vrijdag in week 22 door het jaar

DE RADICALITEIT VAN JEZUS' LIEFDE VRAAGT RUIMTE VOOR VERNIEUWING

Tekst overweging: Kris

Het evangelie van vandaag toont ons een confrontatie tussen Jezus en de religieuze leiders. Zij ergeren zich eraan dat zijn leerlingen niet vasten en bidden zoals andere vrome groepen dat doen. In hun ogen ontbreekt de ernst die bij de dienst aan God hoort.

Jezus antwoordt met het beeld van de bruidegom. Zijn aanwezigheid is een feest, zoals een bruiloft vol vreugde en overvloed. Wanneer de bruidegom wordt weggenomen, zal er gevast worden. Maar nu Hij hier is, breekt de nieuwheid aan: Gods nabijheid wekt leven.

Jezus spreekt in twee gelijkenissen waarmee Hij die nieuwheid verduidelijkt.

De eerste gelijkenis gaat over een nieuwe lap stof op een oude mantel. Nieuwe, ongekrompen stof krimpt nog, en zou een oud kleed alleen maar verder doen scheuren. Het nieuwe kan dus niet dienen om het oude te herstellen. Daarmee maakt Jezus duidelijk dat zijn boodschap niet zomaar een toevoeging is aan bestaande systemen, maar een nieuwe werkelijkheid die niet te reduceren is tot oplapwerk. Tegelijk is Hij geen breuk met wat voorafging: Hij is de vervulling van de Wet en de Profeten, zoals Hij zelf zegt in Matteüs 5,17.

De tweede gelijkenis gaat over jonge wijn en oude zakken. In Jezus’ tijd werden geitenhuiden gebruikt om wijn in te bewaren. Nieuwe wijn gist nog en zet uit; alleen soepele, nieuwe zakken kunnen die spanning verdragen. Oude zakken, al verstijfd door gebruik, barsten open en verliezen zowel de wijn als zichzelf. Zo maakt Jezus duidelijk dat zijn evangelie een nieuwe innerlijke gestalte vraagt: een hart dat bereid is zich te openen en te groeien. Wie vastzit in starheid en verstarring, kan de levenskracht van het evangelie niet opnemen.

Het gaat hier niet om het afschrijven van wat vroeger was, maar om de radicaliteit van Gods liefde binnen te laten. Dat betekent barmhartigheid die sterker is dan oordeel. Dat betekent vergeving die muren afbreekt. Dat betekent liefde die zichzelf schenkt, geweldloos en dienstbaar.

Jezus weet dat zijn vernieuwing weerstand oproept. Wie oude wijn gewend is, verlangt vaak niet naar nieuwe. Toch maakt Hij duidelijk dat de nieuwe wijn van zijn boodschap ruimte nodig heeft, en dat alleen een open hart de frisheid van het evangelie kan ontvangen.

De eerste lezing uit de brief aan de Kolossenzen bezingt de radicaliteit van Jezus. Het is een vroege christelijke hymne die nog steeds klinkt in de vespers van woensdag in het getijdengebed. Christus is het beeld van de onzichtbare God, in Hem is alles geschapen, in Hem woont de volheid, door Hem is alles verzoend.

Daarmee belijdt de Kerk dat de nieuwheid van Jezus niet alleen toenmalig was, maar blijvend. Hij is het Hoofd van de Kerk, de Eerstgeborene van de doden, en door zijn kruis bracht Hij verzoening en schenkt Hij vrede.

Vandaag worden wij uitgenodigd om deze radicaliteit te omhelzen als weg naar leven. Een weg van barmhartigheid en vergeving. Een weg van liefde die zichzelf geeft. Een weg van vreugde waarin ons bestaan een antwoord wordt op de liefde die ons draagt. Dit alles in naam van Christus.

Laten we bidden

Heer Jezus, bron van nieuw begin,
U nodigt ons uit tot vreugde en overvloed.
U opent wegen die wij zelf niet vinden
U schenkt de wijn die ons hart verfrist.

Maak ons ontvankelijk voor uw woord,
breek onze geslotenheid open.
Moge ons leven doordrongen zijn van uw liefde
zodat wij U beantwoorden met ons hele bestaan.

Om deze genade bidden wij U,
vandaag en alle dagen van ons leven.
Amen.

Geliefde mensen, laten we ons openen voor de vernieuwende kracht van Jezus’ liefde die ons tot vrede en vreugde voert.
Zegen over deze vrijdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Waar grijpen wij in ons leven telkens terug naar het oude vertrouwde, alsof dat ons zekerheid geeft? Welke angst houdt ons tegen om de nieuwheid van Jezus’ liefde toe te laten? Zijn radicaliteit schrikt soms af, omdat zij ons uit onze gewoonten haalt. Toch is juist daar de plaats waar Hij ons vernieuwt en leven schenkt.