Simon en Judas

EEN TEMPEL, NIET VAN STENEN, MAAR VAN MENSEN
(Ef 2, 19-22)

Beste mensen, Paulus, of degene die namens Paulus schrijft, is bezorgd om de jonge gemeente die bestaat uit, van oorsprong joden, én heidenen. Deze mensen zijn wel toegetreden tot het geloof van de christenen, maar staan er nog niet direct stevig in en hebben bemoediging en onderricht nodig. Samen met een aantal joden, die het geloof in het verlossingswerk van Christus al eerder hebben aanvaard, vormen ze nu één gemeenschap.
Omdat ze uit verschillende richtingen komen, moet de eenheid tussen hen nog groeien. Paulus zit op dit moment in de gevangenis, maar is begaan met de parochie die nog in de kinderschoenen staat. Hij schrijft hen dat ze geen vreemdelingen meer zijn, geen gasten, maar burgers. Ze horen er helemaal bij, al moet dat gevoel nog wat voeding krijgen. Zonder stimulans is het gevaar groot dat ze terugvallen in hun vroegere levenspraktijk.

De schrijver van deze brief gebruikt een treffend beeld. Hij zegt tegen de mensen dat zij met elkaar een tempel vormen van levende mensen.

Een echte tempel is een gebouw van stenen met een goed fundament, stevige constructie, maar deze tempel van mensen, moet gaandeweg nog stevigheid krijgen. De bedoeling van deze brief is juist om dit ‘bouwwerk’ krachtiger en hechter te maken. Ook om duidelijk te maken waar die stevigheid vandaan komt. Die stevigheid is er in de persoon van Christus die er de ‘hoeksteen’ van is.
In Hem vormt het bouwwerk één geheel en groeit het uit tot een tempel die gewijd is aan de Heer, in wie ook u samen opgebouwd wordt tot een plaats waar God woont door zijn Geest.

Dat zijn zeer positieve woorden, vol belofte.
Voelen wij ons ook als een belangrijke ‘steen’ in dat bouwwerk, en zijn we geen toevallige zwakke schakel? Samen met anderen, zo staat er, worden we ‘opgebouwd tot een plaats waar God woont.’ Kan het nog mooier worden?’
Zijn wij ons ervan bewust dat God in ons woont? Dat is nogal een groot geschenk waar je stil van kunt worden.
We zullen bidden tot de Geest opdat zijn tegenwoordigheid in ons meer en meer tot ons doordringt en wij er in eerbied naar leven. Ja, wij zijn met zijn allen een tempel waarin Hij graag woont. Zou zo ook de hele wereld een grote tempel kunnen worden, waarin de verbondenheid met elkaar alle oorlogen teniet zou doen?
Ik zie het voor me als een visioen, als een belofte, die alleen in vervulling kan gaan als we allemaal meedoen. We mogen niet zeggen: ‘Och, in ons eentje haalt het niets uit.’ of ‘dat zal nooit gebeuren’. Elke mens draagt een steentje bij aan dit bouwwerk. We mogen erin geloven dat ieders eigen aandeel ertoe doet!!

Laten we bidden

Kom heilige Geest:
Bewerk in ons het bewustzijn
dat de ene God ons tot woning heeft gekozen,
al vanaf onze jongste jaren.
Bewaar in ons de puurheid van het begin,
herinner ons eraan
als we door de drukte in onszelf
en de noden van de wereld,
afdwalen van die ene werkelijkheid
van Uw wonen in ons.
We vragen U, om ons hier
steeds meer van bewust te maken
door Christus, onze Hoeksteen en Heer,
Hij, die allen met allen verbindt
tot een prachtige tempel!
Amen

Beste medegenoten van die ene tempel, laten we dagelijks vieren dat wij allen bij elkaar horen in de band met Christus, die ons samenbindt.

Ricky Rieter