donderdag na aswoensdag

KIEZEN VOOR HET LEVEN
(Bij Deut 30, 15-20)

Als u God de rug toekeert en weigert te luisteren, als u zich ertoe laat verleiden neer te knielen voor andere goden en die te vereren, dan zeg ik u op voorhand dat u te gronde zult gaan. (…) U staat voor de keuze tussen leven en dood, tussen zegen en vloek. Kies voor het leven, voor uw eigen toekomst en die van uw nakomelingen, door de Heer, uw God, lief te hebben, Hem te gehoorzamen en Hem toegedaan te blijven.
Zo beluisteren we vandaag Mozes in het boek Deuteronomium.

De Heer in jezelf niet toelaten leidt vaak tot het neerknielen voor andere goden. Dit zien we in de grote wereld rondom ons, dit zien we in ons zelf. Of beter gezegd: we zien dit vaak dééls, doorgaans niet niet ten volle.

Heel dikwijls is het duidelijk dat we afgoden vereren; het is als het ware zichtbaar in ons leven. Ik denk aan de afgod van de sport. Uiteraard is er niets verkeerd aan sport, maar het kan je zó in beslag nemen dat het je weerhoudt Gods weg te gaan. Ik denk aan seksualiteitsbeleving. Ook dát is een mooi gebeuren tussen geliefden, maar zoals iedereen weet kent dit vaak uitspattingen die ons van het mooie van de seksualiteit wegtrekken. Ik denk aan vele vormen van agressie naar partner of kinderen toe, aan alcoholverslaving, en zo meer. Het zijn zichtbare afgoden.

Maar heel vaak zit het neerknielen voor afgoden geniepig weggedoken in hele kleine zaken, waar we ons amper of zelfs niet bewust van zijn. Neiging tot roddel, hoogmoed, narcistische trekjes, egoïsme, hebberigheid, ijdeltuiterij, enzovoort. Afgodjes waar we maar al te dikwijls – en soms zelfs graag – voor knielen. Vaak bepalen ze ons leven en zijn ze zelfs een stuk van ons zogenaamd karakter geworden. Soms zijn we ons daarvan bewust, maar vaak ook niet. Onzichtbaar sluimerend zijn ze aanwezig en bepalen onze manier van leven en omgang met anderen méér dan we vermoeden.

Het is des mensen. Geen enkel mens – laat je niets wijsmaken – is hier vrij van; ook al zal de ene hier meer last van hebben dan de andere.

Zelfkennis is dé sleutel bij uitstek om hiervan bevrijd te geraken. Niet door die zelfkennis in eigen handen te nemen. En hoe belangrijk het ‘goede gesprek’ daarover met een derde ook kan zijn; ook dát is niet altijd verhelderend, laat staan zaligmakend. We moeten hier spreken over de gave van onderscheid; het ‘onderscheiden van de geesten’ zoals men dat dan noemt.

Het kunnen maken van ‘onderscheid van geesten’ is een gave van de heilige Geest. We lezen dat onder andere in 1 Kor 12, 10. Het betekent iets van binnenuit inzien, begrijpen door de genade van de heilige Geest. Je leert ‘aanvoelen’ wat van God komt en wat niet. Je leert onderscheiden. Dit is bijzonder belangrijk wat betreft onze innerlijke groei. Wie nooit geleerd heeft onderscheid te maken op het domein van z’n innerlijk leven, zal moeilijk Gods weg vinden, laat staan bewandelen.

Van belang is, zoals gisteren hier ook al gezegd is, tijd te maken en nemen voor stil gebed. Trachten in de liefde van de Geest stil verwijlen bij de Heer, je handen en hart geopend. Rustig inwendig kijken naar Jezus. Je geen zorgen maken wanneer je afgeleid raakt. Gewoon rustig de draad dan weer opnemen en opnieuw ‘kijken’ naar de Heer; steeds opnieuw, je geen zorgen makend. Heet Hem welkom. Kijk naar zijn liefdevolle blik. Kijk in zijn ogen. Laat je aanraken door Hem. Drink van zijn liefde. Ontvang zijn vrede. En meer dan we vermoeden omhelst Hij ons – in de Geest – met de gave van onderscheid. Langzaam maar zeker, doorheen het groeien in stilte en tijd, zullen we aanvoelen welke afgodjes ons van God verwijderen en welke weg we dan wél moeten gaan.

Het zal confronterend zijn. Misschien ook pijnlijk. Maar dan, geliefde mensen, niet weglopen is de boodschap. Rustig laten gebeuren. De stilte en de tijd blijven omarmen. De Heer zijn werk laten doen. Laat toe dat Hij je aanraakt. Het zal een aanraking worden van diepe heling. Je zwakheid zal – door genade – je sterkte worden, omdat je Gods barmhartigheid hebt welkom geheten in de wonde van je godsvervreemding.

Mozes noemt dit – in bovenstaand citaat – kiezen tussen leven en dood. Het dienen (al dan niet bewust) van onze afgodjes is kiezen voor de dood. Kiezen om de Heer zó binnen te laten dat Hij je zwakheid steeds meer omvormt naar Gods beeld, is kiezen voor het leven. Paaservaring!

Deze weg ga je, naar de woorden van Mozes, voor uw eigen toekomst en die van uw nakomelingen. Dergelijke bekering is inderdaad geen egotrip. Jezelf, en vele anderen, ook in de toekomst, zullen baat hebben met het ontdekken en gaan van de weg die God met je wil gaan. Een christen is nooit christen voor zichzelf alleen, maar altijd ten bate van het leven in de Kerk, en in wezen van héél de mensengemeenschap.

Laten we bidden

Vader,
geef ons liefde voor stilte en tijd.
Mogen wij daarin tot onderscheiding komen,
om van binnenuit in te zien
waar het op aankomt in ons leven.
Geef ons een helder beeld
van onze afgoden,
en kom dan – in Christus –
aanwezig in de pijn.
Raak ons aan in onze wonde,
genees ons, maak ons weer heel.
In Christus, onze Heer.
Amen.

Moge je gebed vervuld zijn van stille en innige godsontmoeting.
Een mooie donderdag,
kris

---

Vragen om mee te nemen

Zijn er ook in mijn leven afgodjes waar ik - al dan niet bewust - maar al te graag voor kniel?

Ben ik bereid - in Christus - afstand te nemen van deze afgodjes, om werkelijk de ene God, en Hem alleen, te dienen?

Ben ik me ervan bewust als ik kies voor God, dat ik daardoor leven geef aan de Kerk en aan ieder mens die ik ontmoet?