maandag in week 25 door het jaar

HET NIEUWE JERUZALEM

In het boek Ezra lezen we vandaag hoe er wordt opgeroepen de tempel van God weer op te bouwen in Jeruzalem, en dat allen daarvoor hun bijdrage moeten leveren. Deze oproep wordt goed beantwoord en de tempel wordt inderdaad gebouwd. Zo lezen we. Zo was het toen.

Het Nieuwe Testament geeft een heel andere, nieuwe en frisse kijk op die zogenaamde tempel in Jeruzalem. Jeruzalem wordt niet enkel aanzien als een stad in de fysieke zin van het woord, maar elke mens wordt uitgenodigd te werken aan het nieuwe Jeruzalem, dé plek bij uitstek waar God wordt aanbeden en belichaamd. Die plek is ons eigen hart, de lokale gemeenschap waarin we ons bewegen, de grote kerkgemeenschap. Daar wordt gevraagd de tempel te bouwen voor God om Hem te aanbidden als een levend gebed zonder ophouden.
Concreet wil dit zeggen dat wij - u en ik - zijn geroepen om vandaag aan die tempel te werken, aan ons hart dus, aan het samenzijn met anderen. Het moet een plek zijn, een geestelijke tempel, waar God de plaats krijgt die Hij toebehoort: namelijk het levend centrum van ons bestaan; Hij die leven geeft, Hij die de genade verleent zijn liefde zichtbaar te maken door te leven in Christus. Dát is Blijde Boodschap, dát is ware aanbidding, dát is overgave, dát is Pasen.

Franciscus van Assisi kreeg in de veertiende eeuw doorheen een visioen van Christus vanop het kruis te horen dat hij geroepen was Gods Kerk te herstellen. En net zoals in de tijd van Ezra, kroop hij op kapellen en kerken om dakpannen te vernieuwen, muren te verstevigen, altaren weer mooi te maken. En hoe edel dit werk ook was, pas later begreep hij dat het om een veel diepere boodschap ging, namelijk om het herstel van de Kerk, de gemeenschap in Christus, die toen erg ziek was, ook aan de 'top'.

Franciscus en zijn eerste medebroeders zijn toen het evangelie gaan lezen en herlezen. Zij baden om wijsheid en inzicht, en kwamen er achter dat ze als broederschap (en in wezen álle christenen) in Christus verlost zijn, en dat ze geroepen zijn te leven als 'verloste mensen', zoals Adam en Eva in het paradijs voor de zondeval: vrij en naakt voor God, zich om niets schamend.
Zo leefden de eerste minderbroeders. Ze beleefden de Vrede van God onder elkaar, daar in het schone Umbrië. En die Vrede droegen ze uit door in alle eenvoud en broederlijkheid de mensen op te zoeken, de melaatsen te verzorgen, de priesters bij te staan, enzovoort. Hun leven was gekenmerkt door eenvoud, armoede en broederschap.
En dit heeft, inderdaad, voor een deeltje de Kerk hersteld.

Voor ons, mensen die leven in de vierentwintigste eeuw, is het niet anders. Ook ieder van ons draagt vandaag de verantwoordelijkheid om in de Kerk herstellend aanwezig te zijn. Want ook vandaag heeft de Kerk haar pijnpunten en is er van binnenuit herstel nodig. Na programma's als 'Godvergeten' kan je weglopen, je kan je laten ontdopen, je kan zelfs gaan haten. Maar je kan ook blijven, de pijnpunten benoemend, maar je engageren om van binnenuit de grote K van de Kerk gestalte te geven van top tot basis. Graag als blijde en verloste mensen. Mensen die weer vreugde vinden in het Kerk-zijn door als een warme en biddende gemeenschap Gods Vrede uit te dragen door liefdevol aanwezig te zijn in de wereld: dáár het Rijk Gods vindend en opbouwend.

Ja, geliefde mensen, laten we een blijde, warme en eenvoudige gemeenschap zijn/worden, met zin voor broederschap en mystiek.

Laten we bidden

Vader,
als gemeenschap
zijn wij tempel van uw heilige Geest.
Schenk ons de genade
U diep in ons hart te mogen aanbidden,
als een gebed zonder ophouden,
en wel in de gloed van de Geest.
Mogen wij vanuit uw inwoning
dragers en uitdragers zijn
van uw vrede, uw liefde,
uw zin voor broederschap.
Om deze genade bidden wij,
in Christus,
onze Broeder en Heer.
Amen.

Een blijde maandag voor ieder van u.
Met een genegen groet,
kris