dinsdag in week 3 advent
God is mens geworden. Hij heeft een menselijke voorgeschiedenis, een geslachtslijst, voorouders, een grootvader, een grootmoeder, een vader, een moeder, al laat de schrijver van de geslachtslijst duidelijk uitkomen, dat die niet zijn echte vader en moeder waren, want Jezus wordt hier niet voorgesteld als het kind van vader Jozef, maar als het kind van Maria die Hem heeft voortgebracht, niet uit kracht van een man, maar uit kracht van de heilige Geest van God: "Jakob verwekte Jozef, de man van Maria. Bij haar (niet uit Jozef) werd Jezus verwekt, die Christus genoemd wordt."
Wat is Hij ons nabij gekomen! En wat een verschil met de andere goden! Israëls God is een god van mensen, de goden der volkeren zijn goden van plaatsen, van plaatselijke heiligdommen: Thebe, Delfi, Babel enzovoort. Jahwe was de God van een nomadenvolk, zonder vaste woonplaats, heen en weer trekkend tussen de vruchtbare beddingen van de Nijl in Egypte en de vruchtbare rivierbeddingen van Tigris en Eufraat in het Oosten. Die andere volkeren waren rijk, want ze hadden beslag kunnen leggen op de meest vruchtbare zones van dat gebied, dat waren de gebieden langs de grote rivieren.
Vergeleken met de goden van die machtige naties was Israëls God maar een minderwaardige gestalte, evenals zijn volk. Maar de zwakheid van deze God was ook zijn kracht of beter de kracht van zijn volk. Want de God van Israël verbond zijn macht en prestige niet aan een plaats, aan een plaatselijk heiligdom, maar aan mensen. Hij was een God van mensen, die zich inzette voor mensen, waar zij ook waren. Israëls God identificeerde zich tegenover Mozes als de God van Abraham, Isaäk en Jakob, de God van uw vaderen: een God van liefde, barmhartigheid, vrede en medeleven, een God die uitnodigt te treden in zijn liefde voor de mensheid.
Nu neemt deze God zelfs een menselijke gestalte aan, voor de volle honderd procent God en voor de volle honderd procent mens: God-mens. Hij heeft zich totaal met ons willen verenigen, opdat ook wij van onze kant ons totaal met Hem zouden verenigen. Wij mogen met Hem aan tafel aanzitten en ons tegoed doen aan zijn Woord en aan zijn zelfgave. Want daarvoor is Hij gekomen, niet om gediend te worden, maar om te dienen, te dienen met zijn leven, tot losprijs voor velen. En wij met Hem.
Laten we verlangend uitkijken naar Gods komst.
Bron overweging: Jan Bots
Wat is Hij ons nabij gekomen! En wat een verschil met de andere goden! Israëls God is een god van mensen, de goden der volkeren zijn goden van plaatsen, van plaatselijke heiligdommen: Thebe, Delfi, Babel enzovoort. Jahwe was de God van een nomadenvolk, zonder vaste woonplaats, heen en weer trekkend tussen de vruchtbare beddingen van de Nijl in Egypte en de vruchtbare rivierbeddingen van Tigris en Eufraat in het Oosten. Die andere volkeren waren rijk, want ze hadden beslag kunnen leggen op de meest vruchtbare zones van dat gebied, dat waren de gebieden langs de grote rivieren.
Vergeleken met de goden van die machtige naties was Israëls God maar een minderwaardige gestalte, evenals zijn volk. Maar de zwakheid van deze God was ook zijn kracht of beter de kracht van zijn volk. Want de God van Israël verbond zijn macht en prestige niet aan een plaats, aan een plaatselijk heiligdom, maar aan mensen. Hij was een God van mensen, die zich inzette voor mensen, waar zij ook waren. Israëls God identificeerde zich tegenover Mozes als de God van Abraham, Isaäk en Jakob, de God van uw vaderen: een God van liefde, barmhartigheid, vrede en medeleven, een God die uitnodigt te treden in zijn liefde voor de mensheid.
