donderdag in week 5 door het jaar

FEEST ZONDER EINDE

Abraham krijgt van God een belofte die zijn leven volledig verandert. God sluit een verbond met hem en geeft hem zelfs een nieuwe naam. Hij zal niet langer Abram heten, maar Abraham: vader van vele volken. God belooft hem een toekomst, een volk, een land, maar vooral: dat Hij bij hem zal blijven, generatie na generatie. Die belofte is groter dan wat een mens kan bevatten. Het gaat niet alleen over nakomelingen, maar over leven dat gedragen wordt door Gods nabijheid.

Eeuwen later staat Jezus te midden van Abrahams nakomelingen. En Hij zegt iets dat niemand ooit eerder durfde te zeggen: “Voor Abraham bestond, ben Ik.” Met die woorden laat Jezus zien wie Hij werkelijk is: niet zomaar een profeet of een leraar, maar Iemand die één is met God. Hij spreekt met dezelfde Naam waarmee God zich ooit aan Mozes bekendmaakte: Ik ben. In Hem komt Gods belofte aan Abraham tot vervulling.

Omdat Hijzelf die goddelijke werkelijkheid is, kan Jezus zeggen: “Wie Mijn woord bewaart zal de dood nooit zien.” Niet dat onze lichamen niet zullen sterven, maar dat de dood ons niet meer kan losmaken van het leven in God. Zijn Woord bewaren is leven vanuit een band met Hem die sterker is dan de dood.

Maar wat bedoelt Jezus precies met zijn Woord bewaren? Het gaat niet alleen over Bijbelcitaten onthouden of het evangelie lezen. Zijn Woord bewaren is Hemzelf bewaren, want Jezus is het levende Woord van God. Het betekent: Zijn woorden ernstig nemen, ernaar leven, er ons door laten vormen. Niet enkel luisteren, maar ook doen. Liefhebben zoals Hij, vergeven zoals Hij, opkomen voor wie klein of kwetsbaar is. Zo krijgt zijn Woord gestalte in ons dagelijks leven.

Tegelijk is het ook meer dan doen. Het is bovenal: in Hem blijven. Verbonden blijven met Hem, zoals een tak verbonden blijft met de wijnstok. Gebed, stilte, het eenvoudige vertrouwen waarmee we de dag in Hem beginnen ... het zijn maar enkele sleutels om verbonden met Hem te leven, om zijn Woord in ons te laten wonen. Dan worden we mensen die het licht van Christus uitstralen.

Evident is dit alles niet. Er zijn dagen waarop dat licht nauwelijks zichtbaar is en het vertrouwen op de proef wordt gesteld. Wantrouw hen die zeggen hier nooit last van te hebben. In God leven mogen we ons niet te romantisch voorstellen. De intentie om met Hem verbonden te zijn, is geen garantie op een vlot of zorgeloos bestaan. Door het leven heen kunnen er momenten komen van verlies, breuk, ziekte, teleurstelling, en soms zelfs vervolging. Momenten waarin alles lijkt te wankelen en Gods nabijheid ver weg aanvoelt. Het gebeurt wel eens dat mensen dan afhaken - niet uit onwil, maar omdat de pijn te rauw is, de stilte te zwaar. Puur menselijk gezien is dat begrijpelijk. En toch is het ergens ook jammer. Want juist dan, in die kwetsbaarheid, kan Gods Woord vaak het diepst wortel schieten.

De vreugde van het evangelie - waarover vaak gesproken wordt - is in deze geen oppervlakkigheid. Ze gaat veel dieper dan zichtbare opgewektheid. Het gaat om een innerlijk weten dat we niet alleen zijn, dat Christus ons draagt, ook op die momenten dat we dit nauwelijks voelen of zelfs kunnen geloven.
Zoals paus Franciscus schrijft: “De vreugde van het evangelie kan ons door niemand of niets worden ontnomen.” (Evangelii Gaudium 84) Die vreugde is geen vergetelheid van het lijden, maar een hoop die groeit door het lijden heen. Ze bestaat omdat Christus leeft, en omdat Hij met ons meegaat, ook op de zwaarste wegen.
Of zoals Paulus het zegt: “Wie zal ons scheiden van de liefde van Christus? Tegenspoed? Ellende? Vervolging? Honger? Naaktheid? Gevaar? Het zwaard?” (Rom. 8,35) Zijn antwoord is duidelijk: niets. Geen macht, geen pijn, geen dood kan ons losmaken van Hem die ons draagt. In Hem blijven we leven, hoe kwetsbaar ook.

Laten we niet vergeten dat dit alles vooral een gebeuren van genade is. Uit onszelf kunnen we het niet. Laat het je niet wijsmaken. Leven in God is geen prestatie, maar puur gave. Het is je laten leiden door de Heilige Geest die diep in ons gloeit als een nooit ophoudend vuur. Hij herinnert ons aan alles wat Jezus heeft gezegd, en maakt het levend in ons hart. Hij is het die onze liefde wakker houdt, die ons leert zien waar God werkzaam is en roept.
We hoeven de Geest niet te zoeken: Hij woont al in ons. Hij is Gods adem die ons bezielt, de kracht die ons draagt, de zachte goddelijke tegenwoordigheid die ons omvormt naar Christus’ beeld.

Geliefde mensen, zoals Abraham ooit ja zei op Gods belofte, zo worden ook wij uitgenodigd om ja te zeggen op Jezus en zijn Woord. Dan zullen we delen in het eeuwig leven dat Hij ons schenkt - een leven in God, als een "feest zonder einde", zoals broeder Roger van Taizé het ooit verwoordde.

Laten we bidden

Heer Jezus,
levend Woord van de Vader,
leer ons uw Woord bewaren,
ook wanneer het stil is of zwaar.
Moge uw Geest in ons gloeien,
ons leiden van binnenuit,
en ons vormen tot mensen
die leven in U.
Vandaag, tot in eeuwigheid.
Amen.

Geliefde mensen, laten we het aspect ‘tijd’ omarmen als een gave van God. Laten we de tijd nemen om ons te laten opnemen door de Heilige Geest, die ons zal binnenvoeren in de heerlijkheid van Christus.
Een toegewijde donderdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Stel jezelf de vraag wat het betekent om te leven in Gods Woord. Leg die vraag in stilte neer bij de Heer, en luister van binnenuit met je hart. Omarm de tijd die je daarvoor neemt - die is geen verloren tijd, integendeel: het is een heilige tijd. Zo’n tijd opent de weg naar een échte ontmoeting met de Heer, van waaruit liefde groeit - voor Hem en voor ieder mens.