zaterdag in week 4 door het jaar

OVER HET BELANG VAN RUST EN VERSTILLING
(Bij Mc 6, 30-31)

Vandaag horen we Jezus zeggen tot de leerlingen: ‘Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten.’

Wanneer je een stilte-retraite gaat volgen in een of andere abdij, dan liggen - bij wijze van welkom - zeer dikwijls deze woorden op je te wachten op je kamer. Abdijen zijn dan ook plekken waar je zowel fysiek als geestelijk grondig tot rust kan komen. En ook al ben je beslist niet de enige gast, en zijn er de monniken of monialen, in een abdij ga je de eenzaamheid en de stilte in. Dat is niet alleen zalig, maar - naar het woord van de Heer - ook af en toe nodig.

Eenzaamheid, stilte, rust ... het heeft iets van een woestijn, een soort 'niets' waar enkel jij bent. En natuurlijk Jezus. Jij en Hem. Verder geen verstrooiingen; geen lawaai, geklets, tv, pc, smartphone, ... enkel jij en Jezus. Voor wie innerlijk die eenzaamheid écht ingaat is dat best confronterend. Je kunt namelijk niet buiten Hem. Je zit als het ware op elkaars schoot en er is niemand anders om naar te kijken of om mee te praten. Enkel Jezus en jezelf.

Wat jezelf betreft: de eenzaamheid verplicht je naar jezelf te kijken, je binnenkant, je zonnige maar ook je duistere kantjes, je verslavingen, je zonden of je neigingen daartoe.
Wat Jezus betreft: die kijkt met je mee. Meer: Hij doet je kijken. Samen met Hem kijk je naar de mooie zonnige kant van je leven waarin je het klaarspeelt God alle eer te brengen door Hem lief te hebben en deze te belichamen naar hen die je gegeven zijn. Met Hem, in Hem, ben je dankbaar voor al dat gegevene. Maar Jezus leert je ook in diepe confrontatie te gaan met je donkere binnenkant, wat niet gemakkelijk is. Hij laat je je duistere plekjes zien, wat lastig is of zelfs pijn doet. Belangrijk om weten is: Hij laat je daarbij niet alleen, maar Hij doet dat samen met jou. De lastigheid, de pijn, vervult Hij met zijn barmhartigheid, wachtend tot jij je hart geeft aan Hem opdat Hij je duistere kantjes kan ombuigen naar zijn Gods licht.

Je kan zeggen: moet ik daarvoor nu naar een abdij? Deze stilte en eenzaamheid ingaan kan ik toch ook thuis? Ja tuurlijk, dat kan je zeker thuis. Zalig zij, zou ik zeggen, die daarvoor met regelmaat de tijd kunnen maken en de discipline kunnen opbrengen om niet weg te lopen van een welbepaalde stilte-tijd. Toch hoor je van vele mensen dat ze verlangen naar een dergelijke tijd, maar de agenda of de drukte van het leven laten dat niet toe. Daarom denk ik dat het goed is om af en toe echt enkele dagen jezelf de tijd te gunnen om naar een plaats te gaan waar je werkelijk de stilte en de eenzaamheid kan ingaan. En doorgaans zijn abdijen of kloosters daarvoor zeer gezegende plaatsen. Ze zijn als religieuze haarden in onze samenleving waar we onze ziel aan mogen komen warmen, om rust en heling te vinden naar geest en lichaam, gedragen door het gemeenschappelijk en persoonlijk gebed.

Laten we bidden

Vader,
moge de heilige Geest ons aanzetten
met regelmaat naar een eenzame plaats te trekken
waar wij met Jezus alleen kunnen zijn.
Om van Hem te ontvangen,
naar Hem te luisteren,
van U te drinken.
Mogen wij zo groeien in ons mens-zijn,
in onze overgave aan U,
in onze roeping uw liefde te worden.
Door Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.

Een mooi weekend - met de nodige verstilling - voor ieder van jullie.
Genegen, kris