dinsdag in week 24 door het jaar

LEVENWEKKENDE WOORDEN
Lc 7,11-17

Beste mensen, Jezus is met zijn leerlingen en een grote menigte onderweg naar Naïn, een klein stadje in het zuiden van Galilea, in de buurt van de berg Tabor.
Als ze het stadje naderen, komt er juist van de andere kant een stoet aan die door de poort naar buiten wil.
Al gauw horen ze, door de weeklagende stemmen, dat het een begrafenisstoet is die hen tegemoetkomt. Daar worden ze vanzelf stil van. Eerbied voor een gestorvene. Iemand die de grens van leven naar dood overgegaan is waar zij en ook wij allemaal een keer over moeten.

Ook in onze tijd worden we stil als er een begrafenisstoet in onze straten verschijnt. Wij hebben daarbij ook nog te maken met voorrangsregels die vastliggen. In Jezus’ tijd was dit niet aan de orde. Het gevoel en de eerbied voor de overledene zal altijd voorrang hebben gekregen op wat voor regels ook.
Toen Hij de poort van de stad naderde, werd er net een dode naar buiten gedragen, de enige zoon van een vrouw die ook al weduwe was. Dat is nogal dramatisch.
Jezus zag het en werd erdoor bewogen, zijn hart werd geraakt. Hij voelde als het ware het verdriet, de zwaarte voor de vrouw, diep in Hemzelf. Hij raakte de baar aan, de stoet stond stil. Weeklaag niet meer … jongeman, Ik zeg je: sta op!
En de jongen richtte zich op en begon zelfs te spreken!

Wat een gebeurtenis. Door de oprechte geraaktheid van Jezus en wat er daarna plaats vond moet er niet alleen in de jongen iets gebeurd zijn, maar ook in de moeder en alle omstanders van beide stoeten. Ik veronderstel dat ze samen de stad weer zijn ingegaan en ofwel veel en luidruchtig met elkaar gepraat hebben, of stil geworden zijn van ontroering. Geen geweeklaag meer, maar ruimte voor iets wat ver boven hun begrippen uitstak.

Een dode tot leven wekken, wat is dat? We denken dat we het nooit meegemaakt hebben, maar misschien missen we dan de essentie van wat er gebeurd is. Jezus is in staat mensen die innerlijk ‘dood’ zijn (zoals wijzelf misschien ook wel ooit zijn geweest), te openen voor het leven.
Wat is dood? Wat is leven? Zijn we dood als ons hart niet meer klopt, of kunnen we ook dood zijn als de stroom in ons innerlijk geblokkeerd is, of als we de moed verloren zijn, en niet kunnen opboksen tegen onze omstandigheden?

De jongeman werd teruggegeven aan zijn moeder staat er, maar ook werd hij teruggegeven aan zichzelf als hier levend mens. Bovendien aan de gemeenschap waar hij bij hoorde.

Het verhaal is zo sober verteld, dat we er onze eigen entourage bij kunnen maken. Die van onszelf, die van de wereld om ons heen. Datgene wat er misgaat in de maatschappij. Hoe dood kan het leven worden als alles lijkt te mislukken! Stel dat er dan plots een opening in komt door iemand die de vergrendeling van de dood kan doorbreken vanuit een kracht die we niet aan kunnen wijzen.
Heeft dat met God te maken, of met God in mensen, of met God in onszelf? Ook dat zijn grote woorden, maar laten we proberen onze zintuigen open te zetten en op te houden met weeklagen, er kunnen ook nu nog wonderen gebeuren.

Laten we bidden

Goede God en Vader,
U bent de Levende,
en degene die mensen tot leven wekt,
niet eenmaal, of tweemaal,
maar telkens weer.
Jezus hebt U gezonden
om dit wonder duidelijk te maken.

Wij willen U danken
dat U hem gezonden hebt.
Geef ons open ogen om te zien
hoe Hij aanwezig is in deze wereld
en hoe alle leven uit U voortkomt,
door Christus Jezus, onze Broeder.
Amen

Beste mensen, op mijn kalenderblaadje stond vandaag:
Ieder die niet in wonderen gelooft, is geen realist.
Een spreuk van David Ben Gurion
Ricky Rieter