dinsdag in week 2 van de advent

DE STRONK VAN ISAÏ VANDAAG

Tekst overweging: Kris

In de voorbije weekendkrant van De Morgen stond een lang interview met psychiater en schrijver Dirk De Wachter. Hij sprak er over zijn nieuwe boek en over het belang van leren wachten. In dat gesprek schetste hij hoe de laatste vijftien jaar de kenmerken van wat hij “een borderlinemaatschappij” noemt sterker voelbaar zijn geworden: meer spanning, meer snelheid, minder echte dialoog. Dat klinkt zorgelijk, zeker in tijden waarin veel mensen zich afvragen waar het met de wereld naartoe gaat.
De Wachter blijft nochtans niet hangen in doemdenken. Hij verwees naar de geschiedenis en naar de kracht van mensen die zorg dragen voor elkaar. Die houding noemt hij hoopvol, een manier van kijken die toekomst mogelijk maakt. “Ik ben een vooruitgangsdenker, dus ik ben er zeker van dat het goedkomt,” zo zei hij.

Wat we niet gaan doen is De Wachter op één lijn zetten met de profeet Jesaja. Toch raakt zijn vertrouwen aan iets dat vandaag in de eerste lezing oplicht. Jesaja spreekt tot een volk dat leeft in onrustige tijden waarin — net als vandaag — mensen zich afvragen waar het allemaal naartoe gaat. Jesaja kiest voor het beeld van een stronk: een stuk boom dat geen functie meer heeft en dat mensen normaal gezien zouden uitgraven of verbranden. Hij gebruikt het om te zeggen dat God in zo’n restje leven kan leggen. Een scheut groeit waar niemand het verwacht. Het spreekt voor zich dat hij hier profeteerde over de komst van Christus. Maar laten we het toch ook maar lezen tegen de achtergrond van onze wereld vandaag. In een tijd waar velen zich afvragen: “Hoe moeten we verder met deze wereld?” kan het beeld van de stronk heel actueel zijn.

Laten we - net als De Wachter - toch vooral geen doemdenkers worden die alles donker kleuren. Laat ons het beeld van de stronk actualiseren door zelf kleine tekenen van nieuw leven te worden, gevoed door Christus die de ware Scheut is. Mogen wij als christenen, in eenheid met de Heer, elkaar dragen en bemoedigen, zodat er nieuw leven oplicht midden in een wereld die vaak donker kleurt en waar mensen hoofd en hart laten hangen.

Laat ons - in de Heer - mensen worden die woorden spreken van troost, die stappen zetten naar verzoening, die daden stellen van liefde en barmhartigheid. Misschien zijn het kleine dingen, maar precies in zulke bewegingen wordt iets zichtbaar van Gods toekomst. Jesaja zou vandaag misschien zeggen: kijk naar de plekken waar niemand nog toekomst verwacht, en ga daar staan, maak God zichtbaar.

“Gelukkig de ogen die zien wat jullie zien,” zegt Jezus vandaag. Hij duidde hiermee op zichzelf. Maar - en dit hoeft geen pretentieuze gedachte te zijn - we zouden dit ook over onszelf moeten kunnen zeggen: gelukkig de wereld die mensen kent die geloven in een betere toekomst, mensen die bereid zijn Gods liefde te tonen door een leven te leiden dat een afspiegeling is van zijn goedheid.

Moge het visioen van Jesaja vandaag door ons heen werkelijkheid worden.

Laten we bidden

Goede God,
uit de stronk die dor leek
hebt U Christus laten ontkiemen,
de Scheut die leven bracht en brengt
aan een wereld vol onrust.
Wij danken U dat wij uit Hem mogen leven
als vruchten van zijn aanwezigheid.
Laat in ons groeien wat Hij heeft gezaaid:
barmhartigheid en vrede.
Blijf ons vormen naar zijn gelaat,
opdat zijn licht verder mag stralen
door ons leven heen.
In zijn naam.
Amen.

Geliefde mensen, mogen wij zelf een teken worden van het nieuwe dat God tot leven brengt - in, door en met de Heer.
Een vredevolle dinsdag,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Kan je het beeld van de stronk van Isaï op je eigen leven leggen? Niet omdat wij zelf de nieuwe scheut zouden zijn, maar omdat wij als gelovigen geroepen zijn te leven uit die ene Scheut die Christus is. Vanuit Hem mogen wij vruchten dragen die hoop en toekomst zichtbaar maken.