zaterdag in de 6e paasweek
ZONDER OMWEGEN
Vandaag zegt Jezus: ‘Ik heb jullie dit alles in beelden verteld, maar er komt een tijd dat Ik niet meer in beelden spreek, maar jullie zonder omwegen over de Vader vertel.’
Fysiek zullen de leerlingen afscheid nemen van de Heer (we vierden het donderdag met Ons-Heer-Hemelvaart). De vele gesprekken en gebeurtenissen zullen niet meer plaats vinden, toch niet op de wijze zoals ze het drie jaar gewend waren. Tijdens deze gesprekken en gebeurtenissen heeft de Heer inderdaad zéér veel beelden gebruikt. Denk aan de Ik-ben-woorden: 'Ik ben het brood ... het licht ... de deur ... de goede herder ... de weg ... de opstanding ... de wijnstok'. Denken we aan de vele gelijkenissen die Hij maakte, de verhalen die Hij vertelde, verwijzingen die Hij deed, wonderen die Hij verrichte. Allemaal beelden en gebeurtenissen waarmee Hij uitdrukte wie God is, wie Hij was, wat onze opdracht is, hoe we deze kunnen vervullen, hoe we moeten bidden, enzovoort. Deze gesprekken, deze momenten, zullen de leerlingen, en velen met hen, dus moeten missen. Tenminste, onder die hoedanigheden.
‘Ik zal jullie zonder omwegen over de Vader vertellen’. Ik vermoed dat de Heer hier spreekt over zijn inwoning in ieders hart. Door onze verinniging met Hem, zullen we Hem inderdaad ‘aanhoren’, ‘aanvoelen’, en wel 'zonder omwegen'. Diep in ons diepste zijn zal Hij ons de Vader tonen en schenken, zal Hij kenbaar maken wat Gods wil is. In genade zullen we ‘begrijpen’ en als het goed is er ‘ja’ op zeggen.
De heilige Geest speelt hierin een cruciale rol. Zonder Hem zouden we de Heer niet aanvoelen, niet aanhoren. Ons ja-woord zou koud en oppervlakkig zijn. Ons bidden al evenzeer. De genade van Pinksteren, en ons doopsel, bestaat er juist in dat God zijn Geest legt in ieder van ons om ons in staat te stellen in genade te aanhoren en ‘ja’ te zeggen.
Dus als Jezus zegt ‘Er komt een tijd dat Ik niet meer in beelden spreek, maar jullie zonder omwegen over de Vader vertel’, heeft Hij het wel degelijk over de gloed van Gods Geest die de Vader in ieder van ons zal doen ontvlammen; Gods tedere vuur dan ons in Christus zal binnenvoeren.
Moge dit alles voor ons een aansporing zijn de Geest die ons leeft diep te koesteren, en wel zo dat zijn werking ons tot transformatie zal brengen in Christus opdat we in het dagelijks leven meer en meer die mensen mogen zijn die God voor ons droomt.
Laten we bidden
Vader,
wij danken U
om Christus’ inwoning diep in onszelf,
zijn aanwezigheid onder ons
en in ieder ander.
Moge uw Geest ons binnenvoeren in uw Zoon,
opdat wij in Hem uw goedheid zouden zijn.
Om deze genade bidden wij U,
door Christus,
onze Broer en Heer.
Amen.
Een mooi weekend voor ieder van u,
kris
Wat je ook vraagt, het wordt je gegeven, zo verzekert Jezus ons vandaag. Dit is niet altijd onze ervaring. Soms lijkt het alsof de Heer ons niet hoort, niet verhoort. Dan denk ik aan de H. Monica die zoveel jaren voor de bekering van haar zoon Augustinus heeft gebeden... en uiteindelijk wel zijn bekering heeft mogen meemaken. In deze Pinkstertijd is het goed om aan de H. Geest te vragen dat hij de juiste verlangens in ons hart legt, zodat wij vragen wat de Heer ons wil geven. Dat is geen theorie, maar werkelijkheid. Ik heb het vaak ondervonden, maar je ziet het dikwijls pas in de achteruitkijkspiegel, op een later tijdstip in je leven, niet op het moment zelf. Zo heeft mijn man jaren het verlangen gekoesterd om gedurende de week de kans te hebben om naar de H. Mis te gaan. Voltijds werken en een druk gezinsleven maakten dat gewoon onmogelijk. Toen kwam als een donderslag bij heldere hemel het verdict dat hij een hersentumor had. Hij was toen 41 jaar. Prognose: overlevingskans 3 weken tot 3 maanden... Het werden bijna 15 jaar waarin hij , ziek of minder ziek, zo dikwijls in de loop van de week kon aansluiten bij de H. Mis in een jonge gemeenschap, waar hij ook vriendschap en begeleiding vond. Dat wij jaren later in dezelfde gemeenschap een van onze kinderen als religieuze zagen aansluiten, zal zeker ook aan zijn gebed te danken zijn. Omdat ik zelf als negenjarige mijn eigen papa verloor aan kanker, vroeg ik de Heer dat onze kinderen beide ouders zouden mogen behouden tot ze op eigen benen zouden kunnen staan. Ook pas nadien besefte ik dat onze jongste zoon zijn eindexamen heeft gedaan (moest zijn thesis nog verdedigen) precies in dezelfde week dat zijn papa gestorven is. Ja, hij kon ook op eigen benen staan. Letterlijke gebedsverhoring...! En dat besef, al komt het later, geeft diepe vreugde en een grote dankbaarheid.
BeantwoordenVerwijderenheel mooi Wivina !
BeantwoordenVerwijderendag Wivina, wat een indrukwekkend verhaal, dankjewel dat je dat verteld hebt. Hier word ik heel stil van. Verhoord gebed, maar welk lijden hebben jullie ook moeten doorstaan. Aan je woorden hoor ik dat je er ondanks lijden, heel sterk en dankbaar door bent geworden.
VerwijderenNee hoor, Ricky, ik voel me helemaal niet sterk, wel gedragen door het gebed van vele mensen die voor ons gezin hebben gebeden. Wat wel sterker is geworden is mijn vertrouwen in de goede zorgen van onze liefdevolle hemelse Vader (en Moeder). Nu is het mijn beurt om voor anderen te bidden. Dat is een stille motor maar met veel PK's!
Verwijderen