Aswoensdag

VERZOENING MET GOD ... EEN GEBEUREN VAN DE GEEST
(Bij 2 Kor 5, 20 – 6, 2)

Vandaag horen we bij Paulus: 'Namens Christus vragen wij u dringend: laat u met God verzoenen.'

Er staat niet: verzoen je met God. Er staat: Láát je met God verzoenen. Dat is een wezenlijk verschil. Het eerste zegt dat het initiatief, de inzet, de vrucht van dit alles, totaal en alléén van jou afhangt. En natuurlijk moet er de intentie zijn, de juiste ingesteldheid, de openheid, de ontvankelijkheid. In die zin vraagt het zelfs een zeker engagement. Maar in wezen ben jij niet de 'redder' van je bestaan: dat is de Heer zelf, en de Geest die jou in de Heer brengt. De kunst bestaat erin die nederigheid in onszelf aan de dag te leggen die ons in staat zal stellen de Geest ten volle werkzaam te laten zijn. Het is iets dat in jou wil gebeuren.
Onze bijdrage is ons overgeven, ons toevertrouwen, aan wat ons op die moment gegeven wordt.

Het gebed, bijzonder het stille en volgehouden gebed, is de sleutel van dit gebeuren. Het is niet meer is dan de barmhartigheid van God binnenlaten. Want in de stilte, in de dorheid (wat ons gebed vaak is), in de pijn van het onvermogen, wacht God. Hij wacht als een wakende. Tot we ons werpen in zijn zijn. Daarom schrijft Paulus: ‘Wanneer de tijd daarvoor gekomen is, luister Ik naar je, op de dag van de redding help Ik je.’ Het zal een paasgebeuren worden, en wel ten diepste. De Heer zal ons doen opstaan in zichzelf, ontdaan van elke vorm van hoogmoed.

Ik wens dit feest van barmhartigheid voor ieder van jullie van harte toe!

Laten we bidden

Maria,
graag wijden we deze veertigdagentijd
toe aan U.
Ga ons voor in het gebed,
bid met ons.
Neem ons als uw kinderen bij de hand
en breng ons in de genade van Jezus,
in de wil van de Vader,
in de gloed van de Geest.
Dank u, goede Moeder,
dat u zo bij ons wil zijn.
Amen.

Een genadevolle vastentijd voor ieder van jullie.
Van harte, kris

---

Vragen om mee op weg te gaan

Mag Maria mijn Moeder en gids zijn in deze veertigdagentijd?

Draag ik God in mezelf als de barmhartige Vader die - in Christus - op me wacht tot ik me in zijn armen werp?

Ben ik bereid af te dalen tot die diepte in mezelf waar de Geest mijn gebed en overgave wil stuwen?