donderdag in week 24 door het jaar

WAAR BEROUW ONTLUIKT IN LIEFDE

Tekst overweging: Kris

Het evangelie van vandaag plaatst ons in het huis van een farizeeër. Jezus is te gast bij Simon, maar de gastvrijheid blijft koel. Het is een vrouw, door iedereen bekeken als een zondares, die Jezus overlaadt met gebaren van liefde. Zij huilt, kust zijn voeten, droogt ze met haar haren en zalft ze met geurige olie. Het contrast is groot: de formele correctheid van de farizeeër tegenover de overvloedige liefde van de vrouw. Jezus maakt duidelijk: wie vergeving ervaart, wordt vrij om lief te hebben.

Laten we samen stilstaan bij die diepe verhouding tussen vergeving en liefde. Want niets is zo bevrijdend als ervaren dat God vergeeft. Wie dit geschenk aanneemt, ontdekt een vrijheid die het hart opent voor liefde. In de vergeving die van God komt, begint een nieuwe toekomst.

Maar aan vergeving gaat iets vooraf: berouw. In het woord zelf klinkt rouw: het is een periode die donker en zwaar kan aanvoelen, zoals wanneer een mens door verlies heengaat. Het is geen aangename ervaring, want het doet pijn en je draagt het met je mee. Toch is berouw noodzakelijk om je hart te openen voor de vergeving. Berouw is het moment waarop de Geest ons voor de spiegel van ons leven plaatst. Je ziet waar het fout loopt, waar je jezelf, anderen en God tekortdoet. In dat innerlijk schouwen wekt de Geest het verlangen dat vergeving ons deel wordt.

Wie al maar een kleine glimp van waarachtig berouw ervaart, doet er goed aan dat te koesteren. Het is de adem van de Geest die je raakt, een heilige vonk die in je gloeit. Het is goed die beweging niet te onderdrukken maar er middenin te gaan staan.

Berouw voltrekt zich in het diepste van ons innerlijk, maar het raakt ook ons verstand. Je gaat nadenken over je leven, over keuzes en wegen. Toch blijft het vooral een gebeuren in je binnenste. Het is de Geest die het berouw tot stand brengt, niet louter je eigen redenering.

Berouw is rauw en pijnlijk. Psalm 51 spreekt over het “verbrijzelde hart”. Niemand zoekt dit uit zichzelf, er zijn aangenamere dingen in het leven. Maar in de pijn van het “verbrijzelde hart” wacht een belofte. Al sinds de eerste eeuwen bidt de Kerk deze psalm juist in tijden van berouw en boete. In het Getijdengebed klinkt hij elke vrijdag, de dag waarop wij ons plaatsen onder het kruis van Jezus. Psalm 51 - een bijzonder rijke psalm!

In de pijn van je berouw wacht Jezus zelf. Je valt niet in leegte. Je valt in zijn genade. Daar, op het punt waar je gebroken bent, vangt Hij je op. In het hart van je pijn staat Hij naast je, niet als rechter die veroordeelt, maar als Heer die genadig is, die het gewonde schaap op zijn schouders neemt. En dat is jouw Pasen. Keer op keer wil Hij jou uit de nacht van je tekort naar de dag van zijn vergeving leiden.

Dat is de vreugdevolle boodschap die ons wordt toevertrouwd door heel de Schrift. Het evangelie is geen mooi idee of een verhelderende  theorie, maar een bevrijdend gebeuren.

Wie vergeving ontvangt, ervaart dat de liefde weer kan stromen. Zoals de vrouw in het evangelie met liefde Jezus’ voeten zalfde, zo wordt ook ons hart uitgedaagd om liefde terug te geven. Je zou kunnen zeggen: de liefde is het antwoord op de vergeving. Liefde is de vrucht van de genade die je ontvangt. Niet als een plicht van buitenaf, maar als een drijfveer van binnenuit. De Geest zelf wekt die beweging.

De farizeeër had Jezus correct ontvangen, volgens de regels. Maar de vrouw liet zich leiden door de Geest. Zij had lief met heel haar hart. Zij hield niets achter, zij gaf zichzelf.

In de latere traditie is deze vrouw vaak vereenzelvigd met Maria Magdalena. Vandaag weten we dat dit niet met zekerheid gezegd kan worden. Lucas zelf noemt haar naam niet. Misschien is dat juist betekenisvol: zij blijft symbool van allen die vergeving ontvangen en daardoor tot liefde worden bevrijd.

Zo wordt ieder van ons uitgenodigd: laat je raken door de Geest, laat je zuiveren door berouw, laat je optillen door de vergeving. En laat de liefde, gewekt door de Geest, vrucht dragen in je leven.

Laten we bidden

Heer, open mijn hart voor uw genade,
zie mijn verbrijzeld hart, neem het aan.

In mijn pijn komt uw vrede nabij,
in mijn rouw ontluikt uw vergeving.

U tilt mij op uit de nacht,
U zet mij neer in het licht van uw dag.

Laat uw Geest mijn binnenste raken,
wek in mij berouw dat tot liefde groeit.

U bent mijn toevlucht en mijn toekomst,
uw vergeving maakt mij vrij om lief te hebben.

Dankbaar in U.
Amen.

Geliefde mensen, mogen wij leren onze wonden niet te verbergen, maar ze toe te vertrouwen aan Hem die ze genezend tot liefde maakt.
Een met God verbonden donderdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Neem met regelmaat de tijd om in stilte bij de Heer te zijn. In het gebed laat de Geest zich voelen, Hij voert je naar je diepste binnenste en kan je daar aanraken met gevoelens van berouw. Loop er niet van weg, hoe lastig dit misschien ook aanvoelt. Koester wat er in je leeft en laat je meedrijven op de stroom van Gods genade. Vertrouw erop dat de Heer je tegemoetkomt en je optilt in zijn Pasen. Juist in het hart van je gebrokenheid ligt de weg naar nieuw leven verborgen.