woensdag in week 25 door het jaar

VREDE IN ONSZELF BEVORDERT DE WERELDVREDE

Tekst overweging: Ricky Rieter

Beste vrienden, het onderwerp Vrede is momenteel zeer beladen. Dit wordt veroorzaakt door het ontbreken ervan op veel plekken in de wereld. Besprekingen lopen vast en bombardementen gaan door. Het aantal gestorvenen wordt een onafzienbare berg, hoger dan ooit de toren van Babel had kunnen worden.

In Nederland en Vlaanderen wordt deze week de Vredesweek gevierd, in Nederland een initiatief van Pax. Een van de motto’s is: ‘NIETS DOEN IS GEEN OPTIE’. Er worden allerlei broodnodige activiteiten georganiseerd. Het verlangen naar vrede groeit wereldwijd, dag na dag, waar je ook woont.

Cartoonist Len Munnik heeft, zoals elk jaar, een treffende tekening gemaakt bij de Vredesweek: Iemand zit in een comfortabele fauteuil en houdt zijn rechterhand voor zijn ogen met een piepklein spleetje tussen pink en ringvinger zodat hij op afstand toch iets meekrijgt van wat er in de wereld gebeurt. Met zijn linkerhand bedekt hij zijn mond.  Meepraten wil hij niet. De tekening geeft een oersterk beeld van ‘erbuiten willen staan’, dus een niet-betrokken houding: mij niet gezien. Een beeld van non-activiteit. De man in de comfortabele fauteuil komt er in geen geval voor uit zijn zetel.

NIETS DOEN IS GEEN OPTIE, maar wat kunnen we individueel of gezamenlijk dan wél doen?

De behoefte aan vrede kennen we allemaal, waar we ook wonen. Soms legt die behoefte ons lam omdat er zo oneindig veel in de wereld misgaat. Wij weten niet goed hoe we mee kunnen werken aan die vrede. De oorlog woedt in Noord, Oost, Zuid, West. Wat kunnen we doen? Wij piepkleine mensjes in die machtige wereld met overwoekerend kwaad. We willen wel, maar weten de weg niet zo goed. Oorlogen zijn er altijd geweest in de wereld, maar wijzelf wonen maar op een heel klein stukje grond waar ons huis op staat en waarin enkele kamers zijn voor ons dagelijks ritme van opstaan, ontbijten, werk, en ’s avonds onze maaltijd. Daarna de tv die met reuzegetallen vertelt dat het mis aan het lopen is, ondanks alle goedbedoelde pogingen van overleg. Het zijn maar kabouterstapjes voor de reuzegrote problematiek. Daar kunnen we totaal niet meer tegenop. We worden er zo moedeloos van. Moeten we dan maar in die grote fauteuil gaan zitten, passief en verslagen. ‘Laten ze het maar uitzoeken, mij niet gezien’?

Wat doen we dan met de leus: NIETS DOEN IS GEEN OPTIE?

Opstaan uit onze veilige zetel en een opstand organiseren? Opstand tegen het kwade is goed, maar alleen opstand brengt meestal weinig vruchten voort, als er geen weg geplaveid wordt die wel begaanbaar is. Altijd zijn er tegenpartijen die doorgaans veel talrijker en sterker zijn.

Behalve het zo beperkende woord opstand kennen we ook een positief woord wat daar veel op lijkt: OPSTANDING. Christenen kennen dat woord. Het is het verhaal van Jezus die een intense lijdensweg heeft doorgemaakt en uiteindelijk op een afschuwelijke wijze ter dood is gebracht aan een kruis, een schandpaal. Maar we kennen ook het vervolg. Hij is uit de dood opgestaan. Zijn opstanding leert ons dat het kruis nooit het laatste. Is. Ook onze wereld is geroepen tot OPSTANDING. Hoe, dat weten we nog niet goed genoeg, want de uiterlijke omstandigheden geven geen hoop. Het vraagt om een enorm geloof. Ja, een geloof dat bergen verzet. Daar zijn wel ‘handen’ voor nodig. En een omvorming van ons denken.