Nu neemt deze God zelfs een menselijke gestalte aan, voor de volle honderd procent God en voor de volle honderd procent mens: God-mens. Hij heeft zich totaal met ons willen verenigen, opdat ook wij van onze kant ons totaal met Hem zouden verenigen. Wij mogen met Hem aan tafel aanzitten en ons tegoed doen aan zijn Woord en aan zijn zelfgave. Want daarvoor is Hij gekomen, niet om gediend te worden, maar om te dienen, te dienen met zijn leven, tot losprijs voor velen. En wij met Hem.
Laten we verlangend uitkijken naar Gods komst.
Bron overweging: Jan Bots
De zegen van Jacob over zijn zoon Juda is weer iets prachtigs: ‘Van u zal de scepter niet wijken, de staf niet verdwijnen tussen uw voeten, totdat hij verschijnen zal die hem dragen mag. Hem zijn de volken gehoorzaam’. Op wie is deze zegen meer van toepassing dan op Jezus? Hij is het die regeert met een ijzeren staf (zie het visioen van Sint Jan over de Vrouw en de Draak in Apoc. 12). Aan Hem zijn de volken gehoorzaam. Er is natuurlijk ook verzet tegen Jezus, maar hoeveel mensen uit alle volken en tijden zien in Hem niet hun koning? Geen enkele machthebber op aarde heeft zo’n langdurige aanhang gehad.
BeantwoordenVerwijderenHet evangelie geeft ons de geslachtslijst van Jezus. Hij is de zoon van David en ook van Abraham. Hij staat in die lange traditie van het Godsgeloof in Jahwe, de ene ware God. Mattheus ziet drie maal veertien geslachten. 14 = 2 x 7. 7 is een volmaaktheidsgetal. 14 is het dubbel van 7, dus dubbel volmaakt. En dan nog eens 3 x 14: dat is het toppunt, het hoogtepunt van de geschiedenis. In de volheid van de tijden zond God Zijn Zoon, sprak Hij door Zijn Zoon, zullen we in de dagmis van Kerstmis lezen uit de Hebreeënbrief.
In die geslachtslijst staan vier namen van vrouwen. Het zijn vier buitenbeentjes die de reguliere orde wat verstoren. Tamar was de schoondochter van Juda en ongeweten heeft Juda bij haar twee zonen verwekt, Peres en Zerach, een tweeling (zie Gen. 38). Ruth was een Moabitische, dus een vreemdelinge. De vrouw van Uria, met haar pleegde koning David overspel. En toch heeft God het niet beneden Zijn waardigheid geacht Zijn Zoon Jezus in die zondige of ook met een vreemdelinge vermengde geslachtsboom geboren te laten worden. De vierde vrouw die Mattheus noemt, is Maria. Ook hier is er een hapering in de voortplantingsgeschiedenis. Jezus wordt uit haar geboren, ofschoon Jozef de stamboom verderzet. Mattheus zegt: ‘Jacob was de vader van Jozef, de man van Maria, en uit haar werd geboren Jezus, die Christus wordt genoemd’. Morgen horen we meer daarover.
Addendum:
BeantwoordenVerwijdereneigenlijk is er nog een vijfde vrouwenfiguur in Jezus' geslachtslijst, nl. Rachab. Rachab was de herbergierster , ook wel wat een prostituee, die de verkenners van het beloofde land op zolder verborg en hen door de muur van haar huis die de stad ook afschermde met een koord naar buiten liet. Zie Jozua 2. Het is echter onwaarschijnlijk dat deze Rachab de moeder was van Boaz, omdat er tussen de verkenning van het land onder Jozua en het geboren worden van Boaz, enkele generaties van Rechters liggen. Daarom ook had ik deze Rachab wat over het hoofd gezien. Ik weet echt niet of het hier ook om een ongeoorloofde relatie ging tussen Salmon, de vader van Boaz en deze Rachab. Dat verandert echter niet veel aan mijn betoog van deze morgen: in de stamboom van Jezus zit van alles. Mijn vader zei ooit dat in onze familiestamboom ook van alles zit: priesters en zusters, heel voorname mensen, maar ook charlatans die zelfs in de gevangenis zijn beland. Dat is waarschijnlijk in alle families zo.