zondag 1 in de advent - A

PELGRIMAGE VAN HET LICHT

Tekst overweging: Kris

De Kerk biedt ons elk jaar een retraite aan van vier weken als voorbereiding op Kerstmis. Deze weken vormen een tijd waarin we worden meegenomen in een innerlijk proces, een groeibeweging die richting geeft aan het leven. De liturgie, het persoonlijk gebed en het gemeenschappelijk vieren openen een ruimte waarin ons hart zich kan vormen met het oog op de komst van Christus. De advent is een soort innerlijke pelgrimage die we met elkaar maken, gedragen door het verlangen om dichter te groeien naar het licht dat in Bethlehem zal stralen.

Bij elke pelgrimage hoort een lied dat de weg begeleidt. Wanneer we vandaag luisteren naar de gezongen psalm 122, horen we de vreugde van mensen die naar Jeruzalem trekken. De bede om vrede klinkt als een diepe hartenwens die nooit aan actualiteit verliest. De psalm zingt over een gemeenschap die onderweg is naar een plaats waar gerechtigheid bloeit en waar de naam van God centraal staat. Wie deze woorden laat binnenkomen, voelt hoe de vreugde van de pelgrims samengaat met hun hunkering naar vrede en veiligheid. Het is het lied van mensen die hun stappen richten naar een stad die symbool staat voor Gods nabijheid.

De lezingen van deze eerste adventszondag zijn naar inhoud zeer gepast als start van onze pelgrimage. Jesaja schildert een toekomst waarin volken samenkomen bij God om zich te laten vormen door zijn onderricht. Zijn visioen wekt vertrouwen en nodigt uit om een weg van vrede en gerechtigheid te gaan: zwaarden omsmeden tot ploegijzers, speren tot snoeimessen. Paulus roept op om wakker te worden in het licht van Christus. Gedaan met duistere praktijken, maar je leven omgorden met Gods licht, omkleed met Christus zelf. Het evangelie laat zien hoe belangrijk aandacht is voor het moment waarop de Heer komt, of dat nu gebeurt op het einde der tijden, op het moment van ons aardse sterven, in de loop van de dag in ons concrete leven, of met het komende Kerstfeest. Zijn we klaar? Zijn we wakker? Dat is de vraag.

Een pelgrimage zoals deze adventstijd heeft heel zeker te maken met vroomheid, met je af en toe terugtrekken in jezelf om, los van de drukte van het dagelijks bestaan, in alle rust je te geven aan de inhoud waartoe de advent uitnodigt. Zeker doen! Alleen maar aan te raden! Laten we er tegelijk over waken dat het geen pelgrimage wordt waarin het enkel om het ik draait, gedragen door een zelfgerichte vroomheid waarin we een sfeertje scheppen dat eindigt in een soort religieuze zelfbevrediging. Om die valkuil te vermijden helpt het om de geestelijke aandacht waarover Paulus en het evangelie spreken te beleven in het concrete dagelijks leven. Je omgorden met de Heer, afstand nemen van donkere praktijken en waakzaam zijn voor zijn komst mogen geen intenties blijven van het hart. Ze vragen om gestalte in ons dagelijks leven. Juist deze aandacht en belichaming in het concrete zullen ons klaar maken voor de genade van kerstdag, waarop we liturgisch de komst van Christus in de wereld vieren. Jezus nu reeds zien in iedere mens die we ontmoeten, Hem in die mens beminnen, vormt het hart van de pelgrimage. Het is de innerlijke omvorming toelaten en belichamen waartoe de advent oproept. De komst van Christus krijgt daardoor een plaats in ons concrete handelen.

Mogen deze eerste zondag van de advent een goede start zijn op onze pelgrimage naar het licht van Christus. Mogen vreugde, aandacht en vrede onze stappen dragen. Nogmaals een zalige adventstijd voor jullie allen!

Laten we bidden

Heer Jezus
open ons hart voor uw licht
dat opgaat in deze advent.
Leid onze stappen
op de weg die naar U voert.
Maak ons aandachtig
voor uw nabijheid
in elke mens die wij ontmoeten.
Vul ons met vrede
en moge ons leven uw komst weerspiegelen.
In uw naam.
Amen.

Geliefde mensen, moge deze advent ons tot pelgrims van hoop maken, levend in het vertrouwen dat de Geest ons van binnenuit onze tocht zal leiden.
Een mooie zondag!
kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe staat het met onze innerlijke alertheid? Richt zij zich enkel op het verlangen naar Kerstmis, of groeit zij nu al uit in de wijze waarop wij leven, handelen en omgaan met de mensen die ons zijn toevertrouwd?