dinsdag in week 34 door het jaar

HOPEN ALS TEGENBEWEGING VAN ANGST

Beste mensen, wij staan bijna aan het begin van de advent, de voorbereidingstijd op het kerstfeest.
Op het einde van het kerkelijk jaar krijgen we zware teksten te horen, die vooraf zullen gaan aan de komst van de Mensenzoon.
In het evangelie van vandaag wordt er over tekenen gesproken. Ook de inhoud daarvan is zwaar. De leerlingen worden er onrustig van, willen het naadje van de kous weten: wanneer, en hoe gaat dit gebeuren? Ze zouden het moment en de wijze willen herkennen als het zover zou zijn. Zo duidelijk kan het echter niet uitgelegd worden. Of ze wijzer zijn geworden van de uitleg van Jezus is nog maar de vraag, want er zijn ook tekens die hen kunnen misleiden. Daar waarschuwt Jezus hen voor. Ik denk dat hun onrust alleen maar groter geworden is, want de opsomming van Jezus gaat maar door met de ene verschrikking na de andere. Jezus zegt er ook nog bij dat ze niet alles moeten geloven wat mensen hen wijs willen maken.

Als wij aan Kerstmis denken en aan onze voorbereidingen daarop, dan spelen er andere zaken zoals: waar en hoe gaan we het vieren? Wie nodigen we uit? Naar welke dienst gaan we (al of niet)? Wat zullen we eten of wat zullen we bakken of in huis halen? We denken niet allereerst aan verschrikkingen die ons eerder te wachten staan.

Wat er destijds in de wereld gebeurde lijkt wel enigszins op wat er nu gaande is. In onze tijd zijn er ook oorlogen, en opstanden, en worden huizen, tempels, kantoren, scholen en fabrieken, met de grond gelijk gemaakt. Hele dorpen en steden worden weggevaagd. En de natuur barst in allerlei vormen van vernieling uit, aardbevingen, hongersnood, overstromingen, ziektes, epidemieën.

Hoe kunnen we de ellende die er in de wereld is, combineren met het naderend feest? Laten wij ons angst aanjagen? Worden wij paniekerig? Of is er een bron die onder alle ellende doorstroomt, eeuw na eeuw? En durven wij te graven onder alle puin of er nog leven is? Uiterlijk puin, gepaard met innerlijk puin, in relaties, in ziekte, in je ongelukkig voelen, valse beschuldigingen. Ook dat innerlijk puin heeft met verwoesting en dood te maken.

Hoe kan toch de geboorte van een klein kind daartegen opgewassen zijn? Destijds, bij het begin van onze jaartelling, maar ook nu?

Begrijpen doen we het niet dat dit alles en nog veel meer vooraf ‘moet’ gaan aan dit mooie geboortefeest van een bevrijdende Mensenzoon, een kind, dat onze ellende in vreugde kan doen verkeren. Het lijkt ongeloofwaardig. Zullen het de ‘barensweeën’ zijn?

Laten we knielen, laten we bidden, met een hoopvol uitzicht op andere tijden. Vandaag bidden en overwegen we met in psalm 96 teksten over het koningschap Gods. Zo krachtig als de onheilsberichten zijn, zo krachtig mogen we bidden om de vervulling van alle beloften. Zelfs  juist nog krachtiger.

Wij kennen vanuit ons geloof ook andere tekenen, geen tekenen van onheil, maar tekenen van zegen, van behoud, van verlossing, van bevrijding.
We kunnen wel niet voorkomen dat er vreselijke dingen ook ons te wachten staan. Wel kunnen we met andere tekenen onszelf beschermen. Het zijn juist tekenen die het omgekeerde op het oog hebben

Het gebed is zo’n teken, we kennen het kruisteken. Ik herinner me uit mijn vroegste jeugd dat bij onweer, mijn moeder met een palmtakje, gedoopt in wijwater, door het huis liep om overal een zegenend gebaar te maken, opdat de bliksem niet in zou slaan. Het is een kleine rite, maar het getuigde van een geloof in een God die al onze levens in handen heeft.

Niets blijft wat het is, hoe hevig ook. Elke storm gaat liggen, oorlogen blijven niet duren, overstromingen houden een keer op, zijn tijdelijk.

Het Joodse volk keek bij grote beproevingen, terug hoe bij eerdere onheilstijden het onheil geweken was en hoe de God die destijds het tij keerde, dat nu ook weer zou doen. Ze lieten hun angst los en keerden zich met heel hun hart naar degene die nooit loslaat het werk van zijn handen.

Laten we bidden

Goede Vader van alle mensen, overal ter wereld,
wij willen bidden voor allen
die in rampsituaties terecht zijn gekomen,
opdat ze de moed niet zouden verliezen,
maar al biddend de kracht
en het vertrouwen kunnen behouden
in naam van Jezus, Uw Zoon.
Ook voor onszelf willen we bidden
in Jezus’ naam.
Amen

Beste mensen, wees een teken van hoop, zoek naar de vrede in Hem die vrede is, vandaag en alle dagen.
Ricky

---

Om mee op weg te gaan

Herken je in jezelf dat gebeurtenissen in de wereld, of in je eigen leven je soms bang kunnen maken?

Wat doe je daarmee?

Probeer ze voor God neer te leggen en vraag om moed om zelf een positief teken te mogen zijn in de wereld waarin we leven.