25 juli - Jakobus
PELGRIMAGE
(Bij de feestdag van de apostel Jakobus)
Vandaag vieren we het feest van de heilige Jakobus, apostel; een heilige die velen heeft geïnspireerd tot pelgrimage naar Santiago de Compostella. Deze tocht, diep geworteld in de christelijke traditie, wordt gezien als een uitdaging om het eigen leven onder de loep te nemen, vaak ook uit dorst naar geestelijke groei of om tot belangrijke keuzes in het leven te komen.
Laten we proberen de lezingen van vandaag te verbinden met de reis naar Santiago de Compostella.
In de tweede brief van Paulus aan de Korintiërs lezen we over de aarden pot waarin de schat van Gods kracht huist. Dit beeld roept de kwetsbaarheid van onze menselijke natuur op, en tegelijkertijd de glorie van Gods aanwezigheid in ons. De weg naar Santiago, met zijn fysieke en spirituele uitdagingen, wijst op deze dualiteit. Pelgrims worden voortdurend geconfronteerd met hun eigen zwakheden, maar ook - als het goed is - met momenten van goddelijke kracht en voorzienigheid. Elke stap op deze weg is een getuigenis van het geloof dat, ondanks onze kwetsbaarheid, Gods kracht ons voortdrijft en in staat stelt om niet alleen te overleven, maar te leven in de volheid van Christus.
Dit geloofsvertrouwen weerspiegelt zich in Paulus' woorden: 'We worden van alle kanten belaagd, maar raken niet in het nauw. We worden aan het twijfelen gebracht, maar raken niet vertwijfeld.' De pelgrimstocht naar Santiago is vaak een metafoor voor het leven zelf – een reis vol beproevingen, maar ook vol genade. Het dragen van het sterven van Jezus in ons bestaan, zoals Paulus het beschrijft, vindt zijn weerklank in de dagelijkse offers en overwinningen van de pelgrims op hun tocht. Het leven van Jezus wordt zichtbaar in ons door onze bereidheid te sterven aan ons oppervlakkige ik, zodat ons ware ik in Christus kan opstaan.
In het evangelie volgens Matteüs zien we een andere dimensie van deze reis: de zoektocht naar ware grootheid in het koninkrijk van God. De vraag van de moeder van de zonen van Zebedeüs laat een menselijke neiging zien naar eer en positie. Jezus' antwoord richt ons echter op een radicaal andere weg – die van dienstbaarheid en zelfopoffering. 'Wie van jullie de belangrijkste wil zijn, moet dienaar van de anderen zijn.'
De tocht naar Santiago is een uitnodiging om je te oefenen in deze woorden van de Heer. Zo roept de tocht vaak op tot concrete solidariteit met de andere tochtgenoten. In de vele herbergen en huizen van opvang onderweg vindt men elkaar in goede gesprekken en gedeelde ervaringen. Pelgrims zijn elkaar tot steun en zijn bereid de ander te 'dragen' wanneer nodig. Deze gemeenschapszin weerspiegelt de kern van Jezus' boodschap: in dienstbaarheid aan elkaar vinden we ware grootheid.
Het is in de bereidheid om de lasten van anderen te verlichten, om te luisteren en te helpen, dat de pelgrim de geestelijke vruchten van de reis ontdekt. Zo wordt de tocht naar Santiago niet alleen een persoonlijke spirituele ervaring, maar ook een gezamenlijke reis van liefde en mededogen, waarin de pelgrims elkaar bemoedigen en versterken in hun geloof en leven.
De pelgrimages naar plaatsen zoals Santiago de Compostella zijn symbolisch voor de diepere, innerlijke pelgrimage die elke mens maakt. De ware pelgrimage vindt plaats in het hart, waar we onszelf door God laten vinden. Het is een reis van nederigheid en overgave, waarbij we ons openen voor Gods aanwezigheid en ons leven laten vervullen door zijn liefde in Christus. In deze innerlijke tocht ontdekken we dat de ware bestemming een intieme eenheid met God is, waar Hij ons leven wordt en wij in Hem wonen. Dit met de bedoeling Gods liefde te worden.
Laten we bidden
Heilige Jakobus,
leid ons vanuit de hemel
in de zoektocht naar ware eenheid met God.
Help ons om onze innerlijke reis
met nederigheid en overgave te maken,
zodat wij ons leven kunnen laten vervullen
door de liefde van Christus.
Mogen wij,
door onszelf open te stellen voor Gods aanwezigheid,
de ware bestemming van ons leven vinden:
een diepe en intieme eenheid met onze Schepper.
In Christus, onze Broeder en Heer.
Amen.
Geliefde mensen, moge je dag gevuld mag zijn met momenten van bezinning, liefde en vreugde, en dat je elke stap met vertrouwen mag zetten in het geloof dat God in ons werkzaam is.
Zegen over deze nieuwe dag!
Genegen, kris
Om mee op weg te gaan
Wat betekent het voor mij om een pelgrim te zijn in mijn dagelijks leven?
Hoe kan ik mijn oppervlakkige ik loslaten zodat mijn ware ik (het ik waarvan God heeft gezegd dat Hij het geschapen heeft naar zijn beeld en gelijkenis) in Christus kan opstaan?
Pelgrim word en ben ik als ik elke dag wat tijd vrij kan maken voor een gesprekje, een ontmoetingsmoment met God. Zonder mijn medemens uit het oog te verliezen, maar juist zijn, haar, hun nood onder Gods blik te brengen. Hij ziet ons, Hij is met ons begaan. Dat zal ook een loslaten inhouden. Ik kan niet in alles met de wereld meedoen. Er zijn dingen die veel tijdgenoten opzoeken, die mij echter van God verwijderen. Loslaten, wat sterven aan wat ik ook graag zou willen misschien, maar ook de vreugde ondervinden dat het goed toeven is onder 's Heren blik.
BeantwoordenVerwijderenHartelijk dank voor uw inspirerende woorden Daniël.
VerwijderenKringloop
BeantwoordenVerwijderenEen mens gaat zijn weg,
kringloop in de tijd,
komend van ergens en
gaande waarheen?
Kronkelwegen
naar de kern van het bestaan,
vindend weer terug-
keren op de schreden
eens gezet op weg
naar een doel; leven is gaan
en is komen,
is komen en gaan,
een cyclus,
zich herhalend
in de tijd.
Eindeloze cyclus naar
de eeuwige kern,
de diepte der ziel,
binnenkant, eens gegeven
voorgoed ontvangen,
een ontdekkingstocht
naar ons ware gelaat
dat zich spiegelt
in het Gelaat
van de Eeuwige.
Mens onderweg
in de eeuwige velden,
woestijnen en vertes.
Thuiskomen
bij het begin,
kringloop in de tijd,
geboren tot eeuwigheid.
Ricky Rieter
uit: Pelgrimeren, lopend stilstaan