vrijdag na aswoensdag

MIJN LICHAAM VOOR U GEGEVEN
(Bij Jes 58, 6-7)

Is dit niet het vasten dat Ik verkies: misdadige ketenen losmaken, de banden van het juk ontbinden, de verdrukten bevrijden, en ieder juk breken? Is het niet: je brood delen met de hongerige, onderdak bieden aan armen zonder huis, iemand kleden die naakt is, je bekommeren om je medemensen?

In geen mis te verstane woorden spreekt Jesaja over het vasten waar het voor God om te doen is, namelijk: je bekommeren om je medemens. Da's heldere taal.
Heel vaak denken wij - wanneer we over vasten spreken - aan een wijze van leven waar we gedurende een bepaalde tijd een zekere soberheid aan de dag leggen, of onze eetgewoonten aanpassen, of meer en intenser gaan bidden, ... Dingen die in wezen goed zijn. Jesaja ontkent dit ook niet. Ze zijn bijzonder heilzaam wat betreft onze relatie met God én medemens. Maar in wezen gaat het bij vasten om een verandering van het hart, een be-kering zeg maar. Namelijk een (nieuw) leven gaan leiden gericht op de liefde. En dan kom je automatisch bij de medemens. En vooral die medemens die - onder welke vorm ook - zorg vraagt. En in zekere zin - zo mogen we stellen - zijn we dat allemaal.

In een podcast met Roger Burggraeve hoorde ik eergisteren nog dat heel het Bijbelboek in wezen een boek is dat gaat over - en uitnodigt tot - verbinding met de medemens. God is een God van relatie, zowel binnen zijn Drie-ene liefde alsook naar de mens toe. Jezus is gekomen om met de mensheid in relatie te treden. En daar wij geroepen zijn Christus in ons te dragen en vanuit Hem te leven, zijn wij dus geroepen om met elkaar in relatie te treden.
Burggraeve verwees naar de eucharistie waar Jezus zegt: 'Dit is mijn lichaam voor u gegeven'. Wanneer wij de communie nuttigen, mogen wij - in eenheid met Christus - dus ook zeggen tot elkaar en tot ieder medemens: 'Dit is mijn lichaam voor u gegeven'. Relatie dus. Er zijn voor de ander.
Wie hier niet aan voldoet, doet eigenlijk afbreuk aan zijn mens-zijn. Want de mens is geroepen in verbinding te treden met de medemens. Geen cocooning in jezelf met heilige boekjes en mooie gebeden. Nee, gebed, om vanuit je godsontmoeting in relatie te treden met de medemens.

De Bijbel leert ons dat God een bijzondere liefde had en heeft voor de armen en al wat broos is in deze wereld. Dat lezen we zowel in het Oude als in het Nieuwe Testament. Jezus heeft er niet enkel vaak over gesproken maar Hij heeft het ook in de daad belichaamd. En in de brieven van Paulus en de anderen, wordt er vaak naar verwezen.
Als christenen, als Kerk, zouden we aan de kant van de armen moeten staan. Niet enkel met woorden en intenties, maar vooral in de daad. Ik denk dat we het méér moeten doen dan dat we het nu doen. De Kerk zou niet alléén een zeer mooie en krachtige getuigenis zijn van de goedheid van God, maar ze zou ook daadwerkelijk het Koninkrijk Gods aanwezig stellen, zowel onder de kerktoren alsook in de periferie van onze samenlevingen wereldwijd.

Laten we bidden

Goede Vader,
moge deze vastentijd
ons tot nieuwe mensen maken,
die, vanuit uw aanwezigheid in Christus,
oog, oor en hart hebben
voor de armen
en voor al wat broos is
in deze wereld.
Niet enkel in de intentie,
maar belevend in de daad.
Door Christus, onze Heer.
Amen.

Moge het Woord uit Jesaja ons te diepste bezielen en aanzetten tot een leven aan en voor elkaar gegeven.
Een mooie vrijdag voor ieder van jullie.
Met een genegen groet, kris

---

Vragen om mee op weg te gaan

Heeft mijn vasten tot gevolg dat mijn hart zich vernieuwt, en wel zo dat het me stuwt naar de medemens?

'Dit is mijn lichaam voor u gegeven'. Kan ik dit - vanuit Christus - ook zijn voor ieder medemens?

Volg ik voldoende Jezus in zijn voorliefde voor de armen en al wat broos is rondom mij?