zaterdag in week 33 door het jaar

EEN THUIS VOORBIJ TIJD EN RUIMTE
(Bij Lc 20, 27-40)

In het evangelie van vandaag horen we hoe enkele sadduceeën Jezus proberen te vangen in een discussie over de eeuwigheid: wie met wie verbonden zal zijn in de hemel, en hoe dat allemaal zal functioneren. In plaats van in zichzelf plaats te maken voor het mysterie van het eeuwige leven, probeert men deze werkelijkheid te beperken tot puur menselijke en zeer beperkte overwegingen.

Het eeuwige leven kunnen we niet verwoorden, laat staan vatten. Het is iets wat ons mens-zijn ver overstijgt. Het gaat over een Al waar we beter niet te veel woorden aan verspillen. Dit betekent echter niet dat we er niet over mogen nadenken - integendeel. Het is goed om ermee bezig te zijn. In zekere zin kan en zal het ons huidige leven voeden. Maar we moeten, naar mijn mening, afstand nemen van de neiging om het ‘eeuwige leven’ in al te menselijke vormen te gieten. We mogen er geen concrete voorstellingen van maken. God heeft gewild dat het voor ons menselijke bevattingsvermogen voorlopig verborgen blijft. En dat is goed zo.

Dat het eeuwige leven bestaat, dat mogen we geloven. We mogen leven in het bewustzijn dat het er is. We mogen er zelfs naar uitkijken en ons ermee verbonden weten - heel reëel. Maar laten we het niet proberen in te blikken. Laat het zijn wat het is.

Er zal een samen-zijn zijn van een heel ander niveau dan wij het hier kennen. Of bijvoorbeeld het menselijk huwelijk, zoals we dat hier op aarde beleven, nog zal bestaan, is nog maar de vraag. 'Tot de dood ons scheidt,' zo staat er in de huwelijksliturgie. Het zal er alleszins anders aan toegaan. Het enige wat we (gelovig) weten, is dat we opgenomen zullen worden in het Al, dat we er zelfs deelgenoten van zullen zijn. Maar hoe dat concreet zal zijn ... alleen God weet het, en wij (nog) niet.

En dat is goed. Ja, het is heilzaam om niet alles te 'weten'. Het laat God zijn wie Hij is, en het laat ons mens zijn zoals dat nu voor ons bedoeld is. Wat er na de dood zal zijn … laten we het maar over ons heen laten komen.

Dat we goed en in barmhartigheid ontvangen zullen worden, daarop mogen we vertrouwen. Het geeft een zekere eeuwigheidswaarde aan wat we nu doen. Leven in het licht van de eeuwigheid stuwt ons op een bepaalde manier naar het ‘er-zijn voor de ander.’ Het is alsof de hemel al wenkt in de ander. Ja, liefde en eeuwigheid zijn onzichtbaar met elkaar verbonden.

Laten we bidden

Heer God,
moge de wolk van het niet-weten
ons tot mensen maken
die zich met vreugde overgeven
aan uw aanwezigheid in Christus.
Moge ons doen en laten
geworteld zijn in zijn 'ja' tot U,
zodat wij, geëngageerd in de Liefde,
uw beeld mogen worden.
Laat ons groeien in uw hemel.
Door Christus, onze Heer.
Amen.

Geliefde mensen, het eeuwig leven is geen puzzel om op te lossen, maar een belofte om op te vertrouwen. Moge het ons inspireren tot vreugde en rust.
Een mooi weekend,
kris

---

Om mee op weg te gaan

Hoe kijk ik zelf naar de eeuwigheid? Denk ik aan de 'hemel' als een abstract idee, of voel ik er een diepere verbinding mee in mijn dagelijkse leven?