Vandaag slaan we de Bijbel open bij het boek Ezra. Deze priester en schriftgeleerde is zo radeloos dat hij zijn kleren scheurt en zijn haren uit zijn hoofd trekt, een gevoelsmatige uiting van wanhoop en onmacht in oostelijke landen. Hij, die het volk dichter bij God moet brengen constateert dat het totaal is afgedwaald. Het kwade van het volk overmeestert hem. Plots staat hij op en werpt zich voor God op zijn knieën, belijdt namens het volk schuld en smeekt om genade…

Toen stond ik op, beëindigde mijn boetedoening en met gescheurde kleren en mantel viel ik op mijn knieën hief mijn handen op naar mijn Heer, mijn God. (Ezra, 9,5)

In het verdere verloop van het verhaal blijkt dat er ruimte komt, een geschenk van een vergevende God: (Ezra 9, 8).

Onze God heeft onze ogen doen oplichten …  en ons weer wat levensmoed gegeven … opdat wij de tempel van onze God kunnen laten herrijzen en hem uit de puinhopen herstellen en om voor ons een veilige muur in Juda en Jeruzalem te zijn. 

Nee, het zijn niet onze gewoontes om op dezelfde manier rouwklachten tot de Almachtige te richten. Wel kunnen we onze eigen vorm van gebed zoeken nu alles verloren lijkt en er nog nauwelijks een hoopgevende weg te vinden is.

Als nietsdoen geen optie is, kunnen wij op uiterlijke én innerlijke wijze zeker een grote steun zijn voor het proces van vrede. Elke positieve mentaliteit die wij in onze omgeving uitdragen, verbetert de wereld.

Kleine bijdragen die voor ieder mogelijk zijn:

• • Geen klachtenpatroon verspreiden over mensen die het allemaal verkeerd aanpakken. Dat levert niets op, maar positief blijven, eerst in je denken, dan volgt het spreken vanzelf. Dan voelen we hoe we misschien ook lijfelijk kunnen bijdragen aan de groei van vrede in de hele wereld.

• • Zo de vrede in eigen hart toelaten is heel wat gemakkelijker gezegd dan gedaan. Dit kun je dagelijks oefenen in de gewone omstandigheden van je leven. Komt er kritiek in je op, buig het om naar een compliment, of bevraag jezelf hoe je een positief geluid kunt laten horen, dus oordelen loslaten.

• • Tijd en ruimte nemen voor innerlijk gebed, dankend voor al het goede wat al tot stand is gekomen. Begin met danken.

• • De vredesgroet die Jezus gebruikt herhalen op de ademhaling.

Er is geen weg naar vrede, vrede is de weg Thich Nhath Hanh, een Vietnamesche monnik

Dit lijkt allemaal bijna nutteloos, maar geloof erin dat de innerlijke weg van zuivering van ieder mens, de eerste toegangspoort is naar vrede.

De acties die hard nodig zijn, kunnen alleen vrucht dragen vanuit de ommekeer in mensen zelf. De grondslag van vrede ligt in ieder mens. Zonder deze innerlijke houding vallen alle acties als een kaartenhuis in elkaar.

De kleren hoeven we niet te scheuren zoals de priester Ezradeed. Die kunnen we beter sturen naar probleemgebieden.

Laten wij bidden

God vol erbarmen,
we sluiten ons graag bij uw erbarmen aan,
bewogen om alle pijnen van de wereld,
gedragen door uw Zoon.
Wij staan op uit onze zetel
en staan niet toe dat onze hoop stukgeslagen wordt
door gedachten die niets opleveren.
Leer ons steeds beter
onze verantwoordelijkheid te kennen,
en leer ons vredelievend te denken en te handelen,
te bidden en te zuchten, samen met alle leed,
en mogen wij zelf steeds vredelievender worden,
als bijdrage aan de wereldvrede,
door Jezus uw Zoon, de grote Vredebrenger!
Amen, ja Amen

Beste vrienden, mogen onze harten in warmte en vrede kloppen voor ieder die lijdt.
Ricky

---

Onderweg om over na te denken, op welke wijze we mee kunnen werken aan de vrede in de wereld. Ontwikkel je eigen vrede in je persoonlijk leven, in je verhoudingen met ieder waarmee je maken hebt. En zoek je vormen om naast je innerlijke voeding voor de vrede, de uiterlijke vormen door jou gevonden worden.