woensdag in week 22 door het jaar

GELOVEN KENT VELE GROEIPROCESSEN EN VORMEN

(Bij Kol 1, 1-8; Lc 4, 38-44)

Tekst overweging: Ricky Rieter

Beste vrienden, de liturgische kalender geeft vandaag aan dat we het feest vieren van Gregorius de Grote, een paus, die leefde van 540 – 604; hij was een van de grote kerkvaders van het Westen.

Vandaag is de eerste lezing genomen uit de Brief van Paulus aan de Kolossenzen. Paulus is, naar men zegt, nooit in Kolosse geweest. Het is ook niet met grote zekerheid te zeggen dat Paulus deze brief zelf geschreven zou hebben. Hoe kan het gegaan zijn?
Paulus heeft enige tijd in Efeze gewoond waar hij een groep volgelingen kreeg. Epafras, medewerker van Paulus, die in Kolosse woonde (liggend 160 km ten oosten van Efeze), reisde verkondigend, met nog andere medewerkers rond. Hij vertelde Paulus de verhalen over de wijze hoe het geloof in Kolosse ontstaan  en gegroeid was. Daar was Paulus uiteraard dankbaar voor. Vanuit zijn blijdschap om de verspreiding van het goede nieuws, zou hij deze brief geschreven hebben.

Meteen noemt Paulus de gelovigen van Kolosse al ‘heiligen’ wat ons wat overdreven lijkt, maar in feite zijn wij allemaal geroepen tot heiligheid, door het geloof in Christus. Het moet zich echter binnen ons leven nog verwerkelijken. Dat is de kern zoals Paulus dit in dezelfde zin uitdrukt: ‘één te zijn met Christus’, voortdurend onderweg naar heiliging.  In vers 4 komt dat woord ‘heiligen’ nog een keer terug. Mooi om elkaar niet te zien als gebrekkige mensen maar als mensen met een roeping, steeds meer één te worden met Christus.
Verderop in deze  brief horen we dat er nog veel werk aan de winkel is op die weg.

Bij alle geloofsverkondigers hoor je positieve geluiden waarin mensen een stimulans krijgen om moedig verder te gaan op de ene weg, maar tegelijkertijd wordt gesteld om waakzaam te blijven omdat het zeker ergens mis zou kunnen gaan.

In het evangelie van vandaag komt Lucas aan het woord. Lucas, hij is behalve evangelist ook arts en heeft veel aandacht voor zieken.
In zijn verhalen horen we, zonder dat het zo genoemd wordt, dat genezen twee kanten heeft, een lichamelijke en een geestelijke. We merken dit zelf ook. Is er samenhang? Zijn we meteen helemaal toe aan de verwerking van hetgeen er in ons lichaam aan het gebeuren is? Dat kan soms wel even, en bij andere mensen ook wel lang, duren. Elke zieke zal verlangen naar genezing of verbetering van de situatie. Als het een noch het ander mogelijk is, begint de weg naar de overgave. Het is verwonderlijk hoe de zieken zelf soms krachtiger en eerlijker deze weg bewandelen dan hun omgeving.

De rol van Jezus is niet zozeer dat Hij steeds bezig is met het doen van wonderen, maar wel dat hij de kwade geesten uitbant en het goede naar boven laat komen. Jezus is ‘streng’ tegenover het kwade. Bij de schoonmoeder van Petrus bestraft Hij de koorts en even later wordt hetzelfde woord ‘bestraffen’ gebruikt tegen de boze geest.

Hoe liefdevol gaat Hij echter om met de zieken. Hij houdt geen preek, maar legt hen zegenend de handen op. Hoe troostend ervaren de zieken alleen al die hand op hun hoofd. Zo beschermend en zo nabij.

We zouden eens na kunnen gaan bij onszelf hoe onze houding is als we een zieke bezoeken enerzijds, en ook hoe we, als we zelf ziek zijn, durven ervaren wat er in ons om kan gaan, aan verzet of overgave? Zouden we er met iemand vertrouwelijk over durven praten om in de mengeling van gevoelens een weg te vinden die helend kan worden?

Gaan we zieken bemoedigen door hun ziekte te relativeren, ook als er werkelijk geen hoop meer is op genezing? Komen we met vrome teksten aan als de ander daar nog helemaal niet aan toe is? Hoe schatten wij dat in? Durven we bijvoorbeeld te vragen of we samen zullen bidden, met eigen woorden of met een onzevader?

Er worden door Jezus veel demonen uitgedreven, maar die gedragen zich, volgens Jezus erg vervelend: ze schreeuwen Jij bent de Zoon van God.
Hoe waar dit ook is, ze mogen dit van Jezus niet zeggen, Waarom dan niet?  Als je gelooft dat Jezus de Zoon van God is, waarom moeten de demonen daarover zwijgen?
Uit de mond van een demon, verwacht je uiteraard niet dat er iets goeds uitkomt, zeker niet als dat schreeuwend gebeurt.  De demonen hebben het minste recht om iets op die manier naar buiten bekend te maken, omdat Jezus zelf dit nog niet wil. Misschien omdat de zieken dit nog niet kunnen bevatten. Jezus wil niet op een voetstuk geplaatst worden, maar eenvoudig mensen nabij zijn. Wie Jezus zelf is komt op een later moment aan de orde, als Hij zijn lijdensweg volbracht heeft.

Geloven heeft veel gezichten: de Bijbel met de vele woorden, daden, stilte en luisteren, genezen, schreeuwen, bidden, aanwezig zijn, enzovoorts.

Laten we bidden

Goede God en Vader,
wij danken U voor uw Woorden die ieder van ons op andere wijze, of op een ander moment, ontvangen heeft. Wij willen leven zoals U het van ons vraagt.
Wij willen zijn als een groene olijfboom in uw huis (ps 52, 10). We zijn dankbaar voor Jezus die ons de weg gewezen heeft. Van zichzelf zegt Hij dat Hij de Weg is. Mogen wij in staat zijn Hem te volgen hoe onze levens ook lopen.
Begeleid ons op die weg, met en door Hem, onze Heer en Broeder.
Amen

Beste vrienden, wat fijn om samen onderweg te zijn. Welk woord blijft er bij jullie hangen vandaag? Probeer dat woord mee te nemen door de dag. Het kan een kostbaar woord worden, wat je misschien lang in jezelf mee kunt dragen en je telkens opnieuw kan voeden. Misschien leer je geloven dat je de altijd groene olijfboom bent, ook als je ziek zou zijn.
Ricky

---

Wat gedachten over je levensweg

Zijn er grote veranderingen in je manier van geloven in je ontstaan tijdens je leven?

Is er ook iets wat in de loop van je leven constant in je aanwezig is geweest, bijvoorbeeld als een handreiking, een houvast? Herken je ook weerstanden ten opzichte van ‘geloven’?

Zijn er groeiprocessen in het verstaan van woorden uit de Bijbel? Of waren er jaren waarin het geloof je niets meer zei? Herken je dat er een omslag is ontstaan, en waardoor die omslag kwam?