zaterdag in week 1 van de veertigdagentijd

JE VIJAND LIEFHEBBEN
(Bij Mt 5, 43-48)

‘Heb je vijanden lief en bid voor wie jullie vervolgen; alleen dan zijn jullie werkelijk kinderen van je Vader in de hemel.’
Woorden van Jezus vandaag.

Onze vijanden zijn niet enkel zij die wij mogelijk haten, of zij die mogelijk ons haten. Het gaat - min of meer - om ál die mensen die in hun houding naar ons toe lastig zijn. Of beter gezegd: lastig overkomen. Ze beuken in tegen onze wijze van zijn, onze manier van liefhebben. Ze passen niet in ons plaatje. Eigenlijk zijn we ze vaak liever kwijt dan rijk.

In de intentie willen we hen misschien graag zien, maar het lukt ons niet, vaak klein als we zijn in het liefhebben. De ander beminnen terwijl hij of zij naar ons gevoel ons het leven lastig maakt, is dan ook verre van evident.

Laat je niets wijsmaken. Liefde is dan ook niet evident.

Met de oproep 'je vijand lief te hebben' legt Jezus de lat wel zéér hoog. Wat kan Hij bij momenten toch veeleisend zijn. Niet? En vooral ook storend. En ook snijdend. Met enkele woorden is Hij in staat heel onze binnenkant overhoop te gooien.

God-zij-dank, zou ik zeggen. Ja, God-zij-dank!

Het Woord komt inderdaad soms snijdend binnen. Paulus heeft gelijk waar hij schrijft in de brief aan de Hebreeën:‘Het Woord van God is levend en krachtig, en scherper dan een tweesnijdend zwaard: het dringt diep door tot waar ziel en geest, been en merg elkaar raken, en het is in staat de opvattingen en gedachten van het hart te ontleden.’ (Hebr 4, 12) Wie het Woord als Gods Woord in zijn hart ontvangt zal heel vaak in aanraking komen met een bepaalde manier van doen die je je doorheen de tijd eigen hebt gemaakt, en zelfs normaal bent gaan vinden. Het Woord ontmaskert de leugen. Het brengt je in innerlijk conflict. En dat is goed, én zalig.

Je kan dan twee zaken doen: Het Woord genadevol werkzaam laten zijn, óf het opzij leggen en rustig verder leven zoals voorheen.

Wie kiest voor het tweede houdt vast aan zijn eigen ‘ik’, zich sluitend voor het Pasen van de Heer. Wie kiest voor het eerste is bereid afstand te nemen van zijn oppervlakkige ‘ik’, de Heer volgend in de school van de liefde zodat z’n meest ware ik tot bloei en leven kan komen.

Je zogenaamde vijanden beminnen zal maar lukken wanneer we inderdaad de genade Gods binnenlaten in ons niet-kunnen. Het is nederig je wonde – veroorzaakt door de genade – beschikbaar stellen voor de de heling die Christus aan je wil doen.

Laat, in die zin, Pasen geen theorie zijn, geen abstractie theologie. Laat het een levend gebeuren zijn diep in jezelf.

Laten we bidden

Goede Vader,
leer ons onze vijanden
ten diepste te beminnen
vanuit de liefde
die U in ons hebt gelegd
en waarmee U ook ons bemint.
Moge Christus het hart zijn
van onze liefde voor ieder.
In zijn naam.
Amen.

Een mooi weekend,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Allemaal hebben we mensen die - in zekere zin - onze 'vijanden' zijn, mensen die ons 'vervolgen'. Bid ik voor hen? Heb ik hen lief?

Kan ik in iedere mens het kind van God zien dat uit zichzelf vraagt bemind te worden, los van het feit of deze 'goed' of 'kwaad' is?