zondag 30 door het jaar - A

LIEFDE

Als je de hele Bijbel - de 'Blijde Boodschap' - zou samenvatten in één woord, zou dat 'liefde' kunnen zijn. God liefhebben, je naaste, jezelf. Het is de grondslag, zegt Jezus vandaag, van Wet en Profeten.

Diep in onszelf weten we dat liefde vrede geeft: vrede in onszelf, vrede aan de ander, vrede in de samenleving. De vrucht van de liefde is enkel positief, opbouwend, gewoon goed voor iedereen. Eigenlijk is de liefde het meest edele dat er bestaat.

En toch speelt de mens het klaar er zo weinig van te bakken. Kijk naar die twee grote oorlogen die momenteel woeden, naar het grote onrecht in de wereld dat zoveel mensen honger hebben en in armoede moeten leven. Maar ook in onze eigen landje slapen mensen nog steeds in kartonnen dozen onder bruggen, staan er lange rijen aan voedelsbanken in onze steden. Maar laten we ook naar ons eigen leven kijken: in onszelf. We willen wel liefhebben, maar spelen het zo moeilijk klaar. Zoals Paulus gisteren zei: Het goede dat ik wil doe ik niet en het kwade dat ik niet wil doe ik. De mens is toch een vreemd wezen wat dat betreft.

Misschien ligt ons probleem wel in het feit dat we het liefhebben veel te veel in eigen handen willen nemen. 'Ik' ga liefhebben. 'Ik' ga dat op mijn manier doen. 'Ik' beslis wat liefde inhoudt. 'Ik' beslis hoeveel ik iemand liefheb. 'Ik' beslis wie ik bemin.

Ik ik ik ...

Krijgt God nog een plaats? Mag Hij de creator zijn van mijn liefhebben? Mag Hij de ziel zijn van mijn beminnen? Laat ik toe dat in van Hem de genade ontvang te kunnen liefhebben, en wel in zijn naam?

Wel, geliefde mensen, 'God beminnen bovenal', zoals de Schrift het zegt, betekent - mijn inziens - Hem zó welkom heten in jezelf, dat Hij inderdaad de ziel kan zijn van je liefhebben. Het betekent Hem - in Christus - door jou heen laten beminnen. Jij met Hem en Hij in en door jou heen. Het wil zeggen ervoor te kiezen penseel te zijn in zijn hand. En laat Hij maar schilderen aan het doek van zijn liefde. Maar al te graag wil Hij jou hiervoor 'gebruiken'.

De sleutel ligt in onze overgave aan de Heer. In het uitspreken van het grote 'Gij', of 'U'.

Diep vanbinnen weten we dat. En onze intentie bestaat er zelfs in met die overgave te bidden en ook zo te leven. We zouden niet liever willen.
Wat scheelt er toch aan ons dat we er zo vaak niet in slagen?

Wel, in alle bescheidenheid, denk ik dat we ook onze overgave veel te veel in handen willen nemen. 'Ik' ga mij hier eens geven aan Christus. 'Ik' ga me biddend eens helemaal toevertrouwen aan de Heer. Hoor ook hier de menselijke prestatiedrang door z'n leven, en zelfs zijn biddende overgave aan de Heer, in eigen handen te willen nemen.

En zo kom ik weer op mijn stokpaardje. Mijn excuses dat ik vaak in herhaling val. Maar ik denk écht dat we de werking van de heilige Geest niet mogen onderschatten. Hij - de Geest -  is de weg van onze zuivere overgave aan de Heer zodat Hij inderdaad door ons en met ons kan liefhebben.

Maar liefde dringt zich nooit op. God wacht. Hij is geduldig. Hij nodigt enkel uit. Nederig klopt Hij aan de deur van ons hart, wachtend tot we voor Hem opendoen. In zijn hemels geduld wacht Hij tot we van onze troon komen en ons in nederigheid te ruste leggen in de gloed van de Geest. Teder en sterk zal de Geest ons in overgave brengen aan Christus die ons zal opnemen in zijn eigen ja-woord tot de Vader.
Anders gezegd: Het liefhebben zal ons lukken, omdat we zullen geleerd hebben God God te laten zijn, óók in ons leven.

Laten we bidden

Heilige Geest,
mogen ons gebed zijn:
ons te ruste leggen in U.
Moge uw gloed ons brengen
in overgave aan de Heer.
Opdat het wonder van Gods liefde
kan gebeuren.
Kom heilige Geest.
Amen.

Een liefdevolle zondag voor ieder van u.
Geniet van de herfst, mét of zonder regen.

Met een hartelijke groet,
kris