsdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Keer jij je soms in jezelf terug, uit onrust, pijn of teleurstelling? Bedenk op zulke momenten dat er Iemand is die je uitnodigt om je blik te richten op Hem. Kom, geef je aan Mij – die woorden klinken niet vaag, maar roepen je tot vertrouwen. Jij hoeft jezelf niet vast te houden; je mag je laten dragen.