Pinksteren - A

GODS TAAL

... wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden.

Pinksteren is de opheffing van de spraakverwarring ten tijde van de toren van Babel. Door hoogmoed en eigenwaan kon men elkaar, en vooral ook God, niet meer verstaan. Ieder was bezig met zichzelf. God, en dus de liefde, kreeg geen plaats meer. Dat was ten tijde van Babel.

Met Pinksteren werd en wordt het ware luisteren weer ten volle hersteld. En wel als gave geschonken in de heilige Geest. In het ontvangen van die gave komt ook een eenheid tot stand die leidt tot nog maar één taal: de taal van God, de taal van de liefde, de taal van de vrede.

Deze gemeenschappelijke taal is een teken en een gevolg van een diepe verbondenheid die God in zijn Geest schenkt aan álle christenen, en in de diepte aan álle mensen van 'goede wil'. Het is het vuur van gemeenschap waardoor God zichzelf wil belichamen doorheen onze levens die zich maar al te graag - al dan niet bewust - geven aan het leven van Christus in en onder ons.

Pinksteren is het feest van de stuwing, en wel van binnenuit. Laten we alle Babelse hoogmoed afleggen en als gemeenschap gaan staan in Gods gloed; zijn stuwing die ons zal binnenvoeren in het ja-woord van de Heer.

Verinnigd in Christus zullen we Gods liefde belichamen; biddend, en biddend handelend.

Wat een vreugde !

Laten we bidden

Heilige Geest,
diep in ons aanwezig,
verbind u met heel ons wezen
opdat wij naar lichaam en ziel
ons mogen schenken aan de Heer,
en wel als één gemeenschap.
Moge op deze wijze
de liefde van God
toegang vinden in deze wereld
die zo snakt naar heling en vrede.
In diepe dankbaarheid
om uw gloed.
Amen.

Zalige hoogdag !
kris