Palmzondag

WAAR DE VREDEVORST WEENT

Vandaag, op Palmzondag, lezen we het hele passieverhaal. Toch begint de liturgie verrassend genoeg met een schijnbaar vreugdevol tafereel. Jezus trekt op een jong veulen Jeruzalem binnen, terwijl vele volgelingen vol blijdschap God luidkeels prijzen om alle wonderdaden die zij in Jezus hebben gezien. Ze spreiden hun mantels uit op de weg en zwaaien met palmtakken als teken van eer. We horen hen zingen: "Gezegend Hij die komt als koning, in de naam van de Heer! Vrede in de hemel en eer aan de Allerhoogste!" En wij ... wij zingen mee.

Deze uitbundige jubel klinkt vlak voordat we het lijdensverhaal ingaan, en dat is niet zomaar. Het contrast tussen de vreugde van de intocht en het lijden van de Heer is betekenisvol. Omdat het iets onthult over onszelf: wij die met oprechte vreugde onze palmtakken opnemen om Hem toe te juichen, maar vaak niet de moed hebben om Hem te volgen tot onder het kruis. Met honderden, misschien duizenden, werd Hij toegejuicht. Maar wie stond er enkele dagen later onder het kruis? Een handvol getrouwen. Op één hand te tellen.

Ik wil je graag op iets wijzen. Namelijk op enkele Bijbelverzen die niet in de liturgie van vandaag zijn opgenomen, maar onmiddellijk volgen op het juichende moment van de intocht: 'Toen Hij Jeruzalem voor zich zag liggen, begon Hij te huilen om de stad. Hij zei: ‘Had ook jij op deze dag maar geweten wat vrede kan brengen! Maar dat blijft voor je verborgen, ook nu. Want er zal een tijd komen dat je vijanden belegeringswerken tegen je oprichten, je omsingelen en je van alle kanten insluiten. Ze zullen je met de grond gelijkmaken en je kinderen verdelgen, en ze zullen geen steen op de andere laten, omdat je de tijd van Gods ontferming niet hebt herkend.' (LC 19,41-44) Terwijl de menigte juicht, doorvoelt Jezus de tragiek die is en zal komen. Hij weent om de blindheid van de mens die de vrede niet verstaat en niet herkent.

De tranen van Jezus om Jeruzalem doen onmiskenbaar denken aan de huidige situatie in het Heilig Land. Jezus weende toen om een stad die de weg van de vrede niet kende – en nog steeds is Jeruzalem, ja heel het Heilig Land, geen oord van vrede. De stad die haar naam aan de vrede ontleent, is jammer genoeg vandaag het toneel van geweld en verdeeldheid. Dagelijks vallen er onschuldige slachtoffers, huizen worden verwoest, mensen leven in angst en armoede. De woorden van Jezus over "geen steen op de andere laten" klinken akelig actueel bij het zien van de puinhopen in deze geteisterde regio.

En niet alleen daar. Ook elders in de wereld voltrekt zich dezelfde tragiek. Zoveel mensen leven onder het juk van oorlog, geweld en onrecht. Kinderen groeien op met angst en trauma, vrouwen rouwen om hun geliefden, hele gemeenschappen worden tot armoede gedwongen door eindeloze conflicten. We zien vluchtelingen die alles moeten achterlaten omdat hun huizen worden vernietigd en hun land onleefbaar wordt. Om niet te spreken van al dat andere leed: onderdrukking, machtsmisbruik, uitbuiting,... op zoveel plekken in de wereld. De tranen van Jezus zijn meer dan actueel: Hij huilt mee met ieder kind, elke vrouw, elke man die lijdt onder onrecht. Door elk kwaad dat Gods kinderen wordt aangedaan, bloedt het hart van Christus.

Temidden van dit alles klinkt het evangelie als een dringende oproep tot vrede. Jezus is immers gekomen als Vredevorst: zijn hele optreden stond in het teken van liefde, gerechtigheid en verzoening. Zijn intocht in Jeruzalem – op een eenvoudig veulen – laat een Koning zien die afziet van geweld en machtsvertoon. Hij leerde ons om onze vijanden lief te hebben, te vergeven, elkaar als broeders en zusters te zien. Waarom begrijpt de mensheid na tweeduizend jaar Jezus nog steeds niet?

En wij... Hoe staat het met ons gejuich voor de Heer en onze bereidheid Hem te volgen tot onder het kruis? Zwaaien ook wij enthousiast met palmtakken, maar haken we af zodra de weg naar Golgota begint? Zijn wij bereid – mét Jezus – de weg van het kruis te gaan, in diepe solidariteit met de lijdende mens? Of houden we liever veilige afstand zodra het onrecht te dichtbij komt?

Het is Palmzondag. We mogen juichen. Maar laten we vooral ook trouw zijn op de weg naar Golgota. Niet wegkijken van het lijden, maar de lijdende mens tegemoet gaan in liefdevolle solidariteit. Jezus roept ons op om de moed mee te gaan tot onder het kruis – dichtbij wie vandaag gebukt gaat onder pijn en verlies.

Laten we daarom allereerst mensen van gebed zijn. Mensen die zich van binnenuit, gestuwd door de Geest, gezonden weten om de lijdende mens nabij te zijn. Laten we ons verenigen met de Heer – niet alleen in woord, maar in leven. Christelijke liefde is geen nabootsing van een voorbeeld, maar een werkelijke vereniging met Christus. Vanuit onze verbondenheid met de Heer kunnen we het verschil maken: door ons gebed voor de wereld en ons onvermoeibaar streven naar vrede en gerechtigheid.

Laten we bidden

Heer Jezus, Vredevorst,
U weende om een stad die de vrede niet begreep.
Ook vandaag huilt U om onze wereld vol geweld.
Maak ons tot mensen van vrede,
die niet wegkijken, maar nabij blijven.
Leer ons bidden, dragen, liefhebben –
onder het kruis, met open hart.
Amen.

Geliefde mensen, moge ons geloof niet alleen juichen met palmtakken, maar ook aanwezig zijn waar de mensheid lijdt.
Zegen over deze wereld.
kris

---

Om mee op weg te gaan

Sta stil bij het lijden van de Heer. Kijk biddend naar het kruis en laat je raken door zijn liefdevolle overgave. Moge dit je hart openen voor wie vandaag gebukt gaat onder pijn en onrecht. Laat zijn liefde je van binnenuit verbinden met elke lijdende medemens. En moge die verbondenheid zichtbaar worden in je woorden, je keuzes en je omgang met ieder die jou is toevertrouwd.