dinsdag in de 5e paasweek

Vrede nalaten
Joh 14, 27-31a

Beste mensen,
ouderen onder ons denken zeker, bij het vorderen van hun leeftijd, regelmatig na over hetgeen ze aan hun kinderen of familie of vrienden na kunnen laten als ze zelf overleden zijn. Ze schenken vaak tevoren al dingen: voorwerpen, geld, boeken, kunst enzovoorts. Hoe waardevol ook, het mooiste wat we na kunnen laten is nog altijd het niet-materiële.

Jezus denkt er ook over na wat Hij na kan laten aan de leerlingen, en in feite aan heel de wereld, want Hij is voor het heil van de mensen naar de aarde gekomen.

In het Johannes-evangelie van vandaag horen we: Ik laat jullie vrede na; mijn vrede geef Ik jullie, zoals de wereld die niet geven kan.

Nee de wereld van toen kon dat niet, en de wereld van nu, net zomin.  Hoeveel oorlogen hebben niet gewoed in de loop van eeuwen, en dat gaat altijd maar door. En niet alleen de grote oorlogen.
Vrede is een kracht van Boven, oorlog is een tegenkracht van beneden, een kracht die ontmaskerd zou moeten worden door alle wapenen neer te leggen. Dat is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan. De wapenvoorraad wordt alleen maar aangevuld uit angst dat het eigen dierbare land het onderspit moet delven ten opzichte van een ander land dat niet bereid is de wapenen neer te leggen.
Er is in feite maar één wapen, dat helpen kan. Dat is het ‘wapen’ van de liefde. Waar liefde overheerst spreek je echter niet meer over wapens. Dit zeg ik in één zinnetje, maar de praktijk om gelijktijdig tot wapenstilstand te besluiten is niet zo simpel.

Wat is er gebeurd met de vrede die Jezus na wilde laten? Is daar dan niets van terecht gekomen? Is die geheel verloren gegaan en niet meer terug te winnen? Als we het evangelie van vandaag goed tot ons door laten dringen, dan weten we dat die vrede altijd beschikbaar blijft, want zo staat er: De heerser van deze wereld is al onderweg. Hij heeft geen macht over Mij …

De heerser van de wereld is een ‘splijtzwam’. Door telkens opnieuw te splijten vermenigvuldigt deze zich keer op keer. Je zou dan kunnen denken dat het verloren zaak is voor de vrede die Jezus ons gegeven heeft en wil blijven geven, maar zo staat er: Hij  (de heerser van de wereld) heeft geen macht over Mij. Hij kan uiteindelijk Jezus nooit overwinnen. Hoe kunnen we dat nu geloven?

Een vraag: Hebben jullie in je leven, misschien meerdere keren ervaren dat er rust in jezelf ontstond als je met Hem in verbinding was? Rust, ondanks het feit dat er dingen in je leven allesbehalve harmonieus verliepen: verdriet, boosheid, eenzaamheid, teleurstelling. Zolang je die gevoelens koesterde werd je steeds onrustiger. Toen je ontdekte dat dit niet de weg was, ben je misschien tot totale overgave gekomen, heb je alles losgelaten, ook de opstandigheid tegen je situatie. En is er toen een rust in je neergedaald, een vrede die niet van deze wereld is? Dat is dan het moment geweest waarop die vrede die uit het hart van de Vader en, uit het hart van Jezus stroomde in jou voelbaar werd. Die vrede is altijd beschikbaar. Vrede begint in het klein, in het hart van de individuele mens.

Jezus hield van verhalen. Vaak maakte hij iets duidelijk op een simpele wijze door een verhaal te vertellen. Dat ga ik nu ook doen. Ik heb het ooit ergens gelezen. Het is van onbekende oorsprong.
Een oude man zegt tegen zijn kleinzoon: ‘In ieder mens is een gevecht gaande tussen twee wolven. De ene wolf is boosaardig, jaloers, gemeen enzovoort. De andere wolf is goed, vriendelijk, blij, geduldig en verdraagzaam…' De jongen onderbreekt zijn opa en vraagt: ‘Welke wolf zal het gevecht winnen?’ Zijn opa antwoordt: ‘De wolf die je voedt’.
Einde verhaal. Wij staan, als vrije mensen altijd voor de keuze om ons in te laten met het negatieve, maar zouden in dezelfde tijd iets positiefs kunnen doen. Zowel het een als het ander zal zich vermenigvuldigen.

Bij mijn voordeur hangt een spreuk van de Vietnamese monnikThich Nhat Hanh:

There is no way to Peace,
Peace is the way.

Laten wij bidden met het 19^e eeuws gebed

Heer,
Maak mij een werktuig van uw Vrede.
Laat mij, waar haat is, liefde brengen.
Waar onrecht is, tot vergeving stemmen.
Waar verdeeldheid is, eendracht stichten.
Waar dwaling is, waarheid doen gelden.
Waar twijfel is, geloof vestigen.
Waar wanhoop is, hoop wekken.
Waar duisternis is, licht ontsteken.
Waar droefheid is, vreugde brengen.
Laat me er meer op uit zijn om te troosten,
dan om getroost te worden;
te begrijpen, dan om begrepen te worden;
te beminnen, dan om bemind te worden.
Want als men geeft, ontvangt men,
als men vergeeft, krijgt men vergiffenis.
en door te sterven, wordt men eeuwig geboren.

(ten onrechte toegeschreven aan Franciscus van Assisi)

Beste mensen, mogen wij werktuigen van zijn vrede zijn, zodat die vrede zich vermeerdert van dag tot dag.
Ricky Rieter