4 januari

KOM EN ZIE
(Bij Joh 1, 35-42)

Het evangelie van vandaag spreekt ons over een hele beweging van drie mensen wat betreft het volgen van de Heer. Na het aanwijzen van de Heer door Johannes gingen twee van zijn leerlingen naar Jezus toe, die hen de vraag stelde: 'Wat zoeken jullie?'. Waarop ze Hem antwoordden met een tegenvraag: 'Waar verblijft U?'. Daarop nodigt Jezus hen uit te komen kijken: ‘Kom maar mee, dan zul je het zien.’ Eén van die twee, Andreas, ging na zijn verblijf bij de Heer zijn broer Simon opzoeken die hem sprak over Jezus. We weten dat ook Simon volgeling werd van de Heer.

Laten we de beweging van deze mensen eens spiegelen op ons eigen leven.

Johannes de doper wijst Jezus aan. We hebben zo'n mensen, of situaties nodig. Want zo vaak zijn we blind voor Hem die dikwijls midden onder ons aanwezig is zonder Hem te zien (cfr Joh 1, 26). We hebben aanwijzingen in het leven nodig. Wie aandachtig leeft voor deze aanwijzingen zal deze ook zien. Wie deze aanwijzingen liefheeft en koestert zal ongetwijfeld bij de Heer terechtkomen. Er zijn mensen die ons de Heer aanwijzen. Maar ook het Woord doet dit en de héle liturgie. De armen spreken ons van Jezus. Of situaties die vragen om vergeving en verzoening kunnen ons tot bij Jezus brengen. Het komt erop aan aandachtig te zijn voor de vele wegwijzers naar Jezus toe; wegwijzers ons geschonken door het Leven zelf.

En dan begint het volgen van de Heer. Dit mogen we gerust de heilige Geest noemen die ons van binnenuit in beweging zet. Hij doet ons verlangen naar iets wat we nog niet kennen. De Geest enthousiasmeert ons van binnenuit op zoek te gaan naar Iemand die ons trekt. Die Iemand - Jezus zelf - zal ons op een of andere wijze aanspreken. Hij zal ons aanspreken op onze verlangens: 'Wat zoeken jullie?' En geef maar een antwoord als je niet echt weet wat je zoekt ... niet gemakkelijk. Zo verging het die twee leerlingen van Johannes, maar zo gaat het ook dikwijls met ons. Vaak geen woorden als het gaat over diepere levensvragen of innerlijke zoektochten.
Dan maar meteen een tegenvraag (ook ingegeven door de Geest): 'Waar verblijft U?' En dat is nu ook meteen wat de Heer wou horen. Want nu kan Hij hen - op hun eigen woord - uitnodigen naar de plaats waar Hij verblijft.

We mogen over deze uitnodiging niet al te snel heen lezen. Het is voor onze twee leerlingen van wezensbelang: gaan kijken waar de Heer verblijft. En dat geldt natuurlijk ook voor ons. We kunnen nog met zoveel verlangens en vragen blijven rondlopen als we willen ... op een bepaald ogenblik zullen we moeten ingaan op de uitnodiging van de Heer te komen kijken waar Hij verblijft.

Dat 'kijken' zal ons tot twee inzichten brengen.
Een eerste inzicht is de blijde realiteit dat de Heer te vinden is in onszelf. We hoeven maar naar onze diepste binnenkant te kijken en we zullen de Heer ontwaren. In ons allen is Jezus te allen tijde aanwezig. Of we Hem nu herkennen of niet ... Hij is er. En wel altijd. Dus gaan 'kijken' waar de Heer zich ophoudt, is op de eerste plaats kijken diep in jezelf. Dáár zul je Hem ontmoeten. Dáár zul je van Hem ontvangen. Dáár mag je van Hem drinken.
Het is de kern van je ziel waar Hij jou deelgenoot wil maken van zijn liefde. Deze innerlijke plek, dit geheimvol gebeuren, is van onschatbare waarde. Het is het hart van ons christenzijn. Bedoeling is voortdurend af te dalen naar deze heilige plek om het feest van eenwording te kunnen laten gebeuren.
Vaak moeten we eerst van onze troon komen om deelgenoot te kunnen worden van dit innerlijk feest. Het is de weg, of de bekering, van hoogmoed naar nederigheid.

Een tweede inzicht als gevolg van ons kijken waar de Heer verblijft, zal ons brengen in het dagelijks leven. Jezus aanwezig zien, en Hem ontmoeten, in het alledaagse. In de mensen ons vandaag gegeven, in de armen langs de kant van de weg, in de zieke die bedelt om bezoek, in de vluchteling op zoek naar een thuis, in het ongeboren leven dat vraagt gedragen te worden, in de stervende die van binnenuit smeekt naar gebed, in situaties die daadwerkelijke stappen vragen naar verzoening. We mogen de Heer ontmoeten doorheen zoveel mensen en situaties.
Dus ... laten we gaan kijken. Laat ons verwonderd zijn over Gods aanwezigheid in situaties en mensen. En laten we ons engageren wat betreft het handen en voeten geven aan zijn liefde.

Interessant om zien is dat één van de twee leerlingen bij Jezus blijft. Er wordt niets meer over hem gezegd. Hij blijft schijnbaar bij Jezus, verborgen voor de wereld. En dan denk ik aan onze vele monniken en monialen wereldwijd die in de stilte van abdijen en kloosters de Kerk en de wereld dragen door hun gebed en offer. Zij zijn van onschatbare waarde voor het leven in, en het welzijn van, de wereld.

Andreas echter ging naar zijn broer Simon om hem te spreken over Jezus. De ontmoeting met de Heer heeft Andreas zo vervuld dat hij niet anders kon dan zijn broer te gaan opzoeken. Vanuit een innerlijk vuur (lees: godsontmoeting) de Heer uitdragen. Behoort het niet wezenlijk tot onze christelijke roeping? Vanuit een innerlijke gedrevenheid zullen we niet anders kunnen dan getuigenis af te leggen van de Heer. Ieder naar zijn of haar roeping met zijn of haar gaven.

Wat een prachtige beweging toch van deze mensen uit het evangelie van vandaag. Zo rijk wanneer we het spiegelen aan ons eigen leven.
Laten we dagelijks drinken van Gods Woord. Laten we het contempleren. En moge alzo het Woord tot leven komen in ieder van ons.

Laten we bidden

Heer Jezus,
wij danken U omdat U ook ons uitnodigt
te komen kijken waar U verblijft.
Moge dit kijken leiden
tot een ware godsontmoeting
die ons op weg zet
onze diepste roeping te ontdekken,
én te gaan.
In uw naam.
Amen.

Een mooie donderdag.
Met een genegen groet,
kris