maandag in de 6e paasweek

DOORVOELEN IN DE GEEST

Geliefde mensen,
meer dan ooit hebben we de Geest van God nodig om staande te blijven. De Geest immers doet diep in ons dat heilige vuur ontbranden dat ons in gebed doet roepen: ‘Abba Vader’. Het is de Geest die ons in relatie brengt met God, doorheen de Zoon. Net zoals Jezus de Geest nodig had om in de Vader te kunnen blijven, zo hebben ook wij de Geest nodig om in de Heer - en dus in de Vader - te blijven. Het is diezelfde Geest die ons ook zal aanzetten getuigen te zijn.
Dit laatste - zo leert ons het evangelie vandaag - is geen evidentie.

Jezus zegt ons immers dat er vervolging zal plaatsvinden. Hij zegt niet dat de kans bestaat dat dit kan gebeuren; Hij zegt dát het zal gebeuren. Spreekt Hij over de jaren van christenvervolging tijdens de eerste eeuwen? Of spreekt Hij over de christenvervolging van latere tijden? Of heeft Hij het over de vervolging in deze huidige tijd? Spreekt Hij over bepaalde gebieden in de wereld? Of spreekt Hij over vervolging waar ook ter wereld? Wel, ik denk dat Hij over dit alles spreekt. En ook al is de ene tijd de andere niet, en is de ene vervolging niet de andere, in wezen raakt elke vervolging ons állen.
Het ráákt ons tot in ons diepste binnenste. Dit laatste behoort wezenlijk tot ons kerk-zijn; binnen de grenzen van de katholieke gemeenschap, maar ook ver daarbuiten. Het zou zo moeten zijn dat ieder die de liefde Gods in zich draagt en daarom vervolgd wordt, dit ons persoonlijk raakt.
Het is waar dat ieder van ons een individu is, maar het is even waar dat we een gemeenschap vormen. En zoals bij een lichaam het been pijn heeft en daardoor het hele lichaam dit doorvoelt, zo voelen ook wij – als het goed is – pijn wanneer er waar ook ter wereld een mens wordt vervolgd.

Moeten we dan allemaal dagelijks diep lijden? Want altijd wordt er wel ergens ter wereld iemand vervolgd omwille van zijn geloof. Wel, ik denk dat we inderdaad op een of andere wijze dat lijden mee moeten doorvoelen en dragen. Het is de echo van het kruis. Het is mede-lijden met dikwijls heel gewone mensen, vrouwen en mannen, moeders en vaders, religieuzen, anders- en niet-gelovigen, die - op welke wijze ook - vervolging ondergaan.

Het zou echter diep jammer zijn dat dit mee-lijden met de medemens onze vreugde omwille van het evangelie zou beknotten. Het ene mag het andere niet uitsluiten. Lijden (mee-lijden), en evangelische vreugde, gaan - hoe merkwaardig dit ook kan klinken - hand in hand. En dit om de eenvoudige reden dat God gewild heeft dat de dood omwille van de vervolging niet en nooit het laatste woord heeft. Christus heeft het kruis van de vervolging op zich genomen, zelfs met de dood tot gevolg. Maar God heeft gewild dat er een Pasen was. In dit Pasen mogen wij leven, bewegen, bidden, zingen, beminnen. Dit neemt echter niet weg dat het lijden van onze broeders en zusters die vervolgd worden ons niet zou raken. Juist integendeel. Een echte paasmens zal dit lijden, waar ook ter wereld, ten diepste doorvoelen, het biddend dragen, en wel in Christus, zonder daarbij de vrede en de diepe innerlijke vreugde van de opstanding te verliezen.

En daarom is het zo belangrijk dat we de Geest van God in ons dragen. Want buiten de Geest is de mens tot dit laatste niet in staat. Het is de Geest die ons de gave en de kracht zal schenken van het kunnen mede-lijden met de vervolgden, en wel in de Vrede van Pasen. Dit op zich is een heel sterk getuigenis van één van de diepere inhouden van gemeenschapsleven. Dankzij de Geest.

Laten we bidden

Vader,
moge uw heilige Geest
ons vergezellen in ons leven.
Moge Hij het vuur zijn
van onze liefde voor allen,
ver over de grenzen heen
van eigen lokale gemeenschap,
kerk, land of tijd.
Moge onze liefde voor de mensheid
universeel zijn,
haar ontvangend van U,
haar dragend in uw Zoon.
Mogen we als ware broers en zussen
elkaar dragen in lief en leed.
Ten diepste.
In Christus' naam.
Amen.

Een vredevolle maandag voor ieder van u,
kris