dinsdag in week 14 door het jaar

VRAAG DUS …
(bij Mt 9,32-38)

Beste mensen, vandaag twee verhalen over oogsten. In de eerste lezing geen al te florissant verhaal. Mensen zijn de verkeerde weg op gegaan, komen niet meer toe aan het beleven van hun roeping. Zaaien met wind. Wat kan daarvan nu terecht komen? Hoe kunnen de zaaiers verwachten dat die wind geen woest beletsel wordt voor een goede oogst? De zaaiers kunnen turen zo veel ze willen of het zaad al uitkomt, maar zien niets boven de grond komen. De wind heeft het zaad al lang weggewaaid naar the middle of nowhere. In elk geval naar een plekje waar het niet ontkiemen kan. Die wind waaiert uit naar een fikse storm. Nergens meer iets te bespeuren van ontkiemende sprietjes.

In het evangelie lezen we hoe Jezus weldoende rondtrekt door het land. Hij geeft onderricht en geneest, maar het aantal mensen dat hulp nodig heeft, groeit en groeit. Deze mensen opvangen, daar zijn vele helpers voor nodig. Jezus ziet hoe moe de mensen zijn en hulpeloos, als schapen zonder herder. Hij raakt er zeer bewogen door en ziet de noodzaak in van mensen die het werk mee op kunnen pakken. Kijkend naar zijn leerlingen, verzucht Hij: De oogst is groot en er zijn weinig arbeiders. Vraag dus de eigenaar van de oogst of Hij arbeiders wil sturen om de oogst binnen te halen.

Vraag dus… Allereerst kiest Hij zijn eigen leerlingen uit om behulpzaam te zijn bij de oogst, maar met een blik over de tijden en over de wereld heen ziet Hij dat ook in de toekomst vele arbeiders nodig zullen zijn, een wereldzee van mensen om vruchtbaarheid te waarborgen. Vraag dus… Vraag dus... en bllijf vragen: Mensen die er mogen zijn voor andere mensen, de eeuwen door. De eigenaar van de oogst mag onophoudelijk nieuwe mensen sturen. Jezus dringt erop aan, om te vragen. Biddend vragen, want uit onszelf lukt er niet zoveel, blijkt herhaaldelijk. We zijn afhankelijk van Eén die groter is dan onze onmacht.

Het verschil tussen de groep uit de eerste en de tweede lezing is, dat de eerste groep niet vraagt en bovendien leeft zonder God of gebod, en de tweede  groep is in diepe nood, maar heeft geleerd te vragen en hun onmacht, in Gods hand te leggen. Dan zal de oogst uiteindelijk groot zijn.

Onlangs las ik op internet: ‘Mozambique: christenen bidden in verwoeste kerk door terroristen.’ Maar de verwoeste kerk staat er niet meer. Een afbeelding erbij met alleen puin over het hele oppervlak waar voorheen de kerk stond. Daar komen de christenen nu samen. Hoezeer zijn ze daar Kerk, biddend  en vragend, smekend in de leegte.

Zij doen wat hier in het evangelie bedoeld is: Vraag de Heer van de oogst: bidden, smeken, vertrouwen, geloven dat Hij nooit iemand alleen laat. En dat Hij arbeiders zal sturen, niet alleen om puin te ruimen, maar ook om te bemoedigen en samen te bidden.

Laten we bidden

Goede God en Vader,
onze nood is groot.
Jezus leerde ons om te vragen
en nogmaals te vragen.
Om ons dagelijks brood.
Jezus, Uw Zoon, is ons tot Brood geworden.
Hij geeft ons vertrouwen
dat ook onze levens oogsten mogen,
een volle maat.
Dit vragen we U, door Hem,
Jezus, Uw Zoon.
Amen

Beste mensen, vragen is geen schande. Vraag vanuit je hart, om de spirituele kracht in je leven waardoor ook jij arbeider mag zijn in zijn wijngaard.
Ricky

---

Suggesties voor deze dag

Bid het gebed dat Jezus ons geleerd heeft of maak er je eigen woorden bij of zing het in  het open veld, of neurie het zachtjes, herhaling op herhaling.

In welk opzicht kun jij arbeider zijn in Gods tuin?