donderdag in week 34 door het jaar

EEN WEG VAN RUSTIGE TROUW

Tekst overweging: Kris

In beide lezingen staan mensen in een bedreigende wereld, en tegelijk wordt een weg zichtbaar die ons helpt het leven te richten op de Heer. Daniël ondergaat afgunst en machtsmisbruik, en de kuil waarin hij terechtkomt is bedoeld om zijn vertrouwen in God te breken. De leerlingen horen Jezus spreken over dagen waarin Jeruzalem wordt omsingeld en waarin grote krachten op de mens inwerken; beelden die zwaar aandoen. Zoals Ricky het gisteren al verwoordde: we worden er ieder jaar mee geconfronteerd tegen het einde van het liturgische jaar. Het doel is niet angst oproepen, maar een geestelijke alertheid die richting geeft. De evangelies van deze dagen brengen ons bij het meest wezenlijke van ons bestaan, midden in een wereld die op veel manieren dreigend kan overkomen.

De dreiging komt hier in Vlaanderen en Nederland niet van wilde dieren of van soldaten die door onze straten trekken, al blijft dat laatste elders op aarde een bittere werkelijkheid voor heel wat mensen. Bij ons gaat het eerder om een samenleving waarin het godsbesef naar de rand verschuift, met gevolgen voor hoe mensen zoeken naar zin, verbondenheid en innerlijke richting. De lezingen plaatsen ons niet tegenover wie anders gelooft, of niet gelooft. De weg van Christus draagt eerbied voor elke mens, ongeacht zijn visie op het leven. Ze sturen onze blik wel in een bepaalde richting: naar een innerlijke standvastigheid die niet steunt op omstandigheden, maar groeit in de omgang met de levende God.

Daniël toont hoe dagelijkse verbondenheid een mens draagt. Zijn gebed heeft een ritme dat hem verdiept en vernieuwt, en dat ritme is zijn kracht. De kuil verandert zijn houding niet, omdat zijn leven gegrond is in God. In het evangelie klinkt dezelfde uitnodiging wanneer Jezus vraagt om rechtop te staan en het hoofd te heffen. Het gaat hier niet om een stoere daad, en evenmin om op te vallen, maar om een rustige, dagelijkse keuze: biddend aanwezig blijven, kiezen voor evangelische liefde, op weg gaan met een hart dat zich laat vormen door Christus.

De apocalyptische taal van Jezus wil geen paniek zaaien. Ze geeft woorden aan wat een mens ervaart wanneer de wereld rondom dreigend kan overkomen en het geloof kwetsbaar wordt. Zo’n ervaring kan weemoedig maken, soms zelfs onzeker. De vraag kan opkomen wat er nog betrouwbaar is en waarop een mens zijn leven heeft gebouwd. Is het allemaal wel waar? Waar is die Blijde Boodschap? Ik zie alleen maar dreiging en ellende... De lezingen helpen ons om niet vast te lopen in die innerlijke beweging. Ze openen een weg van trouw in het dagelijks leven, een weg die gedragen wordt door de Heer zelf. Ze roepen ons tot een levenshouding geworteld in gebed en liefde, en die weet dat God nabij is, ook wanneer de wereld, of zelfs het eigen hart, beeft.

Laat ons bidden

Heer,
U ziet wat ons soms benauwt
en U kent onze twijfels.
Schenk ons innerlijke rust om in U te blijven,
ook wanneer het om ons,
of binnenin, onrustig wordt.
Moge uw Geest in ons gloeien
opdat wij trouw mogen blijven
aan de weg die U met ons wil gaan.
Vervul ons met uw vrede.
U bent onze kracht en onze hoop,
vandaag en altijd.
Amen.

Geliefde mensen, mogen wij leven in het vertrouwen dat God ons altijd nabij is, dragend en behoedend.
Een vredevolle donderdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Wanneer het geloof in jezelf begint te beven, of wanneer iets van buitenaf je innerlijke rust aantast, weet dan dat God juist daar aanwezig is. Hij is bij je in je vragen en in je angst. Jezus gaf na zijn verrijzenis zijn vrede aan zijn leerlingen. Diezelfde vrede schenkt Hij dagelijks aan jou, aan ieder van ons. Laat ons die vrede ontvangen als een rust voor ons eigen hart en als bedding voor ons liefdevolle omgaan met ieder ander.